ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Κωνσταντίνου Βατούγιου
του Κωνσταντίνου Βατούγιου
03/07/2011 - 15:49η πιτσιρΙκαρία
«Το παιδί του βράχου» σε φώναζαν γιατί όποτε και να κοιτούσε κανείς τη θάλασσα, μέσα ήσουν! Άλλαζες δέρμα κάθε καλοκαίρι, μαύρη κουκίδα σ’ έναν πλανήτη μπλε, συντεταγμένη ευτυχίας σ’ ένα τέλειο κόσμο, με το μόνο λάθος του Δημιουργού ότι οι μπανάνες δεν είναι γεμιστές με μερέντα.
13/06/2011 - 20:56Η σιωπή της Ναυκράτης
Ο νέος μόλις είχε μπει στο σπίτι της όταν έπεσε πάνω στον πίνακα του Charles Paul Landon που απέδιδε τον Δαίδαλο να βοηθά τον γιο του να ανυψωθεί. Την βρήκε όρθια στην πίσω αυλή, δίπλα σε μια πέρδικα που έστεκε στο κλαδί με ένα νεκρό φίδι στο στόμα. Δε γνώριζε την ύπαρξη αυτής της γυναίκας. Τον είχε καλέσει η ίδια. Του είπε ότι ήθελε να του μιλήσει. Μάλιστα, η φράση που χρησιμοποίησε ακριβώς ήταν: «Ήρθε η ώρα!».
Τον έβαλε κάτω από μια παμπάλαια κουτσουρεμένη λυγαριά και κάθισε δίπλα του – πρώτη φορά καθόταν κάποιος δίπλα του για να μιλήσει στο κασετοφωνάκι. Ξεκίνησε να μιλά. Αμέσως τού ήρθε στο νου ο ήχος της φωνής της όταν πρωτομίλησαν, που τη ρώτησε ποια είναι και η απάντησή της του 'κοψε τα γόνατα: «Με λένε Ναυκράτη. Μια δούλα είμαι. Η μάνα του Ικάρου».
29/05/2011 - 15:21η συνταγή της ζωής
Η ηλικιωμένη γυναίκα τον υποδέχτηκε στην κάτασπρη αυλή της. Του είχε ήδη βάλει στο τραπέζι φρέσκο ψωμί, καθούρα, ελιές και δροσερό νερό. Του είπε πως ήξερε για το κασετοφωνάκι του και ότι αυτή τη φορά γύρευε συνταγές γιατί τις μαζεύανε στο σύλλογο.
11/05/2011 - 19:30Το σύνδρομο του "Ε δε θα γίνουμε και Μύκονος!"
Δε βρίσκομαι πλέον συχνά σε δημόσιες συζητήσεις για την Ικαρία ή όταν συμβαίνει αυτό, αποφεύγω να μιλάω (για 2 λόγους: 1ον υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν τα πράγματα πολύ καλύτερα από εμένα και 2ον υπάρχουν και κάποιοι που δε συνεννοείσαι εύκολα…)
19/04/2011 - 22:00στερεότυπα μου…
Μεγάλη Πέμπτη, 2 χρόνια πριν. Η δημοσίευση αφιερωμένη σ' ένα χωριό που η καταστροφή του Οκτώβρη τού στερεί φέτος … τα δικά του στερεότυπα!
12/04/2011 - 21:39Τι σήμερα, τι αύριο, τι Χώρα!
Πάντα η επιστροφή στην πατρίδα μετά από ένα σύντομο ταξίδι σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ψευδαισθήσεις: Δεν είμαστε σοβαρή χώρα. Και πιθανότατα, δεν υπήρξαμε και ποτέ. Δέσμιοι ρόλων και ιδεοληψιών, αδυνατούμε –ή δε μας συμφέρει- να αντιληφθούμε πως σε τούτο τον, στ’ αλήθεια όμορφο τόπο, έχουμε καταφέρει να ποτίσουμε με πολύ ιδρώτα και σάλιο το θεόρατο πλέον δέντρο-κλισέ «η λογική είναι κόντρα στο συναίσθημα» και τώρα πάνω του... 3 πουλάκια κάθονται!
Κι όταν το αυτονόητο δίνει τη θέση του στο παράλογο, η ζωή γίνεται κουλουβάχατα και η ελπίδα με την απαισιοδοξία 2 σώματα γυμνά που κάθιδρα παλεύουν σε μια μάχη ερωτική να καβαλήσει το ένα το άλλο… για να το αφανίσει. Κι έτσι τυλίγουν το βίο σου, εναλλάξ:
Τι ωραία που ένιωσες περπατώντας σε μια πόλη με διάσπαρτους πεντακάθαρους δημόσιους χώρους!
Βέβαια, όταν πήγες στο ξενοδοχείο, είδες στο internet πως στην Πειραιώς γίνεται πορεία αντίδρασης για την κάρτα του πολίτη που ΘΑ τεθεί σε εφαρμογή.
23/03/2011 - 22:06Ο γερο-Ίκαρος
Δεν είχε καταγράψει ποτέ μαρτυρία άντρα. Το κασετοφωνάκι του, είχε φιλοξενήσει, μέχρι τώρα, μόνο ιστορίες γυναικών. Ξεκίνησε για να τον συναντήσει, στο σπίτι του, το πιο κοντινό στο φάρο του Πάπα, όπου ζούσε εκεί μόνος του, χρόνια τώρα, από τότε που έκανε ένα μεγάλο ταξίδι σε όλον τον κόσμο.
07/03/2011 - 19:01Ιερός Χρόνος...στην Ικαρία του σήμερα
Στην αρχαιότητα, οι άνθρωποι και τα πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα διοίκησής τους (κυρίως στην Αθήνα αλλά όχι μόνο), αναγνωρίζοντας την πολύπλευρη ανθρώπινη φύση και την ανάγκη της να βρει έκφραση στη ζωή μας, συντηρούσαν ή καθιέρωναν διάφορες εορτές και δρώμενα που φρόντιζαν ακριβώς αυτό: να δοθεί φωνή ή βήμα στο αντίθετο/ανάποδο της επικρατούσας κατάστασης (status): θεσμικής, προσωπικής, ιδεολογικής, κοινωνικής, ακόμα και σεξουαλικής.
28/02/2011 - 22:00Το Μαγεμένο Δάσος
Μια μέρα, εκεί που τα παιδιά έπαιζαν στην καρδιά του Μαγεμένου Δάσους στο Μυθικό Νησί, σκόνταψαν πάνω σ' ένα αντικείμενο.
15/02/2011 - 22:00Στου βοδιού το κέρατο, στου Θεού το χέρι
Η συνήθεια είναι το πιο καταλυτικό και αμφιλεγόμενο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου. Δεν εκτιμάμε τα καλά πράγματα και δεν αντιδράμε στα κακά. Από την άλλη, λειτουργεί και «αναισθητικά» καθώς συνηθίζουμε τις απώλειες ή ακόμα και τον σωματικό πόνο.
