Άνοιξη 2001, Νέα Σμύρνη, στο στέκι του «Τσίνου».

Τυχαία συνάντηση; Μοιραία έλξη;

Αραχτός με την παρέα του, με βλέμμα «40 ναυαγίων» με κόζαρε και χωρίς να χάσει χρόνο αναπήδησε από την καρέκλα του, με πλησίασε και μου «τα ΄ριξε».  Έτσι άμεσα και ακαριαία.  Οι συστάσεις περιττές.  Με διάλεξε, σκέφτηκα.  Με μια αόριστη πονηρή, μα συνάμα λάγνα ματιά με καθήλωσε.  Αρρενωπός και μυώδης.  Είχε πράσινα μάτια και σπινθηροβόλο βλέμμα.  Ευέλικτος, επίμονος και ζόρικος, χωρίς πολλά λόγια με έπεισε να τον σπιτώσω από το ίδιο βράδυ.  Εγκαταστάθηκε στο σπίτι μου από την επόμενη μέρα, χωρίς αποσκευές, χωρίς εγγυήσεις.  Το όνομά του Στέλιος.

«Θα γνωρίσεις κι άλλους», επέμεναν οι φίλοι μου, «καλύτερους και ομορφότερους». 

Εγώ είχα κολλήσει.  Η συγκατοίκηση αποδείχτηκε διασκεδαστική και σκανδαλιάρικη, με πολλά τρυφερά ενσταντανέ και ανέμελες στιγμές.  Βέβαια είχε κάποιες ιδιορρυθμίες οφείλω να ομολογήσω, λόγου χάρη δεν του άρεσε η δουλειά, ο σχολαστικός καθημερινός καλλωπισμός του και κάποια συχνά… πυκνά… μεταμεσονύκτια ξεπορτίσματα.  Άλλοτε πάλι, καθόταν ακίνητος και σιωπηλός μπροστά στο παράθυρο και αγνάντευε, θαρρείς και έβλεπε ζερβόδεξα φαντάσματα.  

«Τη γάτα τη σκίζουν από την αρχή» μου υπενθύμιζαν οι φίλοι μου.  Χαμπάρι εγώ. Μου είχε πάρει τον αέρα και τα μυαλά…

Μέσα Φλεβάρη, ένα παγερό πρωινό έσκασαν τα νέα…Άφαντος ο Στέλιος!  Ψάρωσα εγώ.  Αισθάνθηκα σα φρεγάτα που πυρπολήθηκε και βυθίστηκε επιτόπου… από τον Καπετάν Μιαούλη!!!

Έπεται συνέχεια…

Στέλλα Κυριακού
thejackalsk@gmail.com