photo: h.koppdelaney

Ας υποθέσουμε ότι τα «ωριμάζω» και «μεγαλώνω» είναι ταυτόσημα, χωρίς στην ουσία καμία εννοιολογική αλλά και βιωματική διαφορά. Ή για να καλύψουμε τις περιοχές και των δυο αυτών συμβάντων, ας αποδώσουμε περιφραστικώς έστω, το σημείο τομής τους, με την έκφραση «ο χρόνος που περνά».

Λένε, λοιπόν, ότι ο «χρόνος που περνά» σε κάνει να ηρεμείς διότι βλέπεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα άρα τα αντιμετωπίζεις και ευκολότερα λόγω της πείρας σου (ή της εμπειρίας σου, σε άτυχα νεοελληνικά). Σύμφωνοι! Αλλά τι σημαίνει, στ’ αλήθεια, «πιο ψύχραιμα»; Πού, ακριβώς, πατάει αυτό το «ευκολότερα»; Από εδώ ξεκινά μια μικρή παρεξήγηση.

Μπορεί να βλέπεις όντως τα πράγματα έτσι, όχι όμως επειδή έχεις «κατασταλάξει» και έχεις όλα αυτά τα «μου» που σου παρέχουν σταθερές. Σταθερές τέτοιου ριζώματος (-κολλήματος) μάλιστα, ώστε σου εξασφαλίζουν απουσία συμπτωμάτων όπως: ταλανίσματα ορέξεων, σεισμικές αβεβαιότητες και πηγαινέλα των «πιστεύω» και των «θέλω» σου. Όλο αυτό είναι συμπεριφορά που προσδιορίζει ένα τρίτο συμβάν, το «γερνάω» (αυτό να μη σου τύχει!).

«Ωριμάζω» σημαίνει, πολύ το φοβάμαι δηλαδή, αποκτώ επίγνωση της ανθρώπινης φύσης (μου). Δεν αναφέρομαι στην θνητότητα, αλλά κυρίως στη  συνειδητοποίηση (όχι απαραίτητα και αποδοχή) του «ρευστού» των πραγμάτων, την κατανόηση της λειτουργίας (μέρους) του βίου και την ύπαρξη περιοχών που διατηρούν το μυστήριο μα και την επικινδυνότητα του άβατου • περιοχών στις οποίες αποδίδουμε ναρκισσιστικές ιδιότητες μιλώντας νεοελληνιστί για «αληθινό εαυτό», «έτσι είμαι εγώ» και  «το είναι μου».

Έτσι, έχοντας αυτή την γνώση και με το σημάδι της κάθε σου ήττας πάνω σου, μπορείς να προβλέψεις, αναγνώσεις, ερμηνεύσεις, αποδεχτείς/απορρίψεις συμπεριφορές, δικές σου και των άλλων. Και νοιώθεις τώρα  –ω τι αντίφαση!- ακόμα (πιο πολύ) «ρευστός», ανήξερος, ανίδεος, «ανώριμος» που θα έλεγαν και οι γερασμένοι. Με αντιδράσεις βουβές στην καλύτερη περίπτωση, γραφικές στην χειρότερη! Αυτή η κρυφή γνώση της ρευστότητας, η απουσία κάθε βεβαιότητας (πλην της σωκρατικής), η παιδική σχεδόν αντιμετώπιση του φαινόμενου της ζωής, σε κάνει να νοιώθεις αμήχανα, φαλτσάρει, διότι τώρα δεν είσαι παιδί (ναι, ναι δεν είσαι, παρ’ το χαμπάρι) και έχεις άλλα δεδομένα και ζητούμενα. Πώς θα γίνει λοιπόν να την παλέψεις όταν η ωριμότητά σου σε εμποδίζει «να πεις το ποίημα» (των γερασμένων), να επιλέξεις τον (ένα) ρόλο που σου αναλογεί;  Τι πρέπει να κάνεις για να ισορροπήσεις και να τα καταφέρεις;

Η ζωή είναι μια δοκιμή, μια παράσταση δίχως πρόβα.

Γνώση: επίγνωση ή απόγνωση; Διάλεξε.

Συνεχίζεται.

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr