Στην εφηβεία άρχισα να φλερτάρω τις επίσης έφηβες κοπέλες τις Ικαριάς. Το πρώτο χτυποκάρδι ήταν για Καριωτίνα, η πρώτη κοπέλα που ερωτεύθηκα καταγόταν κι αυτή από το νησί.

Τα χρόνια πέρασαν, οι εμπειρίες με το άλλο φύλο πλήθυναν, οι γνωριμίες και οι σχέσεις περιλαμβάνουν πλέον γυναίκες που δε γεννήθηκαν στην Ικαριά και δεν κουβαλούν τα βιώματά της αλλά οι πιο τρυφερές και οι πιο δυνατές αναμνήσεις έχουν πάντοτε να κάνουν με μια συντοπίτισσα.

Συχνά πυκνά ψάχνω να βρω τι είναι αυτό που τις διαφοροποιεί, για ποιο λόγο είναι οι  πριγκηπέσες μου. Τι είναι αυτό που με κάνει πάντοτε να τις ξεχωρίζω και να τις τοποθετώ τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι ψηλότερα; Αναρωτιέμαι αν η κοινή καταγωγή, η αγάπη για τον τόπο, η ανεξάντλητη καλή τους διάθεση αρκούν ώστε να κατευθύνουν κατά κάποιο τρόπο ή να μονοπωλούν τις προτιμήσεις μου. Η νέα γενιά θηλυκών αφήνει τις ίδιες πατημασιές με την προηγούμενη; Αυτά τα γοητευτικά και ατίθασα πλάσματα έχουν κάτι κοινό που τα χαρακτηρίζει; Βεβαίως και έχουν.

Έχουν μία δόση ειλικρίνειας που εκπλήσσει, ειδικά όταν μιλάμε για γυναίκες. Δεν κάνουν νάζια σαν να είναι δεκατετράχρονα, τους αρέσει το πείραγμα και τα υπονοούμενα ασχέτως της ηλικίας τους και ανταποδίδουν με περίσσια εξυπνάδα. Δε χαρίζονται ποτέ, αντιδρούν αλλά κυρίως θυμώνουν εύκολα. Δεν κρατούν όμως κακία και ξέρουν να συγχωρούν χωρίς ίχνος εγωισμού. Μετά από αυτό γαληνεύουν και χαμογελούν ξανά. Είναι σαν τη θάλασσα που της περιβάλλει. Μια βάζουν καιρό και μια καλοσυνεύουν. Ο ήλιος είναι πάντα εκεί, στα μαλλιά ή στα μάτια τους. Κι όταν τις κοιτάς αντλείς όλη τη δύναμη και το φως που εκπέμπουν.

Διαπιστώνω ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από τη φυσιογνωμία της Καριωτίνας που γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια. Από το χαρακτήρα γιαγιάδων, θειάδων κλπ που ήταν οι μαγείρισσες της καθημερινής και της σχόλης, οι αυστηρές και τρυφερές μανάδες, οι κυράδες του σπιτιού, οι χρυσοχέρες, ασχέτως αν κρατούσαν το βελονάκι ή την τσάπα. Πάντα ίσες μεταξύ ίσων στα εύκολα και στα δύσκολα, στα σοβαρά και στ’ αστεία, στη συμμετοχή και στο γλέντι. Δραστήριες κι ακούραστες.

Θυμάμαι κάποτε στον αυλόγυρο του Χριστού, η Δέσποινα καθόταν στο πεζούλι κι εγώ γονατιστός μπροστά της, ανάμεσα στα πόδια της. Ήταν το πρώτο μας ραντεβού. Της κρατούσα τα χέρια και προσπαθούσα να πω ό,τι προλάβαινα. Διηγούμουν και ρωτούσα ακατάπαυστα για να γνωριστούμε καλύτερα, το γρηγορότερο δυνατόν. Μάλλον την κούρασα ή εξάντλησα την υπομονή της. Έπιασε το κεφάλι μου στα χέρια της και με ρώτησε: « ’α με φιλλήσεις για ‘α μιλλάς όλλη νύχτα;»

Μένει μόνο να επαληθεύεται καθημερινά ότι οι Καριωτίνες συνεχίζουν ακόμα να φιλούν υπέροχα...

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.