Τον χάσαμε για ένα δεκαπεντάωρο και βάλε. Πήγε για δουλειά το πρωί. Μάθαμε όμως πως η εργασία του είχε τελειώσει κι είχε ξεκινήσει από νωρίς το μεσημέρι για να επιστρέψει στο σπίτι του. Λιγότερο από μια ώρα απόσταση. Και χάθηκε. Είπαμε να ειδοποιήσουμε το silver alert, αλλά η ηλικία του δεν δικαιολογούσε αλτσχάιμερ...

Καθώς πλησιάζαμε με το βαπόρι την Ικαριά, που μέσα στο λαμπύρισμα της θάλασσας, εκείνο το πρωί της άπνοιας, ήταν σαν να ταξιδεύαμε βουτηγμένοι μέσα στο λάδι, ένιωσα πως η ζωή μου έπαιρνε οριστικά τη μεγάλη στροφή.

Αν κρίνω από τους νέους ανθρώπους που ξέρω, έχω, ή μάλλον είχα διαφορετικά γνωρίσματα από αυτούς στην ηλικία τους, ιδίως στη σχέση μου με ηλικιωμένα άτομα. Σήμερα, τα ηλικιωμένα άτομα, τα πιο συγγενικά τους μάλιστα, φαίνεται να απωθούν τους νέους. ΄Ισως να οφείλεται και στα επί μέρους πρόσωπα.

Η μεγάλη μου αδερφή, η Αργυρώ, ήπιασε μια χρονιά υπηρεσία σ’ ένα μεγάλο σπίτικο στην Αθήνα και με πήρε μαζί της να πάω Γυμνάσιο εκεί. Γνώρισα όμως έναν όμορφο νέο, στεριανό, βουνίσιο και συναντιόμασταν αραιά και που και θέλαμε πολύ ο ένας τον άλλον.

Νωρίς νωρίς έπιασε τραπέζι στη Λαγκάδα. Όχι ό,τι κι ό,τι. Πρώτο τραπέζι πίστα. Στριμώχτηκε με τους χιλιάδες πανηγυριώτες, έβγαλε κι αυτός τις ιαχές του, εεεεε και εεεε και δώσ’ του ο χορός και δώσ’ του τα τσουγκρίσματα και να κι αυτή η παράξενη αίσθηση που διαφημίζουν τα site πανελλαδικώς και παγκοσμίως πως όλοι στο νησί γίνονται ένα, λένε, όταν χορεύουν τον Ικαριώτικο.

Ιούλιος στο νησί, δεκαετίες πριν ! Μαγιώ, μπουρνούζι, μάσκα , βατραχοπέδιλα : έτοιμοι για την παραλία, τα μακροβούτια, τα «βασίλεια» για το ποιος θα επικρατήσει στον βράχο. Φόρα για εξόρμηση αλλά...

Ξυπνά κατά τις έξι το πρωί, σκουντά τον άντρα της, σηκώνεται πάνω και βάζει τον καφέ στο μπρίκι. Κοιτάζει απ’ το παράθυρο της κουζίνας προς την πλατεία. Όλα ήσυχα στο ορεινό χωριουδάκι του νησιού.

Το γεγονός ότι περιφέρομαι ανά τον κόσμο εξασκώντας την επιστήμη της Βιολογίας, κατά καιρούς μου έχει δημιουργήσει κάποια θεματάκια, ειδικά σε ικαριακά περιβάλλοντα. Μερικοί, ας πούμε, με συστήνουν σε άλλους με τρόπο ελαφρώς παρεξηγήσιμο:

Η μικρή θα ‘τανε στα τέσσερα, αν θυμάμαι καλά. Είχε βήχα επίμονο. Η μάνα της την πήγε στο γιατρό. Παραθέριζε ο άνθρωπος, αλλά, μια και ήταν ο μόνος γιατρός στο χωριό και ντόπιος, δεχόταν και επισκέψεις ασθενών. Μέσα Αυγούστου. Απογευματάκι.

27/05/2014 - 00:35Συγχρονισμός

Αν κρίνω από την ημερομηνία του αρχείου που διασώθηκε στον υπολογιστή, ο διάλογος πρέπει να έγινε 29 Ιουλίου του 2010 ή κάπου εκεί γύρω. Πάντως ήταν αργά τη νύχτα ή νωρίς το ξημέρωμα και ήταν καλοκαίρι.

Σελίδες