Ένα συμβάν για να αποθηκευτεί στην μνήμη μας θα πρέπει να αποκτήσει κάποια σημασία. Αναζητώντας τρόπους να θυμηθώ τα πρώτα ερεθίσματα που έλαβα από τον τόπο αυτό κατάφερα να ανακαλέσω μόνο σκόρπιες στιγμές.

Σίγουρα δεν μπορώ να τις κατατάξω χρονικά όμως είναι χαραγμένες στην μνήμη σαν τα πρώτα 5 ερεθίσματα που δέχθηκα. Ένα για κάθε αίσθηση.

Όσφρηση.  Η πιο άμεση αίσθηση στο να σου ξυπνήσει αναμνήσεις και να φέρει στο μυαλό παρελθόντα γεγονότα. Για εμένα η πρώτη και πιο έντονη μυρωδιά είναι αυτή από το αλμυρίκι. Ξερή, ζωηρή, με σχεδόν αυτόματη αντίδραση το κλείσιμο των ματιών, το χαμόγελο και την αναπόληση του καλοκαιριού, της θάλασσας της ξεγνοιασιάς.

Γεύση.  Άσχημη, όμως ανεξίτηλα αποτυπωμένη στο μυαλό είναι η γεύση από το πιπέρι. Θυμάμαι κάτι είπα για την γειτόνισσα, κάποιος το άκουσε και η μητέρα μου έκανε πράξη το «πιπέρι στο στόμα». Από τότε έχω να πω κάτι κακό για την γειτόνισσα (μπροστά σε άλλους).

Αφή. Εύκολο. Παιχνίδι στο χώμα. Αυτοκινητόδρομοι, γέφυρες και μικρές ράμπες, όλα φτιαγμένα από λάσπη. Αφημένοι στον κήπο για ώρες, με το χώμα να ποτίζει δέρμα, ρούχα και μαλλιά. Το ξύλο από αυτήν την εμπειρία θα το περιγράψουμε σε άλλη πτήση.

Ακοή. Σχεδόν 3 ετών. Ο πατέρας ταξιδεύει. Η  μητέρα μας μαζεύει και του στέλνουμε ηχητικό ντοκουμέντο σε μορφή κασέτας με ηχογραφημένες συζητήσεις και σκοπό να ακούσει την φωνή μας για πρώτη φορά μιας και ο χρόνος του μπάρκου ήταν πολύ μεγάλος. Λίγους μήνες μετά λαμβάνουμε απάντηση της ίδιας μορφής και η πρώτη φορά που ακούω την φωνή του μέσα από το κασετόφωνο είναι η πιο παλιά ακουστική ανάμνηση που έχω ίσως περισσότερο έντονη από τις άλλες λόγω απορίας και έκπληξης αλλά εντονότερη από κάθε άλλη non the less.

Όραση. Μάρτιος. Ο χειμώνας δεν λέει να μαλακώσει και μες το βράδυ σηκώνομαι από φασαρία. Στην είσοδο του σπιτιού είναι όλοι όρθιοι και χαζεύουν έξω. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω χιόνι. Όχι όμως νιφάδες, ένα κατάλευκο πέπλο πάνω από σπίτια, δρόμους αυτοκίνητα. Σαν κάποιος να τα είχε ζωγραφίσει όλα άσπρα. Χωρίς να γνωρίζω το παραμικρό για αυτό που βλέπω νοιώθω ότι το θέλω, το αγγίζω, χαμογελώ.

Ίσως δεν πρέπει να αναζητούμε στην μνήμη μας στιγμές από γεγονότα του παρελθόντος. Ίσως πρέπει να ανακαλούμε αισθήματα και ερεθίσματα που δεχθήκαμε και αυτά θα μας οδηγήσουν στο τι πραγματικά συνέβη όσο πίσω στον χρόνο κι αν πηγαίνει αυτό.

Μανώλης Ξενάκης
exenakis@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Μανώλη Ξενάκη.
Ολόκληρη η πρώτη μνήμη Ικαρίας, εδώ.