Ύστερα εκείνη πήγε στις φίλες της. Κι εκείνος σε μια ντίσκο στον Αρμενιστή. Τους είδαμε όλοι καθώς γυρνούσαν αγκαλιά από το λιμάνι. Ήτανε μια όμορφη ανοιξιάτικη νύχτα.

Κοίταξα μέσα απ’ το παράθυρο και είδα τον παππού και τη γιαγιά καθισμένους στην αμπάρα. Κράταγε ο καθένας το φλιτζάνι του και αργόσυρτα βουτάγανε το παξιμάδι στο ζεστό τους. Βαριεστημένοι και οι δύο με κινήσεις που έμοιαζαν ίδιες από αιώνες. Η αλήθεια είναι ότι κόντευαν να κλείσουνε τον πρώτο. Καμία έκπληξη. Αργά, χωρίς κουβέντες. Τι άλλο πια να μοιραστείς μετά από τόσα χρόνια. Έτσι σκέφτηκα.

Κάπως έτσι έγινε η γνωριμία κάποιο Μάιο στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς, στο οποίο είχα πάει με φόρμες, με τα μαλλιά όπως-όπως πιασμένα, τελείως ανέμελη και ανυποψίαστη για το τι θα ξεκινούσε εκείνο το βράδυ. Μία γνωριμία, που έχει ως κέντρο αναφοράς το μαγικό νησί της Ικαρίας.

- Δεν τον θέλω αυτόν, είναι ναυτικός! Ούτε τον γιο του γείτονα, τον ξέρω απο τόσο δα.
- Και ποιον θέλεις, βρε Λούλα;
- Ε τι να σας πω, βρείτε μου έναν ψηλό και όμορφο. Έναν ψηλό και όμορφο θέλω!

Εκείνο το πρωί, ξεκίνησε να μου αφηγείται ο Κώστας, στο κατάστρωμα του πλοίου που έπλεε ήσυχα σαν πουλί, όπως φεύγαμε και οι γραμμές του νησιού γινόταν σκληρές και κοφτερές από τον ήλιο, εκείνο το παράξενο Πάσχα του 2015, που είχε ξεκινήσει με χειμωνιάτικο κρύο, κύματα, αέρηδες, αποχωρισμούς και θανάτους, για να τελειώσει με ζέστη και ήλιο καλοκαιριού, ο πατέρας μου ξύπνησε χαρούμενος.

Τελικά είμαστε νησιώτες με όλη τη σημασία της λέξης; Συνδυάζουμε βουνό και θάλασσα, αλλά προς τα που γέρνουμε περισσότερο; Παρακάτω θα αναφερθώ σ' ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό συμπατριωτών μας, που σε αυτό περιλαμβάνονται και άτομα του στενού οικογενειακού και φιλικού μου κύκλου, που ή θάλασσα, πέρα από ωραία θέα και υδάτινο δρόμο προς την πρωτεύουσα, θεωρούν και το πιστεύουν πως δεν έχει κάτι άλλο να τους προσφέρει.

Η εμπειρία μου να γίνω μαμά μου έμαθε πολλα... Νέα συναισθήματα, πρωτόγνωρα, άλλαξα για πάντα σε μια νεα εκδοχή του εαυτού μου, με καινούριες παντοτινές αγωνίες και ευαισθησίες ενώ ως δια μαγείας, κατανόησα τις έως τότε ακατανόητες υπερβολικές αντιδράσεις της μαμάς, της δικης μου μαμάς.

08/02/2016 - 09:42Ο Συνταξιούχος

Δούλεψε για κοντά 40 χρόνια. Από τα 18 στον μόχθο για να χτίσει κάτι από το μηδέν. Από λίγο έως τίποτα είναι αυτό που μπόρεσαν να του αφήσουν οι δικοί του γονείς. Βλέπεις για αυτούς επιτυχία ήταν να τον σπουδάσουν. Κάτι παραπάνω δεν μπορούσαν να κάνουν. Αλλά αυτό το ένα πτυχίο αρκούσε για να σταθεί στα πόδια του.

Μέρες ψάχναμε το χαμένο σκουλαρίκι. Κι ήταν πολύ σημαντική η αξία του. Ήταν, μαζί με το ταίρι του, δώρο της γιαγιάς, ανεκτίμητο για το συμβολισμό και για την προέλευσή του. Χαρισμένο από τον ερωτευμένο τότε παππού στη γιαγιά, πριν την επιστροφή από την Αλεξάνδρεια.

Έχετε μάλλον βρεθεί σε παρόμοια θέση: Χριστούγεννα, η οικογένεια και οι φίλοι συγκεντρώνονται και όλοι προσπαθείτε να ενημερωθείτε για τα νέα των δικών σας, γύρω από το γιορταστικό τραπέζι.

Σελίδες

ikariastore banner