Την θυμάμαι καλά, σα να ήταν χθες…  Καθόταν στην αυλή με την πλάτη της ακουμπισμένη στον τοίχο και ατένιζε ψηλά, ψηλά στον Αθέρα.  Όμορφη γιαγιά, εξ’ Αιγύπτου.  Τα γκριζογάλανα μάτια της περιεργάζονταν τα φυλλώματα και τις σκιές των δέντρων.  Σα να κρυφάκουγε τους ψίθυρους του κελαρυστού νερού και το θρόισμα της φύσης.  Ένα ματσάκι βασιλικό περασμένο στο αυτί της και ένα γερμένο χαμόγελο γλυκιάς μελαγχολίας. 

Η γιαγιά Ερασμία.

Το φτωχικό αρχοντικό της χτισμένο κοντά στο ρέμα Αρεθούσης.  Πέτρινο και λιτό.  Στην κουζίνα δέσποζε ένα τζάκι, μια ξύλινη νησιώτικη πιατοθήκη και ένα τραπέζι που μαρτυρούσε «στα κρυφά» επικά γλέντια.  Παραδίπλα δύο κρεβατοκάμαρες, δροσερές, στα λευκά ντυμένες, σιωπηλά ασκητικές.

Το σούρουπο καφενέδιζε με τα εγγόνια της, εμένα και τον Χαραλάμπη.  Φούμαρε το τσιγαράκι της με χάρη, ενώ στο άλλο χέρι κράταγε το φλιτζανάκι του καφέ με τα ακροδάχτυλά της, σιωπηλή και ήρεμη…σαν Αγία.  Αυτός ήταν ο πλούτος της -το νησί, τα εγγόνια της και ένα παράπονο…  Θαρρείς και ζούσε μία παράλληλη διάσταση και μία μαγική κορδέλα τη συνέδεε με τον τόπο, σαν χαρταετός.  Χάρτινη και ευαίσθητη, αναπολούσε το βιολάκι του παππού του Χαραλάμπη, την ορτανσία στη γωνία της αυλής που άνθιζε μόνο για κείνη και εκείνο το νυχτερινό τσιγαράκι που διέκρινα την καύτρα του, μέσα από τις μισόκλειστες γρίλιες της ψυχής της.

Τα νυχτερινά ξεπορτίσματά μας την ανησυχούσαν και κάποτε αναρωτήθηκε με περίσσεια σοφία: Ήθελα να ήξερα τι έχετε χάσει μέσ’ τη νύχτα και το ψάχνετε…;

10 χρόνια μετά, μια νύχτα, ο δρόμος με έφερε στα νοσταλγικά αυτά μέρη, στην πεζούλα της, στα σκαλοπάτια της, εκεί που έμαθα ότι ο τόπος προσδιορίζεται μέσ’ απ’ τον άνθρωπο, την γιαγιά Ερασμία.

Τι’ να’ ναι ο τόπος
xωρίς τον άνθρωπο;
άγραφο κοντέρ,
μνήμη άκλιτη,
άσπορη σοδειά
- μου έλειψες…

Στέλλα Κυριακού
thejackalsk@gmail.com

Διάβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Στέλλας Κυριακού.