Ανάμεσα στα θέματα του τελευταίου δημοτικού συμβούλιο του ’17 ήρθε η εισήγηση για την αναπροσαρμογή της τιμολόγησης του νερού. καυτή πατάτα που κανένας δεν ήθελε να ακουμπήσει, όχι μόνο επειδή η χρέωση είχε μείνει στα επίπεδα του 2007-2008

Πολύ πρόσφατα, έπεσε στην αντίληψή μου ένα άρθρο του κ. Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη, με τίτλο: "Πατριδογνωσία : Η Αριστερά στην Ικαρία" και με υπότιτλο "Η μικροκλίμακα, σαν υπόδειγμα για κατανόηση του ευρύτερου τοπίου".

«Πενία τέχνας κατεργάζεται…», και πόσο μάλιστα όταν η πενία έχει να κάνει με την ιδεολογική ανεπάρκεια που φτάνει ως και την στέρηση ορισμένων (ευτυχώς ολίγων), αφρόνων ‘’επαναστατών” της εποχής μας, οι οποίοι εφηύραν «τέχνας» όλως περιέργους και εν’ πολλοίς επικινδύνους για να δηλώσουν πρώτον, με τρόπο βροντερό την ανατρεπτική των, δήθεν, δράση… και δεύτερον για να αντισταθούν όπως οι ίδιοι βεβαιώνουν στην καταιγιστική διαδοχή των γεγονότων που ζούμε, ανέτοιμοι όμως ξαφνιασμένοι και ανίκανοι να διαχειριστούν το σήμερα… (η ιστορία βλέπετε δεν μας περιμένει…)

Η Αριστερά της γενιάς μου... Κανείς στο ξεκίνημα της νιότης του δεν θα περίμενε να εξελιχθεί σε μια τόσο δύσκολη αλλά και ωραία υπόθεση! Από την επαναστατική έξαρση στα αμφιθέατρα των φοιτητικών μας χρόνων και στις καθημερινές πορείες στο κέντρο της Μεγάλης μας πόλης, περάσαμε πρωταγωνιστές στη σημερινή κυβερνητική διαχείριση.

Το «τι να κάνουμε;» ήταν και παραμένει ένα ερώτημα σκληρό, επίκαιρο, βασανιστικό που απευθύνεται στον καθένα χωριστά και απαιτεί για να ησυχάσουν οι «καιροί» απάντηση πειστική με ελευθερία στοχασμού, απαλλαγμένη από φόβους, πάθη και καχυποψίες… θα το επιχειρήσουμε;

Το περιστατικό συνέβη στην Ικαρία, στα τέλη του 16ου αιώνα, όταν το νησί βρισκόταν υπό τον οθωμανικό ζυγό. Ο Τούρκος διοικητής ήταν πολύ σκληρός και άδικος.

Στη Σαμοθράκη δεν έχω πάει ποτέ. Λένε ότι πρόκειται για έναν επίγειο παράδεισο, όπου γίνεσαι ένα με την φύση , την ιστορία και την ενέργειά του. Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στην Πόλη του Φωτός και είχα παράλληλα την ευκαιρία να ταξίδεψω νοερά στο βορειοανατολικό Αιγαίο. Στο Μουσείο του Λούβρου, συνάντησα τη Νίκη της Σαμοθράκης . Με τον δικό της μοναδικό τρόπο μου ψυθίρισε όλα τα μυστικά του νησιού και της υποσχέθηκα ότι θα επισκεφτώ σύντομα τον τόπο της.

Πρόκειται για την προοδευτική καταστροφή που σημειώνεται στην Ι.Μ. της Οσίας Θεοκτίστης, ένα μοναστήρι χτισμένο τον 10ο αι., σε ένα μοναδικό σε κάλλος τοπίο στο βόρειο μέρος, 100μ. περίπου από τον οικισμό της ΠΗΓΗΣ.

Ζούμε σε έναν πλανήτη με πεπερασμένους πόρους και δυνατότητες. Σε αυτό τον κόσμο ωστόσο το καθεστώτος λυσσάει για συνεχή ανάπτυξη υποσχόμενο κοινωνική ευημερία. Αυτή η λύσσα προκάλεσε άλλη μια οικονομική φούσκα, που έσκασε πάνω μας, εντείνοντας την εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης. Η δε μαγική λύση που το σύστημα ξαναπροτείνει είναι το ίδιο αδιέξοδο μοντέλο ανάπτυξης που προκάλεσε μια ακόμα καπιταλιστική κρίση.

Σε λίγες ημέρες φτάνουμε στην 28η Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης και τιμής, όχι εορτής ούτε πανηγύρεως… Ετούτη την μέρα, εύχομαι οι περισσότεροι να συμφωνούμε, δεν γιορτάζουμε ούτε πανηγυρίζουμε… γιατί δεν μπορεί να αισθανόμαστε τοιουτοτρόπως, στην έναρξη της συμμετοχής μας σ’ έναν πόλεμο με τόση βαρβαρότητα, τόσο φασισμό, δυστυχία και θάνατο, όπως άλλωστε όλοι οι πόλεμοι…

Σελίδες

ikariastore banner