ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Γιάννη Κέφαλου

Ο Γιάννης Κέφαλος γεννήθηκε τη χρονιά που πέθανε ο Τόμας Έλιοτ και με αυτόν τον τρόπο έφερε σε ισορροπία τη μεγάλη απώλεια ενός ξεχωριστού πνεύματος. Είναι πάντοτε busy, οι ασχολίες του δεν τελειώνουν ποτέ. Είναι πρόεδρος του συλλόγου για την προστασία της κίτρινης πυγολαμπίδας, έχει και απόχη. Είναι αντιπρόεδρος του σωματείου για την αναπαραγωγή της σπάνιας αλεπούς, εκείνης της πονηρής. Δεν το ομολογεί ποτέ γιατί φοβάται μην τον χαρακτηρίσουν καρεκλοκένταυρο και διπλοθεσίτη. Όταν έχει όρεξη για πλάκα, παίζει μαξιλαροπόλεμο γιατί το paintball είναι αμερικανόφερτο και βάρβαρο για τα γούστα του. Λατρεύει το σουφικό και τους μανίτες και δεν τρώει ποτέ γρήγορο φαγητό.

του Γιάννη Κέφαλου

Αγαπητέ μου αϊ-Βασίλη, είμαι πάλι ο Κώστας. Συνειδητοποίησα ότι τις προηγούμενες χρονιές σου ζητούσα πολύ λίγα σε σχέση με τις δυνατότητές σου. Αφού λοιπόν ικανοποίησες όλες σχεδόν τις επιθυμίες μου, τολμώ να σου γράψω και φέτος χωρίς καμία προσπάθεια να είμαι συγκρατημένος.

Σ’ αυτήν τη φωτογραφία δε σε απασχολεί το διάφραγμα για να ορίσεις το βάθος πεδίου. Αναλαμβάνει η ομίχλη και δεν υπάρχει βάθος. Επιμένεις όμως να «βαρέσεις», όπως λέει και ο φίλος Γιώργος.

Είναι πρωί. Κάθεσαι στον καναπέ και πίνεις βαριεστημένα τον καφέ σου. Η τηλεόραση χωρίς φωνή, μόνο εικόνα. Το ραδιόφωνο χωρίς εικόνα, μόνο φωνή. Έχεις συνηθίσει τις χαοτικές συνθήκες και δεν είναι η πρώτη φορά που κοιτάζεις την τηλεόραση αλλά ακούς τον αγαπημένο σου παραγωγό στο ραδιόφωνο.

Η πάπια είναι οδηγός γιατί έχει τον ωραιότερο κώλο. Κι ο Σαμαράς οδηγεί. Είναι πρωθυπουργός και τον ακολουθούμε γιατί μια πλειοψηφία (σε συμμαχία) πήγε στην κάλπη με σταθερό χέρι αλλά άδειο κεφάλι.

02/11/2012 - 00:37Τώρα σιωπή

Αυτά τα χείλια είπαν πολλά κι ήταν πάντα καλοκαίρι. Κι ήταν ολόδροσα και καυτά στον ίδιο χρόνο. Εκεί, στην αμμουδιά, κρύα από τη θάλασσα και πασπαλισμένα από την αλμύρα. Εκεί, στου Μάνιου, τη βραδιά που είχε πανσέληνο.

Εντάξει, έχουμε πλέον καταλήξει. Οι ευθύνες έχουν αποδοθεί αλλά οι ένοχοι αναζητούνται. Τη Δευτέρα έφταιγαν οι δημόσιοι υπάλληλοι με τα πολλά και παχυλά επιδόματα. Πριν συμπληρωθεί εικοσιτετράωρο μάθαμε ότι έφταιγαν εκείνοι που εισέπρατταν με εξουσιοδότηση τη σύνταξη της προ εικοσαετίας αδικοχαμένης γιαγιάς.

Βρίσκεσαι σε κάποιο από τα πολλά πανηγύρια της Ικαριάς, έχεις πιει τα κρασιά σου και πλησιάζει η στιγμή που θα σηκωθείς να χορέψεις τον πρώτο καριώτικο. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Για να πάρεις τον τίτλο του άξιου χορευτή αλλά και για να το χαρείς χρειάζεσαι οδηγίες και συμβουλές συμπεριφοράς:

Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι βρίσκονται σε μία φάση της ζωής τους που είναι λιγότερο ενεργοί και σχεδόν καθόλου παραγωγικοί. Ανατρέχουν λοιπόν νοσταλγικά στο παρελθόν τους, σε εποχές δόξας που κατά τη γνώμη τους διέπρεπαν. «Τις πέτρες έστυβα, και πού ‘σαι, μετά, όλη τη νύχτα γλέντι» ή «αχ, καημένη να μ’ έβλεπες εμένα να χορεύω!».

Το πρωί το ημερολόγιο θα γράφει 21 Ιουνίου, θα χαράξει η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και επιλέγεις να είσαι σ’ ένα χώρο που να ξεχωρίζει, που να έχει συμβολισμό αλλά κυρίως να έχει ενέργεια. Ο ορίζοντας είναι ακόμα μαύρος, νυχτερινός. Φυσάει και έχει ψύχρα. Ο αέρας κάνει το δέρμα να ανατριχιάζει και τη μύτη να καίει από τη μυρωδιά της σκοινιάς και της θρίμπης. Σιγά σιγά η νύχτα παραμερίζει διακριτικά.

Για πολλούς και διάφορους λόγους, βαφτίστηκα λίγο μεγάλος. Δηλαδή μπήκα στην κολυμπήθρα σε ένα στάδιο ανάπτυξης που δεν μπορούσα πλέον να χαρακτηριστώ ως μωρός. Είχα γεννηθεί και ζούσα στην Αθήνα αλλά οι γονείς μου αποφάσισαν να με βαφτίσουν στον Ξυλοσύρτη.

Σελίδες

ikariastore banner