Στο ΚΤΕΛ Ιωαννίνων. Ήθελε κάνα τέταρτο για να ξεκινήσει το λεωφορείο. Κοιτάζω τριγύρω για παρέα, βλέπω τρεις μαυροφορεμένες γιαγιάδες με σκαμμένο πρόσωπο, με κάπως σκληρό βλέμμα, αλλά ευθύ και διαπεραστικό, γνήσιες Ηπειρώτισσες, όπως αυτές που συναντά κανείς στις μαγικές φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα. Τέλεια! Παίρνω μια καρέκλα και χωρίς δισταγμό κάθομαι στην παρέα τους. Με κοιτάζουν με απορία.

-Ωραία η πόλη σας, έχω μείνει κατάπληκτη. Και σεις υπέροχοι άνθρωποι...τους λέω για ν’ αρχίσω την κουβέντα.
-Ααα, ναι, μα μείς είμαστ' από Άρτα, ήρθαμε για τα παιδιά, πάντρεψα την κόρη μου εδώ πριν χρόνια και η Μαριώ το γιο τ'ς ....

Έμαθα την οικογενειακή κατάσταση, τα βάσανα και τις χαρές και των τριών στο πεντάλεπτο. Και ξαφνικά γυρνά η πιο ηλικιωμένη -γύρω στα ογδόντα πέντε- και με ρωτά μ’ ενδιαφέρον:
-Εσύ από πού 'σαι, τσούπρα μ';
-Από Ικαρία, της απαντώ.
-Ιιιιιιιι, μακριάαααα… μου λέει με έκπληξη και γουρλώνει τα μάτια της.

Στο άκουσμα του ονόματος του νησιού με κοιτάζουν κι οι υπόλοιπες, σα να 'μουν εξωγήινη.
-Ιιιιιι, τόοοοοσο μακριά, βρε παιδί μ'!!!

Ήμουν έτοιμη να τους πω για την κόρη μου που ήταν φοιτήτρια εκεί, μα δεν πρόλαβα. Ήρθε και με χτύπησε αιφνιδιαστικά η γνωστή ερώτηση. Η αγαπημένη κάθε ηλικιωμένου γνήσιου Ικαριώτη. Η διασημότερη του τόπου μου, η σταρ των αποριών:
-Τίνος είσαι; με ρωτά η λιγότερο ομιλητική με αληθινότατη απορία.
-Εεεε; Τίνος είμαι; Ξέρετε από Ικαρία; Έχετε πάει;  
-Όχι, βρε παιδί μ'. Τίνος είσαι σε ρωτώ. Ποιος είν' ο πατέρας σ'! Δεν καταλαβαίν'ς;
-Εεεε; Ποιος είναι ο πατέρας μου;
-Ποιος είν’ ο πατέρας σ'. Ναι! Δεν ξέρ'ς  τ' όνομα του πατέρας σ';

Κάθε λογική είχε χαθεί εντελώς, μα δεν υπήρχε περιθώριο άρνησης.
-Είμαι κόρη του Γιάννη του Σιμάκη, ψέλλισα.
-Αααα, δεν τον ξέρω δαύτονα, λέει στις φιλενάδες της.

Οι άλλες κουνούν το κεφάλι απογοητευμένες.
-Ούτ' εγώ, συμπληρώνουν με μια φωνή.
-Ξέρετε μήπως κάποιους από Ικαρία; επιμένω.
-Όοοοχιιι, μα πριν πολλά χρόνια ήρθ' ένας Ικαριώτης στα μέρη μας για κάρβουνα.
-Αααα, και πώς τον λέγανε;
-Ξέρου 'γω; Πάνε πολλά χρόνια, λέμε. Και να μου πεις τ' όνομα τ', πάλι δε θυμάμαι.

Το λεωφορείο μου έχει πάρει θέση στην αφετηρία. Τις αποχαιρετώ χαμογελώντας. Δεν είναι ντόπια η παραξενιά, τελικά. Έχουμε "πρόβλημα" ως έθνος.

Δέσποινα Σιμάκη
desikaria@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δέσποινας Σιμάκη.