Στην Ικαρία. Εκεί έζησε. Σε αυτό το νησί που κερνάει τους ανθρώπους χρόνια, που τους μεθά με το γλυκό κρασί του και τους μαγεύει με τη μελωδία του Ικαριώτικου,  που σαν τον ακούσεις ,σου ‘’σηκώνεται’’ η πέτσα και χορεύεις στο ρυθμό αυτού του επίγειου παραδείσου σε ένα τεράστιο κύκλο μ' ένα σωρό αγνώστους που σε ‘’αγκαλιάζουν’’ σαν την οικογένεια σου. Στην Ικαρία. Εκεί που οι άνθρωποι αγαπάνε, γελάνε αληθινά και ζούνε ευτυχισμένα. Εκεί έζησε!

Άσπρα μαλλιά, γεμάτα σοφία, πιασμένα ένα κότσο στο κάτω μέρος του κεφαλιού και μαύρα ρούχα, απλά, σεμνά. Δυό χέρια γερασμένα, και σκληρά από τις δυσκολίες της ζωής και συνάμα τα πιο απαλά χέρια του κόσμου, που σε άγγιζαν και ένιωθες την αγάπη της καρδιάς της που έφτανε για όλους τους ανθρώπους. Μα για ‘μένα ήταν ξεχωριστή, γιατί αυτή η αγάπη –ακόμα και τώρα- δεν μ' έχει αφήσει, ούτε θα με αφήσει ποτέ, είναι το φυλαχτό μου! Και το χαμόγελο της, το πιο γλυκό, το πιο όμορφο που σε μάγευε και σου έπαιρνε μακριά όλες τις στεναχώριες. Και αυτά τα μάτια της… μπλε, θολά από τα χρόνια της αλλά γεμάτα συναισθήματα. Σε κάρφωναν και σου μίλαγαν, τα ένιωθες στη ψυχή σου να σου λένε: ‘’Μη χολιάς για τίποτα, όλα περνάνε’’. Όλα! Έκτος από τα δικά της τα βάσανα.

Παντρεύτηκε πολύ μικρή και έμεινε έγκυος στα δεκαοχτώ της. Δυστυχώς πάνω στις αγροτικές δουλειές έπεσε, χτύπησε κ έχασε το μωρό της. Στα εικοσιτρία της όμως είχε ήδη δύο γιους, τον Παναγιώτη και τον Νίκο. Έζησε τον πόλεμο του ’40 και ένιωσε πως είναι να μην έχεις να ταϊσεις τα παιδιά σου και στα τριάντα έμεινε ξανά έγκυος και δύο μήνες μετά, ο άντρας της αρρώστησε και πέθανε. Γέννησε τη κόρη της και στάθηκε δίπλα και στα τρία παιδιά της σαν μάνα και σαν πατέρας μαζί.  Δούλευε σαν σκυλί για να μη λείψει τίποτα στα παιδιά της, γιατί ήξερε πως είναι να μην έχεις να φας! Η ζωή σε τέτοιους ανθρώπους θα έπρεπε να φέρεται γενναιόδωρα, μα δεν το έκανε. Έχασε και τα δύο της παιδιά από καρκίνο. Όποτε ανέφερε τα ονόματα τους έκλαιγε, πόναγε μέσα της μα δεν έπεφταν δάκρυα, ο πόνος τα είχε παγώσει. Εγώ όμως το έβλεπα και ήξερα πως ήθελε μια αγκαλιά όσο τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή. Ήθελα να ξέρει πως η αγάπη δεν είναι μόνο από τη δική της πλευρά, αλλά ακόμα περισσότερη και από τη δική μου!

Όσο άτυχη και αν στάθηκε όμως, κέρδισε την αγάπη μας. Αγαπήθηκε αληθινά και χάρισε την αγάπη της εκεί που της έλεγε η καρδιά της. Αυτός είναι ο στόχος της ζωής! Να ξέρεις ότι όσα άσχημα πράγματα και να σου συμβούν, πάντα θα έχεις έναν άνθρωπο να σε αγαπά, να σε νοιάζεται… να σε έχει μέσα στη καρδιά του, και εκείνη το πέτυχε και με το παραπάνω! Έφυγε ευτυχισμένη η Μαγδαλινή μου και τώρα μας κοιτά και μας καμαρώνει από ‘κει ψηλά! Είμαι περήφανη που ήταν γιαγιά μου, που μου έμαθε να αγαπάω, να νοιάζομαι και να ζω ευτυχισμένα...

Αγγελική Καρίμαλη
ageliko0lini_ikaria@hotmail.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.