Γυναίκα, ένας ενήλικος θηλυκός άνθρωπος…λίγα λόγια από έναν τυχερό αρσενικό άνθρωπο…

…γεννήθηκα από καριωτίνα γυναίκα (Καλαμιωτίνα)… για 9 μήνες με κράτησε και με έθρεψε μέσα της… μετά την «μια της ανάσα» με κράτησε στην αγκαλιά της …και για τους επόμενους 8 μήνες μου έδινε, μόνο, το γάλα της (άντε μετά να ξεκολλήσουμε από αυτή την σχέση)… στον 13ο μήνα της ζωής μου γνώρισα την μητέρα της μητέρας μου! Έμεινα μαζί της για 4 μήνες στο ίδιο χωριό… η γιαγιά (χωρίς να το έχουμε σκοπό) μού «φύτεψε» τον σπόρο του χαμόγελου και του γέλιου (από όταν έπιασα να νιώθω τον εαυτό, μου κατάλαβα ότι μ’ αρέσει αυτό, επιδιώκω σε κάθε μου σχέση μου να υπάρχει το γέλιο)…εκείνη την περίοδο φαίνεται την «πρωτοάκουσα» με την Ικαρία….στον 18ο μήνα της ζωής μου γνώρισα την αδερφή μου….γνώρισα τις αδερφές του πατέρα μου (έβαλαν και αυτές το λιθαράκι τους στην παιδεία μου)….αργότερα τις ξαδέρφες μου. Ολόγυρα μου γυναίκες, μικρές και μεγάλες…!

Τα καλοκαίρια «ημύριζα» τα κορίτσια στο νησί και δεν καταλάβαινα γιατί μυρίζουν τόσο ωραία! Από το 15ο έτος άρχισαν να τρέμουν γόνατα, να υπάρχει ο κόμπος στον λαιμό, να φουντώνω (δεν ξέρω αν φαινόταν) όταν έβλεπα τα κορίτσια στα πανηγύρια, στην παραλία, στα πάρτι, στην ντίσκο του Αγ. Δημητρίου, στα πρώτα ροκ και ντίσκο κέντρα του Αρμενιστή, στην πλατεία του Χριστού… κολυμπούσα όμως και το απέραντο γαλάζιο τα έπαιρνε όλα.. έτσι νόμιζα.

Γιατί η Καριωτίνα είναι υγρό στοιχείο, είναι και αγέρας, είναι χορός κυκλικός, σβουριχτός…από το 16ο έτος και μετά με πήραν οι  καλομοίρες – μοίρες στις βόρτες τους….και γνώρισα λούρους, ποταμάκια, παραλίες, μπαλκόνια, με έβαλαν σε μονοπάτια αιωνόβιων δασών, με έμαθαν να ακούω το τραγούδι της Ψηλάκανθης (την νύμφης που ερωτεύτηκε το Διόνυσο,  ο οποίος αθέτησε την ερωτική του υπόσχεση και για να ησυχάσει, την μετέτρεψε σε αγκάθι και ως τα σημερινά χρόνια ακούγεται το τραγούδι της μέσα στα ρουμάνια του νησιού)….και μετά …από τις περιπέτειες ενός αλήτη (περιπλανώμενος ολόγυρα για να έχω καλύτερη θέα) κατέληξα στην Ικαρία όπου μια-μια έρχονταν αι κόρες άγγελοι στην ζωή μου…Λυδία, Δάφνη, Μάγια και Ιλιάνα (διακριτικά περιμένει την αγκάλη μου).

Για μια δεκαετία «σπούδασα» στο ίδιο σπίτι με την μεγάλη γιαγιά, την πιο μικρή γιαγιά, την μητέρα των κοριτσιών, τα κορίτσια…. ολόγυρα μου γυναίκες μικρές και μεγάλες….εξακολουθώ να ζω και να «μαθαίνω» από την νέα μητέρα…. έμεινα εκθαμβωτικά άφωνος όταν παρακολούθησα το θαύμα της γέννησης… εξακολουθώ να ζω πάνω σε ένα νησί που η μητριαρχική του ιστορία αντέχει ακόμα.

Όσες γυναίκες γνώρισα με καταγωγή από την Ικαρία μα και όσες δεν κατάγονται από το νησί αλλά το «ζούνε», με κάνουν να υποστηρίζω αυτό που έγραψε ο Ένγκελς στο βιβλίο του "Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους", ότι η γέννηση της ανισότητας συμπίπτει με τον αφανισμό της μητριαρχίας και την επιβολή της πατριαρχικής οργάνωσης της κοινωνίας, ή ακόμα νωρίτερα το 1861 ο Μπαχόφεν ο οποίος μελέτησε τους προπατριαρχικούς πολιτισμούς και διαπίστωσε την υπεροχή των γυναικών έναντι των ανδρών τόσο στην οικογένεια όσο και στην κοινωνία.

«Ο κόσμος ήταν άχαρος, ο κήπος ήταν αφιλόξενος και ο άνθρωπος ο ερημίτης αναστέναζε, ώσπου η γυναίκα χαμογέλασε.» έγραψε ο ποιητής Τόμας Κάμπελ.

Πόσο μάλλον όταν αυτό το χαμόγελο είναι Καριωτίνας!

Γιώργος Βιτσαράς
gvitsaras@hol.gr