Σε μια υπόθεση που λέει ότι αν στην Ικαρία ζούμε περί τους εννιά χιλιάδες, συν άλλες έντεκα χιλιάδες οι απόδημοι, συν άλλες δεκαπέντε οι ομογενείς, αθροιστικά και υποθετικά λοιπόν οι έχοντες δεσμούς αίματος με την Ικαρία είμαστε 35.000, θα συναντήσουμε τουλάχιστον 34.990 διαφορετικούς τρόπους απόδοσης, μαγειρικής και υλικών της ‘καθ’ ημάς επιτομής’ της τοπικής μας κουζίνας, του σουφικού.

Το θέμα της υποβάθμισης του περιβάλλοντος στο νησί μας από την υπερβόσκηση έχει συζητηθεί πάρα πολύ (υπέρ το δέον, θα έλεγα), έχει αναλυθεί σε όλες τις πτυχές του και η αδιαμφισβήτητη σοβαρότητά του έχει διαπιστωθεί και καταγραφεί από όλες τις πλευρές.

Τα δάση της Ικαρίας, λόγω των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων, δε διεκδικήθηκαν ποτέ από το δημόσιο, από την απελευθέρωση και μετά, αλλά ονομάστηκαν διακατεχόμενα, λόγω ακριβώς αυτών των συνθηκών. Διακατεχόμενα όμως μεταξύ των Δήμων και των κατοίκων και όχι του δημοσίου. Κι αυτό γιατί οι Δήμοι από αμέλεια δεν έκαναν τις απαραίτητες ενέργειες για να χαρακτηριστούν, όπως είχαν το δικαίωμα, σε δημοτικά. Εξαίρεση αποτελεί ο Δήμος Αγίου Κηρύκου που από το 1956 έσπευσε να τα κατοχυρώσει. Έχοντας λοιπόν αυτό το προηγούμενο, μπορεί συνολικά σήμερα ο Δήμος Ικαρίας να αποκτήσει την κυριότητα τους.

Είχε πια σκοτεινιάσει όταν το αυτοκίνητο πάρκαρε δίπλα στο ξενοδοχείο. Οι πόρτες άνοιξαν σχεδόν παράλληλα και βγήκαμε όλοι μαζί. Η Νατάσα κοντοστάθηκε και μας είπε να κοιτάξουμε ψηλά, στον ουρανό της Τσαγκαράδας, στα φωτεινά αστέρια. Κοίταξα ψηλά και σχεδόν αυτόματα είπα «Παιδιά συγνώμη, αλλά ο ουρανός στην Ικαρία είναι καλύτερος».

Βρε παιδιά, γίνεται να υπάρξει ευημερία μια κοινωνίας χωρίς ανάπτυξη; Για ποια ανάπτυξη μιλάμε; Τι είναι η από-ανάπτυξη; Τι σημαίνει ευημερία; Ποιος αναπτύσσει ποιόν;

Όλες οι έρευνες και μελέτες των τελευταίων ετών για το φαινόμενο της μακροζωίας στην Ικαρία και ιδιαίτερα η γνωστή επιδημιολογική μελέτη του Πανεπιστημίου Αθηνών που έγινε το 2009 από ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον καθηγητή της Α΄ Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου κ. Χριστόδουλο Στεφανάδη, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το μυστικό της είναι κυρίως αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής των ικαρίων.

Το νησί μας η Ικαρία, έχει αδιαμφισβήτητα ένα πλούσιο και ιδιαίτερης ομορφιάς φυσικό περιβάλλον. Σημαντικό στοιχείο σ αυτό αποτελεί η ύπαρξη του δάσους και των δασικών εν γένει εκτάσεων. Το κυρίαρχο δασοπονικό είδος είναι η τραχεία πεύκη (Pinus brutia) που σχηματίζει εκτεταμένες συστάδες με υπόροφο από αείφυλλα πλατύφυλλα κυρίως στο κεντρικό και βορειοδυτικό τμήμα του νησιού.Στο ανατολικό τμήμα κυριαρχούν οι δασικές εκτάσεις αειφύλλων πλατυφύλλων.

Θέλω να σου μιλήσω για ένα νησί που βρίσκεται δίπλα από την Ικαρία που λατρεύεις. Το νησί αυτό λέγεται επίσης Ικαρία. Όμως οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Από εκεί και πέρα, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μεταξύ των 2 αυτών νησιών δεν είναι απλώς διαφορετικά, είναι ακριβώς τα αντίθετα!

Θα έχετε παρατηρήσει ότι όλο και συχνότερα συναντιόμαστε, με αφορμή διάφορες εκδόσεις Ικαριακών βιβλίων, όπως σήμερα για τη νέα τρίτομη έκδοση του Κώστα Ρόζου. Πράγματι, η Ικαρία εμφανίζει μια βιβλιοπαραγωγή αξιοπρόσεκτη την τελευταία 10ετία.

Τρία παιδιά ήταν. Ο Γιώργος, η Μαρία και ο Παύλος. Κουβαλούσαν στην πλάτη τη σκηνή τους, τις κατσαρόλες και τ’ αρβυλάκια τους. Κουρασμένα φαίνονταν απ’ το λιοπύρι και τα πήρα στ’ αμάξι. Είχαν δώσει πανελλαδικές τον Ιούνη κι είχαν έρθει στο νησί για ξεκούραση και γλέντι. Δεν είχαν λεφτά για ξενοδοχείο. Γλυκύτατα ήταν. Έφευγαν με το καράβι απ’ τον Εύδηλο. Δεν πέρασαν καλά, λέει, γιατί φέτος είχε πολλούς στην παραλία κι έκαναν φασαρία όλο το βράδυ.

Σελίδες

ikariastore banner