Η πρώτη ανάμνηση από την Ικαρία; Μου είπατε να ψάξω, αν βρω να ψάξω πιο παλιά, να πάω στο μπαλκόνι, στη ταράτσα, να γίνω καπνιστής γιατί όλα αυτά συνδυάζονται μ’ ένα τσιγάρο, μονό  ψυχανάλυση που δε μου είπατε να κάνω..Είναι δυνατόν;

Και όμως μετά από πολύ σκέψη το βρήκα, η πρώτη ανάμνηση από την Ικαρία θα έλεγα ήταν τραγική και ίσως από αυτές που αφήνουν ψυχολογικά τραύματα στα παιδιά.

Ήταν –κλασικά- καλοκαίρι και μόλις είχαμε φτάσει στο νησί, ήμουν μικρή θα έλεγα αλλά όχι τόσο μικρή… για πιπίλα!

Η ανάμνηση ξεκινάει κάπου στη Λαγκάδα με το τέλειο σκηνικό, απογευματινή ώρα ακριβώς πάνω στο ηλιοβασίλεμα, τη τέλεια θέα με ανοιχτά όλα τα παράθυρα και το κεφάλι μου απ' έξω με τη πιπίλα στο στόμα να απολαμβάνω τη θέα.

Όμως κάπου εκεί, πες λόγω του ωραίου σκηνικού ή ίσως του χωματόδρομου που το κεφάλι μου πήγαινε πάνω κάτω φεύγει η πιπίλα από το στόμα, πέφτει στο χώμα και τη πατάει και η πίσω ρόδα..τραγικό σκηνικό!

Χαμός τα επόμενα δευτερόλεπτα, κλάματα, ουρλιαχτά (κάτι που όπως καταλαβαίνετε, δεν τοο συνηθίζω) και το αυτοκίνητο σταματάει προς ανεύρεση της πιπίλας,  τη βρήκαν οι γονείς μου δε μπορώ να πω και μου τη έδωσαν πίσω όπως ήταν χάλια, βρώμικη και κατεστραμμένη.

Μου είπαν βέβαια ότι αν τη θέλω, να τη κρατήσω γιατί δεν είχαν άλλη και στο όμορφο Καρκινάγρι δεν πουλούσαν (Έχω να καταγγείλω ότι έλεγαν ψέματα!) και πως έπρεπε να περιμένω να γυρίσουμε στην Αθήνα για να πάρουμε καινούργια.

Φυσικά δε τη κράτησα αλλά δε το ξέχασα και όταν γυρίσαμε πίσω- μετά από τρεις μήνες υποθέτω- ζήτησα αυτό που μου είχαν τάξει αλλά και πάλι ισχυρίστηκαν ότι τώρα ήμουν πολύ μεγάλη για πιπίλα.

Και το αποτέλεσμα είναι μετά από τόσα χρόνια να μου έχει μείνει αυτή η πρώτη εικόνα Ικαρίας… αλλά και ο δρόμος ακόμα να μην έχει φτιαχτεί.

Δηλαδή, τι θέλουν οι αρμόδιοι επιτέλους για να φτιάξουν αυτόν τον δρόμο;

Γλυκούλα
glykoula.eipame@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Γλυκούλας.
Ολόκληρη η πρώτη μνήμη Ικαρίας, εδώ.