Σύρια ή Σύρα ή Συριανή ή εκείνη που βγήκε στο σεργιάνι, δεν έχει τόση σημασία, παιδί και λίγο κοπέλα, με υπέροχα μάτια και δυνατό γέλιο. Η μάνα της φορά μαντήλι στα μαλλιά, μου θυμίζει μια φωτογραφία ασπρόμαυρη της γιαγιάς μου στα νιάτα της. Θα φορούσε το μαντήλι, σκέφτομαι, ακόμη και στο ταξίδι για το Τσεσμέ και το Χαλέπι, τότε που έσερνε τα τρία της παιδιά μαζί. Θα γελούσε κι η μάνα μου, σκέφτομαι, θα γελούσε, γιατί ήτανε παιδί και δεν μπορούσε να νιώσει τον κίνδυνο. Άσε που δεν άκουσα να πνίγηκαν τότε παιδιά στη θάλασσα, ούτε άκουσα να έγινε κάποια διαδήλωση με το σύνθημα: «Η Συρία θα μείνει συριακή»...  Ήτανε μια περιπέτεια για κείνα. Θα γελούσε η μάνα μου και θα κοίταζε με περιέργεια τα τοπία του κόσμου της Ανατολής. Θα την κοιτούσαν κι οι ντόπιοι με περιέργεια. Θα τους έκανε εντύπωση το χτένισμά της, θα τους έκανε εντύπωση το ρούχο της, τ’ αλλιώτικα λόγια που έλεγε.

-Εσένα τι σου έκανε πιο πολύ εντύπωση; τη ρώτησα κάποτε τη μάνα μου.
-Πολλά, μα θυμάμαι έντονα μια Τουρκάλα που φούρνισε για μας και μας κέρασε ψωμί που το ‘κοβε με το χέρι.

Στη μικρή έκανε σίγουρα εντύπωση η Σύρος. Η Ερμούπολη, η πόλη των προσφύγων. Δεν ξέρει τα ονόματα, μήτε την ιστορία. Κοιτάζει τα όμορφα σπίτια με ορθάνοιχτα μάτια και μετά σηκώνει ψηλά το κεφαλάκι, ανοίγει το στόμα και ρουφά λίγες σταγόνες απ’ τον ουρανό που δακρύζει.

Εμένα εντύπωση μου έκανε ένας συνεπιβάτης που θύμωσε με το παιδικό γέλιο και αναρωτήθηκε στ’ αλήθεια, γιατί μπαίνουνε στις βάρκες και δεν κάθονται στα σπίτια τους όμορφα και καλά. Να ησυχάσουμε κι εμείς να ησυχάσουνε κι αυτοί.
Υπήρχε συνωστισμός, βλέπεις.

Δέσποινα Σιμάκη
desikaria@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δέσποινας Σιμάκη.