photo

Κάθε πρωί περπατώντας για τη δουλειά διασχίζω τον πεζόδρομο της οδού Κοσμά Μπαλάνου. Ένας γραφικός πλακόστρωτος δρόμος στην καρδιά του ιστορικού Μετς, πλαισιωμένος από παλιά αθηναϊκά αρχοντικά. Σχεδόν κινηματογραφικό σκηνικό ελληνικής ταινίας του ’60.

Κατά μήκος του δρόμου και σε θέσεις «στρατηγικής σημασίας», συναντώ καθημερινά τα «μαγικά πλάσματα»… τους γάτους του Μέτς!  Μια ειδική γατίσια ράτσα που δεν συναντάς τακτικά, αν εξαιρέσει κανείς τις οικόσιτες φυλές με pedigree.  Άκρως γοητευτικές παρουσίες, πολύχρωμες ή μονόχρωμες, χνουδοφουντωτές και υπέρβαρες. Σωστό οφθαλμόλουτρο! Κάθονται ακίνητες, σα βαριές χανούμισσες, θαρρείς κι έχουν στηθεί από ζωγράφο για να φιλοτεχνήσει το πορτραίτο τους. Μπιρμπιλωμάτικο μαγεμένο βλέμμα, μακρυμούστακα, με λούτρινο διπλόπαχο τρίχωμα.

Ευγενικές και απρόσιτες. Επ’ ουδενί σκέψη για απαγωγή. Κινούνται ομαδικά και συλλογικά. Εκπνέουν μια βαθύτατη αίσθηση αλληλεγγύης και ελευθερίας, τύπου Do Not Touch ή και Ενας για Όλους και Όλοι για Έναν. Οι εν λόγω γάτες πληθαίνουν (ευτυχώς) και αυξάνονται με την υποστήριξη των mega χορηγών της γειτονιάς. Οι «ευγενικοί χορηγοί» έχουν φροντίσει και για τη στέγαση τους. Λιλιπούτειες προκατασκευές έχουν στηθεί μη εμφανώς και διακριτικά κατά μήκος του δρόμου – μια μορφή ανεπίσημης ασυλίας. Οι χωρίς, τρόπον τινά, δεσπότες φίλοι μου (κοινώς αδέσποτα), είναι μόνιμοι κάτοικοι της οδού Κ. Μπαλάνου. Εξάλλου αν το καλοσκεφτούμε, αποτελούν τη φυσική πανίδα της πόλης μας, μεταξύ άλλων.

Όπως απομακρύνουμε σταδιακά από το λημέρι τους, διαπιστώνω ότι εξακολουθούν και με περιεργάζονται ατάραχα, σιωπηλά και απόκοσμα. Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου. Η ώρα έχει περάσει…

Κάνει κρύο.  Τυλίγομαι στο μαύρο μου παλτό.

Αποχαιρετώ τα μαγικά πλάσματα.
-Θα σας ανταμώσω αύριο πάλι…
-Μιάου!

*Όταν μια μαύρη γάτα περάσει από μπροστά σου σημαίνει …απλά πράγματα… Το ζωντανό πάει κάπου! lol. Αφιερωμένο...

Στέλλα Κυριακού
thejackalsk@gmail.com