Μου το ‘λεγαν και δεν το πίστευα μέχρι που το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Οδηγοί διαφόρων ηλικιών, διαφόρων τάξεων (ανάλογα με τη μάρκα αυτοκινήτου που οδηγούσαν) έβγαιναν με θυμό έξω από τα οχήματά τους και σήκωναν επιδεικτικά την μπάρα των διοδίων ψηλά για να φύγουν δίχως να πληρώσουν.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν έχω γεννηθεί στην Ικαρία. Δεν έχω καταγωγή από το νησί. Το παράδοξο είναι ότι δεν το έχω επισκεφτεί καν. Η μόνη μου σχέση με το νησί είναι τα βήματα του ικαριώτικου χορού, αν και ξέρω μόνο τη νέα αλα Πάριου εκδοχή και όχι την παραδοσιακή. Τότε τι δουλειά έχω στο ikariamag; 

Η φιλία μου με τον Κωνσταντίνο, έδωσε την αφορμή να γοητευτώ από την αύρα του νησιού. Σιγά σιγά άρχισα να «πετάω» προς το νησί μέσα από τα κείμενα των συντακτών της εφημερίδας του Πάπα, τα "σιχτίρια" και τις "στιγμές" των ημερολογίων του συλλόγου και έπειτα μέσα από το "παράθυρο", τις "πτήσεις" και δημοσιογραφικά  θέματα από, για και με αφορμή την Ικαριά στο ikariamag.

Μήνας Σεπτέμβριος και το πρωινό αυτής της μέρας είναι διαφορετικό από τα άλλα των διακοπών. Συνηθίσαμε το καθισιό τρείς μήνες τώρα αλλά αυτή τη μέρα ευχαρίστως ξυπνάμε από το πρωί. Μερικές φορές μένουμε ξύπνιοι ως αργά με διάφορες σκέψεις να μας συντροφεύουν.

… Νομίζω πως χαθήκαμε! Έπρεπε να στρίψεις πιο πριν και το ‘χασες…