ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - φιλοξενούμενες πένες

φιλοξενούμενες πένες

Τα μανιτάρια είναι από τις πιο παράξενες και θαυμαστές υπάρξεις στη φύση. Εμφανίζονται ξαφνικά μετά από τις πρώτες βροχές και εξίσου ξαφνικά χάνονται. Αλλά τι είναι μανιτάρια; Δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα αναπαραγωγικά όργανα κάποιων οργανισμών, των μακρομυκήτων. Οι μακρομύκητες ανήκουν στο βασίλειο των Μυκήτων, και ζουν σε όλα τα χερσαία οικοσυστήματα κρυμμένοι σε διάφορα υποστρώματα, όπως έδαφος, φυλλοστρωμνή, ξύλο.

Τα δάση της Ικαρίας, λόγω των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων, δε διεκδικήθηκαν ποτέ από το δημόσιο, από την απελευθέρωση και μετά, αλλά ονομάστηκαν διακατεχόμενα, λόγω ακριβώς αυτών των συνθηκών. Διακατεχόμενα όμως μεταξύ των Δήμων και των κατοίκων και όχι του δημοσίου. Κι αυτό γιατί οι Δήμοι από αμέλεια δεν έκαναν τις απαραίτητες ενέργειες για να χαρακτηριστούν, όπως είχαν το δικαίωμα, σε δημοτικά. Εξαίρεση αποτελεί ο Δήμος Αγίου Κηρύκου που από το 1956 έσπευσε να τα κατοχυρώσει. Έχοντας λοιπόν αυτό το προηγούμενο, μπορεί συνολικά σήμερα ο Δήμος Ικαρίας να αποκτήσει την κυριότητα τους.

Η γιαγιά μου ήταν απο τους πιο οξυδερκείς ανθρώπους που έχω ως τώρα γνωρίσει. Η εμπειρία της στη ζωή ίσως δε θα ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, αν δεν ήταν ο πολεμος κι η κατοχή. Είχε άπειρες ιστορίες να διηγηθεί, κυριως απο τη ζωή της ως πρόσφυγας στη Μέση Ανατολή.

Ακόμη ένα καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του και αυτός ο τρυφερός πόνος που νιώθω μέσα μου σημαίνει μόνον δύο πράγματα... Ένα ότι έζησα όμορφες στιγμές που δεν ήθελα να τελειώσουν και δεύτερον πως έπρεπε να φύγω από ένα μέρος που μου μετέφερε μια μαγεία που μόνον η Ικαρία μπορεί να προσφέρει....

Επιστροφή στην πόλη λοιπόν…με μια γλυκιά γεύση νοσταλγίας, μια διάθεση ακόμη καλοκαιρινή, αλλά και μια ελαφριά νότα μελαγχολίας να πλανιέται μέσα μου, γύρω μου, να με κυκλώνει…

Καιρό ακούμε για το δράμα συνανθρώπων μας από άλλες μακρινές πατρίδες, ανθρώπων που βιώνουν τη φρίκη του πολέμου το πόνο την εξαθλίωση κ το θάνατο. Ανθρώπων που αφήνουν τα σπίτια τους, τους κόπους μια ζωής και φεύγουν μακρυά για να μη πεθάνουν.

Ακόμα ένα καλοκαίρι χωρίς την Ικαρία... Ακόμα ένα καλοκαίρι που ξέρω ότι δεν θα το περάσω στο αγαπημένο μου νησί.. Ακόμα ένας Αύγουστος χωρίς τα χρώματα, τις μυρωδιές και τις μουσικές που σου γαληνεύουν την ψυχή…

Και κατεβαίνω την Παρασκευή στον Άγιο, το μεγαλο εμπορικό κέντρο που λέει και η μάνα μου, για τον συνηθισμένο και απαραίτητο καφέ και ακούω ομιλίες υπέρ του όχι!

Η Ικαρία γνωστή για τα πανηγύρια της το καλοκαίρι, τον Ίκαρο και για τους αιωνόβιους ανθρώπους της και τα μυστικά της ικαριώτικης μακροζωίας, αποτέλεσε για μένα πρόσκληση να την επισκεφθώ.

Στην Ικαρία βρήκα μια «Γη του επαναλαμβανόμενου τσιμπήματος», όπως είναι και ο τίτλος ενός βιβλίου του Ιταλού ανθρωπολόγου Ερνέστο Ντε Μαρτίνο, πάνω σε μια εθνογραφική έρευνα για τα τελετουργικά και τους χορούς των αγροτών της νότιας Ιταλίας.

Σελίδες

ikariastore banner

ikariaki-agora.gr