Στα χωριά του Πάπα δεν είχα πάει ποτέ μικρός, διότι τότε δεν υπήρχε τρόπος να πας άλλος παρά μόνο δια θαλάσσης.

Καλούσε κάθε Τετάρτη βράδυ για να μιλήσει σε έναν άγνωστο, με περίεργη προφορά. «Μάλλον Ισπανός, Ιταλός, ή Έλληνας θα είναι» σκέφτηκε, αλλά δεν τον ένοιαζε καθόλου. Ποτέ δεν ρώτησε πώς και γιατί ήμουν εκεί.

Είναι τρεις. Κάθονται στο καφενείο. Μπροστά τους, στο τραπέζι, ο μεζές και τα ποτήρια τους. Κουβεντιάζουν για το ξύπνημα της άνοιξης και τις δουλείες στα χωράφια. Προβληματισμένοι που όλοι οι γεωπόνοι της περιοχής έχουν ξεμείνει από σπόρο πατάτας. Ψάχνουν εναλλακτικό προμηθευτή.

Έμοιαζε σαν να βγήκε από την γη. Άρπαξε τα κλαδιά και τα φύλλα μπροστά της και τα κόλλησε με δύναμη στο πρόσωπό της τρίβοντάς τα με μια φυλακισμένη ηδονή. Το δέρμα της κατάλευκο, σχεδόν διάφανο, το χάιδευαν λωρίδες αβυσσωδών μαλλιών.