photo

Όταν ήμουν πιτσιρίκα, έπαιζα καμιά φορά τυχερά παιχνίδια αλλά πίστευα -τότε τουλάχιστον- ακράδαντα ότι ακόμη και αν γίνω εκατομμυριούχα θα εξακολουθήσω να εργάζομαι! Η δουλειά πίστευα είναι αναγκαία «τροφή» για τον άνθρωπο και η δημιουργία μέσω αυτής, απαραίτητη προϋπόθεση για την δήλωση και επιβεβαίωση της ύπαρξης. Προφανώς το αίμα μου έβραζε και τίποτα δεν μπορούσε να με τρομάξει ή να με κουράσει. Σήμερα, που δεν είμαι πια πιτσιρίκα, αν κέρδιζα σε τυχερό παιχνίδι, πιστεύω ακράδαντα ότι σε κάθε είδους εργασιακή σχέση θα υπήρχε μόνο ο καπνός μου!

Όταν ήμουν πιτσιρίκα, «βοσκούσα» στη φύση σα ρασκό ώσπου η μάνα μου με άρπαξε σχεδόν βίαια πάνω στην εφηβεία μου και με ανάγκασε για εκπαιδευτικούς λόγους να υποστώ έναν ασφυκτικό κόσμο, μια φυλακή.  Για να μάθω αγγλικά έπρεπε να στερηθώ το αλάτι και για να πάω φροντιστήριο έπρεπε να ξεχάσω τ' αρώματα της άνοιξης. Σήμερα δεν τρέχω πια σα σίφουνας πάνω σε κατσάβραχα, ούτε πηδάω σα μαϊμού πάνω στα κλαδιά των δέντρων. Τιθασεύω όμως τον εαυτό μου να κάνει ποδήλατο γιατί η δουλειά μου είναι καθιστική, βάζω γλάστρες στο μπαλκόνι μου και διαμορφώνω έναν τρόπο ζωής προσπαθώντας εναγωνίως να βάλω τεχνητά ένα χωριό μέσα στην πόλη. Κοροϊδεύω τον εαυτό μου και φυσικά παραμένω ψάρι έξω απ’ το νερό.

Όταν ήμουν πιτσιρίκα, ζούσα στη φύση χωρίς να αισθάνομαι κανένα δέος. Τα απόκρημνα βουνά του Βασίλη δεν με σοκάριζαν, τα τερατώδη κύματα του νοτιά δε με τρόμαζαν και αγνοούσα παντελώς τα πουλιά, τα φυτά, τα νερά και τα βουνά. Οι λέξεις «θέα» ή «υπέροχη θέα», «όμορφη μέρα», «ωραία βραδιά» κ.λπ. δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιο μου. Όταν ήμουν πιτσιρίκα όλα τα «φυσικά» ήταν για μένα αδιάφορα, άνευ αξίας λόγου. Σήμερα, μακριά απ' αυτά και ενώ οι αισθήσεις είναι διψασμένες και με αγωνία αναζητούν ό,τι μοιάζει με νερό που κυλάει σε ρυάκι, όλα βρήκαν στο καινούριο μου λεξικό το νόημα τους. Αλλά εγώ θέλω να γίνω και πάλι παιδί.

Αφροδίτη Τσαμουδάκη
afroditi@ikariamag.gr