Ήταν απ τις πρώτες καλοκαιρινές ημέρες και το απολάμβανα στο έπακρο αραχτή πάνω σ’ ένα μυρωδάτο πεύκο στο προαύλιο του σχολείου. Ζέστη και απόλυτη ησυχία. Μόνο το ζουζούνισμά μου ακουγόταν όταν πιασμένη αποφάσιζα ν’ αλλάξω θέση. Έκανα σπα.

Η επιβίβαση έγινε στο Fishguard, στο δυτικότερο ψαρολίμανο της χώρας. Η μεταφορά θα γινόταν, για κάποιο άγνωστο στον ίδιο λόγο, με το τραίνο. Δεν τον πείραζε καθόλου καθώς θα του δινόταν η ευκαιρία να θαυμάσει όλη τη βρετανική ενδοχώρα, κάτι που έκανε συχνά από τότε που είχε έρθει εδώ μετά το…

Ένα κόκκινο σακ βουαγιάζ (από δερματίνη όπως θα μάθαινα αργότερα) ακουμπισμένο στο μωσαϊκό, η πρώτη εικόνα… μέσα στο καφενείο που, χρόνια αργότερα, θα το δούλευε ο Γιάννης, στην πλατεία του χωριού. Θα ξημέρωνε σύντομα, αλλά όχι ακόμα… η Μάγδα πήγε να φέρει μια λάμπα πετρελαίου να ανάψει στο καφενεδάκι, να μη φοβηθώ, μάσαλά του το μωρό, η μάνα μου φοβόταν μην πάει κανάς σκόρφης κάτω από τις τσάντες, πήγαινε να δεις Μανώλη, θα μπορέσει να μας πάει ο Αθηνόδωρος με την βάρκα;

Σαν το μετέωρο βήμα, που δεν γνωρίζεις πού θα προσγειωθεί. Σαν την τυφλή ανίχνευση μέσα στο σκοτάδι που προσμένει την αυγή για να γνωριστεί και να συστηθεί με το Άγνωστο. Η κάθε στιγμή ύφαινε την επόμενη στιγμή, χωρίς σχέδιο και πλάνο. Έτσι θυμάμαι την πρώτη μου γνωριμία με τη Νικαριά.