Δεν πάει πολύς καιρός που η Ικαρία ήταν ένα εν πολλοίς άγνωστο νησί του Αιγαίου, χαμένο ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα. Που αν έλεγες ότι κατάγεσαι από ‘κει, η πιο συνηθισμένη απάντηση ήταν «Ιταλία; Έλα, ρε!» Κι έπρεπε μετά να εξηγείς: «Ι-Κ-αρία. Νησί είναι, στο Αιγαίο. Δίπλα στη Σάμο; Στο ΒΑ Αιγαίο;»

Φυσικά, όλα αυτά έχουν ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν και πλέον η Ικαρία έχει γίνει γνωστή στα πέρατα του κόσμου, και όχι πιά μόνο ανάμεσα στους εναλλακτικούς τουρίστες της, κυρίως λόγω της ένταξης της στα Blue Zones, για τα ντοκιμαντέρ περί μακροζωίας και φυσικά για τα πανηγύρια της. Κι από τη μία οι απανταχού Ικαριώτες κάνουν πως δυσανασχετούν με την απότομη κι απρόσμενη διασημότητα του νησιού, που, εν μέρει, θεωρούν πως αδικεί τον τόπο τους, καθώς επικεντρώνεται σε στοιχεία που ναι μεν αποτελούν χαρακτηριστικά του, αλλά επ’ ουδενί δεν αρκούν για να εξηγήσουν τη γοητεία του, και από την άλλη, φουσκώνουν από περηφάνια, που τόσοι και τόσοι ξένοι το ερωτεύονται παράφορα.

Γιατί είναι ωραίο πράγμα ν’ αγαπάς τον τόπο σου, αλλά είναι ακόμα ωραιότερο να μπορείς να μοιράζεσαι την αγάπη σου αυτή με τον κόσμο όλο.

Σήμερα, το ikariamag.gr εξασφάλισε μια συνέντευξη και σας παρουσιάζει την Spiri Tsintziras, ελληνοαυστραλή συγγραφέα, που όχι μόνο γνώρισε και αγάπησε την Ικαρία, αλλά η επίδραση του νησιού ήταν τόσο μεγάλη στη ζωή της που την έκανε βιβλίο με τίτλο: My Ikaria: How the people from a small Mediterranean island inspired me to live a happier, healthier and longer life (Η Ικαρία μου: Πώς οι άνθρωποι ενός μικρού νησιού της Μεσογείου με ενέπνευσαν να ζήσω για πιο ευτυχισμένη, πιο υγιεινή και μακρύτερη ζωή).

Η Spiri γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία, από γονείς Έλληνες μετανάστες. Το γεγονός αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αίσθηση αυτοπροσδιορισμού της και επιδιώκει να επισκέπτεται συχνά την Ελλάδα. Τα ταξίδια αυτά αποτέλεσαν και την τροφή για το πρώτο της βιογραφικό βιβλίο με τίτλο “Afternoons in Ithaka” καθώς και το τελευταίο για την Ικαρία.

Εργάζεται ως κοινωνικός λειτουργός, συγγραφέας και καθηγήτρια δημιουργικής γραφής στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης. Η συγγραφή είναι για εκείνη μια ανεξήγητη ανάγκη – μοιάζει με έρωτα, πολύπλοκή και μερικές φορές επίπονη, αλλά αναπόφευκτη. Είναι ο τρόπος που έχει να εξηγεί τον εξωτερικό κόσμο, αλλά και τα βιώματά της, ώστε, τελικά, να μπορεί να κατανοεί την ομορφιά, τις λεπτές αποχρώσεις και την πολυπλοκότητα της ζωής. Εκτός από τη γραφή και η ανάγνωση αποτελεί μια πολύ σημαντική ασχολία στη ζωή της, γεγονός που αντικατοπτρίζεται έντονα και στο τελευταίο της βιβλίο.

Η ιδέα για το βιβλίο της Ικαρίας πρωτοσχηματίστηκε πολλά χρόνια πριν, όταν είδε μια φωτογραφία του Σταμάτη Μωραΐτη στους New York Times. Η εικόνα του, η ιστορία του πως κατάφερε να ζήσει μια ανεξήγητα μακριά ζωή, παρά τις αντίθετες προγνώσεις, οι περιγραφές του τόπου, ξύπνησαν μέσα της την επιθυμία να επισκεφτεί το νησί και να το γνωρίσει από κοντά:

Ο Σταμάτης θα μπορούσε να ήταν ο δικός μου παππούς, που φρόντιζε τα αμπέλια μας στη Νότια Ελλάδα, ή, ίσως, ο θείος μου ο Παναγιώτης που, ακόμα στα 80 του χρόνια, κυνηγούσε αγριογούρουνα και μάζευε μέλι από τα μελίσσια του στα βουνά. Σκέφτομαι τους παππούδες μου που ζούσαν από τη γη, μεγαλώνοντας ζώα και καλλιεργώντας την τροφή τους. Αυτή η ευκολία που ο Σταμάτης στέκεται πάνω στη γη, ο φυσικός τρόπος που αυτή τον υποδέχεται, με κάνουν να θέλω να τον επισκεφτώ και να τον γνωρίσω. (απόσπασμα από το βιβλίο)

Όπως παραδέχεται η ίδια εκείνη ήταν μια περίεργη περίοδος στη ζωή της, σαν μια κρίση μέσης ηλικίας ας πούμε, που ξυπνούσε την ανάγκη για καινούριες εμπειρίες και μεγάλες συγκινήσεις. Και παρόλο που ιδέα του ταξιδιού παρέμενε ζωντανή και επίμονη, χωρίς ποτέ να ησυχάζει, όλο και αναβαλλόταν, γιατί… γιατί παρενέβαινε η καθημερινότητα, η ζωή, η δουλειά, τα παιδιά. Ώσπου, τρία χρόνια αφού πρωτοείδε εκείνη την φωτογραφία στην εφημερίδα τελικά, τον Μάιο του 2017, το όνειρο του ταξιδιού έγινε πραγματικότητα.

Ο βασικός σκοπός της μετάβασης στην Ικαρία ήταν η πραγματοποίηση της απαραίτητης έρευνας ώστε να ολοκληρωθεί η συγγραφή ενός βιβλίου που, κατά τον αρχικό του σχεδιασμό, τουλάχιστον, θα ήταν ένα βιβλίο αυτό-βοήθειας, περιέχοντας συμβουλές και οδηγίες προς ένα καλύτερο, υγιέστερο και σίγουρα ευτυχέστερο τρόπο ζωής. Τελικά, όμως, κατέληξε να είναι πολύ περισσότερα από αυτό· είναι πολύ πιο άμεσο, βιωματικό και βιογραφικό, περιγράφοντας το αληθινό, προσωπικό ταξίδι της συγγραφέως προς την αναζήτηση ενός πιο υγιεινού τρόπου ζωής, τόσο από φυσικής, αλλά και ψυχικής και νοητικής απόψεως, όπως το εμπνεύστηκε από την Ικαρία.

Τα 3 χρόνια που προηγήθηκαν της συγγραφής του βιβλίου η Spiri αντιμετώπιζε πολύ δύσκολες καταστάσεις και ζούσε έντονο σωματικό και ψυχικό άγχος. Οι υποχρεώσεις της ζωής και η καθημερινότητα την καθήλωναν, για να ανταπεξέλθει έτρωγε υπερβολικά πολύ και στο τέλος κατέληγε πάντα εξουθενωμένη και απογοητευμένη από την ματαιότητα και την ανία των πραγμάτων. Διαβάζοντας, μελετώντας και μαθαίνοντας περισσότερα πράγματα για τον ικαριακό τρόπο ζωής, για τη διατροφή, τις συνήθειες και την ιδιοσυγκρασία των Ικαριωτών, αποφάσισε ν’ ακολουθήσει, στο μέτρο του δυνατού, το παράδειγμα τους. Άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει τρόπο ζωής, διατροφής και σκέψης. Ίσως να μην ανακάλυψε την απόλυτη ευτυχία, σίγουρα όμως, κατάφερε να βρει και, πολύ πιο σημαντικό, να υιοθετήσει, ένα ολιστικό μοντέλο ζωής μου τελικά της ξανάδωσε τη χαρά της ζωής.

Η επιτόπια επίσκεψη στην Ικαρία, πέρα από το «ερευνητικό» της κομμάτι, της πρόσφερε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τόσο τον τόπο, όσο και τους ανθρώπους. Η φύση της Ικαρίας τον Μάη ήταν μαγευτική και οργιώδης, απείραχτη από τους τουρίστες που ακόμα αργούσαν, ο καιρός ήταν γλυκός και ανοιχτός και οι άνθρωποι την υποδέχτηκαν ανοίγοντας τις πόρτες και τις καρδιές τους. Η γενναιοδωρία, το πνεύμα, αλλά κυρίως το χιούμορ των ανθρώπων την κέρδισαν αμέσως και πολύ γρήγορα βρέθηκε να επισκέπτεται το ένα σπίτι μετά το άλλο, να χορεύει στα πανηγύρια, να πίνει τ’ αθάνατο νερό και να χάνει την αίσθηση του χρόνου.

Πολύ γρήγορα η Ικαρία την έμαθε πως αν έχεις εμπιστοσύνη πως τα πράγματα θα πάνε καλά, όλα τα άλλα περισσεύουν.

Οι ρυθμοί της Ικαρίας έγιναν σύντομα και δικοί της και έτσι κάθε πρωί, καθόταν να γράψει και μόλις ολοκλήρωνε τη δουλειά της, έφευγε από το δωμάτιό της, χωρίς κανένα προηγούμενο σχέδιο, αυθόρμητα,  και επιστρέφοντας τη νύχτα. (Ξανα)έμαθε πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να διαχωρίσεις τι είναι πραγματικά σημαντικό και επείγον και πόση αξία έχει να ζεις στο παρόν. Η ιστορική σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα στην Ικαρία ήταν επίσης άλλο ένα σημείο έκπληξης, καθώς είναι ένας από τους λίγους τόπους όπου οι γυναίκες είχαν διαχρονικά σημαντικό, ενεργό και αναγνωρισμένο ρόλο τόσο στην οικογένεια αλλά και στην κοινωνία.

Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, προσωπικά βιώματα και περιστατικά, ιστορίες και συμβουλές, οδηγίες και εμπειρίες, περιέχονται στο βιβλίο που η συγγραφέας ελπίζει ότι αιχμαλωτίζει την πραγματική Ικαρία και τη σημαντική συνεισφορά που είχε στη ζωή της.

Το βιβλίο κυκλοφορεί σύντομα στ’ αγγλικά. Ελπίζουμε ωστόσο, να μεταφραστεί και στα ελληνικά, ώστε να γνωρίσουμε και στην Ελλάδα αυτή τη συγγραφέα που τόσο αγάπησε την Ικαρία. Γιατί, όπως είπαμε, είναι ωραίο ν’ αγαπάς τον τόπο σου, μα είναι ακόμα ωραιότερο να τον μοιράζεσαι.

ikariamag.gr

Το βιβλίο της Spiri Tsintziras “My Ikaria: How the people from a small Mediterranean island inspired me to live a happier, healthier and longer life” κυκλοφορεί στις 2 Απριλίου, από τις εκδόσεις Nero (Penguin Australia), και είναι και διαθέσιμο και σε ebook από το Amazon.