Και ποιον δεν απασχόλησε όλες αυτές τις μέρες τα ποσά ραδιενέργειας που διοχετεύονται καθημερινά σε γη, αέρα, θάλασσα έπειτα από το συμβάν στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στη Φουκοσίμα.

Μέσα από τα λεγόμενα ενός απλού άνθρωπου, εκείνο που ακούγεται τον τελευταίο καιρό είναι μια πρόταση που πρέπει να μας βάλει σε μεγάλη σκέψη: «Όλοι ίδιοι είναι».  Αλήθεια, έχει βάση αυτό; Βέβαια η φράση αυτή πηγάζει από μια προσπάθεια που γίνεται τα  τελευταία χρόνια για την απαξίωση της πολίτικης ζωής του τόπου μας. Ποιοι όμως ευθύνονται γι’ αυτό και ποιες είναι οι ευθύνες της αριστεράς;  Πολύ εύκολα θα πει κάποιος ότι η αντίδραση και η κρατούσα καπιταλιστική τάξη  θέλοντας να μηδενίσει την αναγκαιότητα της πολιτικής , περνά τέτοιες αντιλήψεις μέσα σ’ όλους τους χώρους με κύριο όργανο της τα ΜΜΕ.  Εντάξει, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Με αυτό τον τρόπο απομονώνουν τον κάθε πολίτη, τον κάνουν μονάδα, και έτσι αδύνατο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αρνητική συνέπεια.

Ο πολίτης όμως  είναι κατά κύριο λόγο κοινωνικό ον, έτσι βλέπουμε την ανάπτυξη διαφόρων κινημάτων έξω από πολιτικούς χώρους , με αυτοοργανωση και με έντονες δραστηριότητες . Τα κινήματα αυτά κατά κύριο λόγο έχουν χαρακτηριστικά προοδευτικότητας, καλυτέρευσης με λίγα λόγια της ζωής μας. Ίσως σε αρκετές περιπτώσεις η δημιουργία αυτών των κινημάτων να περιορίζουν το λόγο ύπαρξης τους σε χώρους  με τοπικό ενδιαφέρον (Κερατέα, Ελληνικό, Θεσσαλονίκη, Λάρισα , γενικά τοπική αυτοδιοίκηση   κλπ) , άλλα όμως εκτείνουν την δράση τους σε Πανελλήνιο χώρο (Δεν Πληρώνω διόδια – εισιτήρια, οικολογικά κλπ).

Παρολαυτά, η συμμετοχή του πολίτη  σε πολιτικούς χώρους εξαρτάται από το κατά ποσό θα εξυπηρετηθεί σε προσωπικό επίπεδο, με εξαίρεση (κατά πλειοψηφία )τους χώρους της αριστεράς. Εδώ βεβαία, θα τονίσουμε ότι μεγάλο μέρος των επαγγελματικών στελεχών της αριστεράς γίνονται καρεκλοκένταυροι και ορισμένοι πιστεύουν ότι έχουν το αλάθητο του Πάπα. Και αυτό ισχύει για όλα τα σχήματα της αριστεράς , ακόμα και στην κάθε μικρή οργάνωση. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Στην Ικαρία φαίνεται πως «ό,τι αγαπάω εγώ, πεθαίνει».

Σήμερα έκλεισε κι επίσημα - για μένα - ο πέτρινος παραδοσιακός ξυλόφουρνος στον Πλακόστρωτο του Ευδήλου, με άδοξο τελετουργικό. Μ’ ένα σπασμένο τζάμι δίπλα στην κλειδωνιά, που παραβίασε την πάλαι ποτέ ορθάνοιχτή του πόρτα, παραβιάζοντας ταυτόχρονα και το δικαίωμα αυτού του χώρου, κι αυτής της πόλης, να έχει ψυχή. Και το δικαίωμα αυτής της γειτονιάς να έχει ένα στέκι όλο θαλπωρή. Ένα στέκι όπου μαζεύονταν οι καλύτερες ψυχές του Ευδήλου και της Μεσαριάς. Που αν έλειπε ο κυρ Δημήτρης, ο φούρναρης, έπαιρνες το ψωμί κι άφηνες τα χρήματα. Αν είχες πάει δηλαδή εκεί για το ψωμί, γιατί συνήθως πήγαινες για τον κυρ Δημήτρη, την παρέα και την κουβέντα. Άλλες φορές, αν έλειπε ο κυρ Δημήτρης, θα ήταν εκεί στο πόδι του άλλοι, καλοί φίλοι να τον βοηθήσουν. Άνθρωποι που δεν πάν στα καφενεία. Μόνο ως εκεί. Άνθρωποι που τώρα θα μένουν κι αυτοί στα σπίτια τους, χωρίς την καθημερινή επαφή και την κουβέντα.

Όπως έμεινε μάλλον σήμερα κι ο κυρ-Δημήτρης. Που ήταν ήδη σε φάση σύνταξης, αλλά δεν τα είχε παρατήσει. Που και να διδάξει τα μυστικά του στον επόμενο, δε θα υπάρχει επόμενος. Γιατί οι προδιαγραφές που έχουν σκοτώσει κάθε τι ωραίο στην Ελλάδα, δε θα  επέτρεπαν πλέον στους καινούριους να λειτουργήσουν το φούρνο, ακόμα κι αν ήθελαν. Οι προδιαγραφές, που μόνο ακυρώνουν τις τέχνες, τους τεχνίτες, τον αυθορμητισμό και τη ζωή ολάκερη.

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα μικρό νησάκι στο Ανατολικό Αιγαίο που το έλεγαν Γκρουβαλία. Οι κάτοικοι στην Γκρουβαλία ζούσαν ήρεμα και ειρηνικά απ’ ό,τι παράγει η μητέρα γη, χωρίς άγχος και χωρίς πίεση χρόνου.