Στη μέση της καλοκαιρινής της περιοδείας σε Ελλάδα και εξωτερικό, η σπουδαία ερμηνεύτρια μιλά μαζί μας για τους Αγανακτισμένους, το σήμερα, τα λάθη μας αλλά και τον Ικαριώτικο, τις μνήμες από το νησί και την πιο ελεύθερη πτήση της ζωής της.

Αν ζητήσεις από ένα Ικαριώτη να σου συνεχίσει τη λέξη «Ελευθερία…» θα σου πει: «Αρβανιτάκη» και αν του επισημάνεις πως εσύ εννοούσες την έννοια «ελευθερία» θα σου απαντήσει πως και αυτός … το ίδιο εννοούσε!

Γιατί η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι η φωνή που χρόνια τώρα έχουμε ταυτίσει με το «πέταγμα» μας, με την άρση στην οποία μας φέρνουν τα τραγούδια και ο μοναδικός τρόπος ερμηνείας της. Στα γλέντια μας, στις ρομαντζάδες μας, στις καλοκαιρινές συναυλίες της ορθοστασίας με τους έρωτές μας παραμάσχαλα.

Είναι από τους ανθρώπους εκείνους που έφεραν την παράδοση σε ανοιχτή συνομιλία με το σήμερα, με περιεχόμενο και προοπτική για να περάσει στο αύριο. Και φυσικά, οι μουσικές αναζητήσεις της, δεν σταμάτησαν εκεί!

Γι’ αυτούς και για άλλους τόσους λόγους είναι τόσο ωραίο να μιλάς μαζί της…

Κυρίες και Κύριοι, είναι η Ελευθερία Αρβανιτάκη, είναι στο περιοδικό της Ικαρίας και είναι… το καλύτερο μας!

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Βατούγιο:

«Αγανακτισμένη»;
Ναι, αγανακτισμένη όπως όλος ο κόσμος. Υπάρχει η αίσθηση της εξαπάτησης, της μη τιμωρίας και της αναξιοπρέπειας. Γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία 2 χρόνια, δεν τα φανταζόμασταν, δεν ήταν προετοιμασμένος κανείς μας, δεν υπήρχε καμία ενημέρωση. Ζούσαμε όλοι σε μια χίμαιρα, δε ξέραμε τι είναι αυτό που συμβαίνει. Χίμαιρα η οποία χαρακτηριζόταν από απροθυμία να σκεφτείς και να δράσεις, επαφιόμενοι όλοι στις καλές παχιές αγελάδες, που ήταν τελικά ένα ψέμα. Είτε κατεβαίνεις λοιπόν στην πλατεία, είτε όχι, η αγανάκτηση είναι η ίδια.

Τι δεν πήγε καλά με όλους εμάς; Τι πρέπει να ξαναδούμε;
Το μέτρο. Αυτό χάσαμε και δε νομίζω ότι φταίγαμε. Μπορεί η ανθρώπινη φύση να θέλει, και μάλιστα με μια αυθάδεια, να ζήσει πολύ καλύτερα, αλλά υποτίθεται ότι το μέτρο υπάρχει, ορίζεται δηλαδή και από τις Αρχές, από αυτούς που ψηφίζουμε. Δυστυχώς όμως, αυτοί ήταν οι πρώτοι που το καταπάτησαν.

Από πού αντλείς την αισιοδοξία σου όταν τη χρειάζεσαι;
Εσωτερική είναι κάθε φορά η εργασία και η δύναμη. Δε μπορεί να είναι από τρίτους. Μέσα σου ψάχνεις για να βρεις λύσεις και να δεις πώς θα βγεις από αυτήν την κατάσταση. Αλλά αν είσαι φύση απαισιόδοξος, μπορεί να σε πάρει πολύ εύκολα από κάτω.  Αυτό είναι θέμα ψυχισμού. Ο κάθε άνθρωπος είτε την έχει αυτή τη δύναμη, είτε όχι. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Η αισιοδοξία πηγάζει από μια εσωτερική διεργασία που χρειάζεται πολλή δύναμη.

Τι είναι παράδοση για σένα και τι δεν είναι;
Δεν έχω σκεφτεί ποτέ τι δεν είναι γιατί η παράδοση, ακόμα και υιοθετημένη να είναι, όπως για παράδειγμα το Χριστουγεννιάτικο δέντρο ή ο Άγιος Βασίλης έχουν γίνει ουσιαστικά και παράδοση μας. Παράδοση είναι ό,τι ο κόσμος έχει κάνει δικό του μέσα στα χρόνια, χαίρεται και τιμά μέσα από αυτό.

Ο Καριώτικος χορός είναι…
Στιγμή έκστασης, διονυσιασμού και ελευθερίας! Ταυτόχρονα όμως και πάθους. Το πάθος είναι ανελεύθερο συναίσθημα. Γι’ αυτό και ο Καριώτικος τα έχει όλα μαζί!

Πώς εξηγείς αυτόν τον δεσμό που έχουμε με την «αναρχική καρδιά μας», το νησί; Εσύ προσωπικά πώς αντιλαμβάνεσαι τη δική σου σχέση με την Ικαριά;
Είναι κάτι που υπάρχει από τα παιδικά μου χρόνια, όλα μου τα καλοκαίρια μέχρι 18 χρονών στην Ικαρία. Διαμορφώθηκε μια σχέση με το νησί, με την ιδιαιτερότητα του ψυχισμού της Ικαρίας. Δε θέλω να την ερμηνεύσω. Είναι βαθειά στην καρδιά μου. Η σχέση μου με την Ικαρία είναι σημείο αναφοράς για μένα.

Πέρα από αυτό, είναι πολλοί που έχουν δέσιμο με τον τόπο τους. Αν πας στην Ήπειρο ή σε χωριά της Πελλοπονήσου ή σε άλλα νησιά, συμβαίνει το ίδιο. Υπάρχει ένας φανατισμός και μια αγάπη για τον τόπο τους. Και τι να πεις για τους Κρητικούς!

Χωρίς λοιπόν να αποτελεί  μοναδικό μας προνόμιο αυτό, είναι ο δικός μας κόσμος, η δική μας αγάπη και φυσικά η ιδιαιτερότητα που έχει η Ικαρία. Δεν εννοώ το νησί, αλλά τον τρόπο των ίδιων των ανθρώπων που ζουν εκεί.

Μιλώντας για την «Αναρχική καρδιά μου», από τότε που βγήκε αυτό το τραγούδι μέχρι σήμερα, έχεις κάνει τόσα πολλά και όμορφα πράγματα. Τι γίνεται από εδώ και πέρα με τα νέα δεδομένα στην κοινωνία, την οικονομία, τη δισκογραφία; Πώς βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό το περίεργο, νέο σκηνικό;
Δε μπορώ να με δω γιατί δε ξέρω τι είναι αυτό που ξημερώνει. Αυτό που μπορώ να δω είναι εκείνο που λέμε… «να είμαστε καλά» και να ‘μαστε παρέα. Να συσπειρωθούν οι παρέες και να ενισχυθεί η αλληλεγγύη. Αυτό μπορώ να δω ως μέλλον. Αυτή την ανάγκη.

Είναι άγνωστο αυτό που ζούμε. Δεν είναι ένας πόλεμος που ξέρεις τι γίνεται. Είναι ένας «άλλος» πόλεμος, οικονομικός ίσως. Ένας διαφορετικός κόσμος, πρωτόγνωρος.

Η πιο ελεύθερη πτήση στη ζωή της Ελευθερίας;
Η «ελεύθερη πτήση» μου στη Μουσική! Μου παρουσιάστηκε … εκτός προγράμματος! Οπότε η έννοια της «ελεύθερης πτήσης» βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το ταξίδι που μου επεφύλαξε και πολλές ακόμα ελεύθερες πτήσεις. Γι’ αυτό και είναι πολύ γοητευτικό και πολύ επικίνδυνο. 

Τι πιο πολύτιμο από Ικαρία έχεις μέσα σου, ένας ήχος, μια μυρωδιά, μια εικόνα;
Το χωριό μου, η Οξέ! Και συγκεκριμένα το σημείο που πάντα θυμάμαι και είναι αναφορά για τα παιδικά μου χρόνια είναι ο Κάπιρης. Εκεί είναι η βρύση, μαζευόταν ο κόσμος, γίνονταν τα πανηγύρια.

Καλοκαιράκι στην Ικαριά... ή θα δουλεύεις;
Θα το σκάσω για λίγο, φαντάζομαι. Θα το σκάσω… για το νησί!

Ελευθερία, σε ευχαριστούμε πολύ! Καλό καλοκαίρι.

ikariamag
Ακολουθήστε μας στο twitter
Ακολουθήστε μας στο Facebook