Και ήρθε η ώρα που έσβησαν τα φώτα στις κολώνες και άναψαν τις φωτιές. Τα μικρά σωρουδάκια απο πρωτομαγιάτικα στεφάνια και προσανάματα ξεκίνησαν να καίγονται και φώτισαν όλη την πίστα μ' ένα γλυκό διακριτικό φως. Και ξεκίνησε και το βιολί να παίζει τον Ικαριώτικο, γιατί πως θα ξεκινούσε αυτή η τελετή ''μυσταγωγίας'', έξω απο το εκκλησάκι του Άη Γιάννη, στις Ράχες, χωρίς τον Ικαριώτικο; Άλλοι μαζεύτηκαν γύρω απο τις φωτιές και άλλοι έτρεξαν στην πίστα.
-Πώς σε λένε κοπελιά;
-Αφροδίτη. Εσένα;

Του απάντησε με δυσκολία, από τη μια να ακουστεί η φωνή της μέσα απο το κελάηδισμα του βιολιού που αντηχούσε παντού, τις φωνές, τα γέλια και τα σφυρίγματα, και από την άλλη να φτάσει όσο πιο κοντά στο αυτί του γινόταν για να την ακούσει. Τότε παρατήρησε πόσο ψηλός ήταν. Και πόσο γοητευτικός. Και πόσο μαεστρικά ακολουθούσε τα βήματα του χορού!
 -Στέφανο!

Και της πιάνει το χέρι και την κάνει μια σβούρα, άσχετα που μπορεί να μην ταίριαζε στο χορό. Μαζί με τη σβούρα και το πρώτο του χαμόγελο, ήρθε και το πρώτο σκίρτημα! Τόσο ξαφνικά και απρόσμενα, όπως βρέθηκε και αυτός δίπλα της. Και τι ήταν αυτό το σκίρτημα; Δεν μπόρεσε να καταλάβει αν ήταν το ανατρίχιασμα απο τον Ικαριώτικο, γιατί κάθε φορά που χορεύει νιώθει μια περίεργη συγκίνηση, ή αν ήταν εξαιτίας της παρουσίας του δίπλα της. Περίεργο. Και τελειώνει ο χορός και μέσα στο μισοσκόταδο και στον κόσμο την έχασε.

Και η ώρα περνούσε. Και το ένα ποτήρι κρασί έγινε δύο, τα δύο τέσσερα! Αυτό το κρασί το γλυκό, το μαγικό, το Ικαριώτικο! Γιατί όλα είναι μαγικά στην Ικαρία, και το κρασί και ο χορός και οι άνθρωποι και οι έρωτες! Και το κέφι, τα γέλια και η αρχή της αυγής, ήρθαν για να ολοκληρώσουν την ''μυσταγωγία''του Πανηγυριού. Και πριν προλάβει να καταλάβει πως μπήκε η ''Τρελή''*, ένιωσε ένα απαλό τράβηγμα στον ώμο και σηκώθηκε απο το τραπέζι, πριν καν γυρίσει για να εξακριβώσει πως ήταν αυτός, λες και το ήξερε, και τον ακολούθησε στην πίστα! Χωρίς να μιλήσει κανείς! Δύο χαμόγελα ήταν αρκετά!

Και χορέψανε το πιο παθιασμένο ταγκό! Με το χέρι του πίσω απο τη μέση της να την κρατά σφιχτά και τρυφερά συγχρόνως και να της σιγοτραγουδάει στο αυτί ακολουθώντας πιστά την τραγουδίστρια. Αυτή είχε ακουμπήσει το κεφάλι της ψηλά στο στέρνο του και τον ακολουθούσε σταθερά στα βήματα του χορού, με μια παράξενη σιγουριά. Και ο ήχος του βιολιού να της γεμίζει τα πνευμόνια με αυτή την περίεργη, ανεξήγητη χαρά. Εκεί κοντά στο λαιμό του ρούφηξε τις καλύτερες τζούρες απο το άρωμα του και αφέθηκε στα χέρια του μέχρι το τέλος του χορού.

Και μόλις τελείωσε αυτό το παραλυτικό ταγκό, την έκανε μια τελευταία σβούρα και της έδωσε ένα φιλί! Το πιο γλυκό, το πιο αθώο φιλί του κόσμου!
-Την πιο ωραία αυγή την είδα σήμερα στα μάτια σου, της είπε. Σε αυτά τα πράσινα, μεγάλα της μάτια!

Και αυτή έμεινε να κοιτάει το χαμόγελο του με το άρωμα του να χαϊδεύει την κάθε της αναπνοή!

Αγγελική Καρίμαλη
karimali-a@hotmail.com 

*''Με φωνάζουνε τρελή'' το ταγκό της Ε. Χριστοδούλου, θα το ακούσεις σχεδόν σε όλα τα Ικαριώτικο πανηγύρια!

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.