Σπάω το μυαλό μου μέρες να θυμηθώ την πρώτη μου μνήμη από το νησί...όλο μονολογώ..."σίγουρα έχει και πιο πίσω".

Ένα βράδυ λοιπόν, όπως χαλάρωνα, πριν με πάρει ο ύπνος...κατάλαβα...Η πρώτη μου μνήμη από το νησί,δεν είναι εικόνα...είναι μυρωδιά...η μυρωδιά της θείας Σοφίας.

Η θεία Σοφία, αν και για χρόνια έμενε μεταξύ Πειραιά και Καστανιών (τότε  Τραγοστάσι…) μύριζε ολόκληρη… Ικαρία. Από μωρό που με πρωτοκράτησε στην αγκαλιά της, γεύτηκα το νησί.

Η μυρωδιά της, κάτι ανάμεικτο...μέλι, θυμάρι, δάσος, πίτες, θάλασσα, βουνό, κρασί, φρεσκοκομμένο χόρτο, πιταράκια, αμανίτες...μα πιο πολύ αγάπη, στοργή και μία τεράστια αγκαλιά που με περίμενε πάντα. Τα γλέντια, το χιούμορ, η αγάπη για την ζωή και για τους ανθρώπους γύρω της...ήταν στην μυρωδιά της και στην ενέργεια της.

Η πρώτη μου μνήμη λοιπόν είναι μυρωδιά και κάνοντας  αυτή την «εσωτερική πτήση» για να την θυμηθώ, σκέφτομαι ότι είμαι πολύ τυχερή που την είχα στην ζωή μου. Που με συνόδεψε από τα μικράτα μου μέχρι πρότινος και που θα την κουβαλάω πάντα μέσα στην ψυχή μου και στην καρδιά μου, που με έκανε να αγαπήσω τον τόπο μου παραπάνω και να μάθω να ζω ικαριώτικα...

Για άλλη μια φορά συνηδειτοποιώ ότι δεν είναι το μέρος... είναι οι άνθρωποι.

Μυρτώ Αξαρλή
mirtax_gr@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Μυρτώς Αξαρλή.