ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Νικόλα Κουντούπη

Ο Νικόλας Κουντούπης εκπροσωπεί το κίνημα «Να μωρή! Καρπός», που έχει να κάνει με τη διάδοση της μπαμπακόπιτας στα αποίμενα κατσικοπρόβατα των βουνών της Ικαρίας. Κατσίκια δεν έχει, αλλά παλιά τη μούλιαζε τη ζαχαρόπιτα κάθε βράδυ. Έχει μια ταβέρνα, λέει, όπου το αλευρώνει το κολοκύθι πού και πού. Δυσκολεύεται να πάρει αποφάσεις και πάντα ζητά τη βοήθεια άλλων. Ταυτόχρονα γουστάρει να κουβαλάει στην πλάτη του τσουβάλια, να κάνει λάθη και να τον διορθώνουν και να λέει σ’ αγαπώ σε αυτούς που αγαπά. Σπούδασε, αλλά το μόνο που του έμεινε από αυτό, είναι ότι για κάτι που δεν ξέρει, το ψάχνει (ή το βουλώνει) και δεν κρίνει, ιδίως αρνητικά, πράγματα και καταστάσεις που απέχουν απ’ τις γνώσεις του. Για κάτι που ξέρει, είναι που δεν ξέρει τίποτα.

του Νικόλα Κουντούπη

Φοβερό κλισέ στις μέρες μας να μιλάς στην κοντοπόδαρη μνήμη του νεοέλληνα, του νεοικαριώτη εδώ. Βλέπεις φέτος έχει να ασχοληθεί με την προβολή ή την προσβολή του από δυο διαφημίσεις. Οι εκλογές του Μάη και τα εθνικά/ευρωπαϊκά αποτελέσματά τους, πέρασαν και δεν ακούμπησαν, αφήσανε δε φαιδρή παρακαταθήκη και εκούσια κηλίδα στον εκλογικό χάρτη του νησιού μας 199 μαύρα, αγκυλωτά, ‘εθνικοσοσιαλιστικά’ ψηφαλάκια (σε σύνολο 6215 εγκύρων, δηλ. 3,2%). Εκατόν ενενήντα εννιά. Εκατόν ενενήντα εννιά. Αν τα βρεις και τα μαζέψεις δηλαδή, χτίζεις ένα νέο Ξυλοσύρτι. Ή μια ολόκληρη τοπική κοινότητα.

Σε μια κοινωνία, και ειδικότερα κλειστή κοινωνία σαν τη δικιά μας, τα δεσμά της επιβάλλουν να συνυπάρχουν όλοι και όλα. Ξέρεις, είναι αυτοί που τους γουστάρουμε (ευτυχώς εδώ η ποικιλία των ανθρώπων είναι τεράστια), είναι και άλλοι που προσπαθούν να επικοινωνήσουν με σένα, ή το αντίθετο, αλλά υπάρχει μια δυσκολία στη βάση. Βέβαια είναι και οι άλλοι που ούτε προσπαθούμε, ούτε προσπαθούν, και το χάσμα αγριεύει και θεριεύει.

Υπάρχει μια οκνή πραγματικότητα της ρέκλας και όσων κατ’ επιλογή στη ζωή τους δεν κάνουν τίποτα -ή δεν κάνουν όσα θα έπρεπε για να την καλυτερέψουν- αλλά υπάρχει, χειρότερα, το οκνό της κριτικής και της κόντρας χωρίς νόημα. Και δόξα το μεγαλοδύναμο, χωρίς όλα αυτά να είναι η επικρατέστερη λογική στον τόπο μας, αλλά μια αδιαμφισβήτητα υπάρχουσα λογική, έχουμε θαρρώ πιει όλοι από αυτό το ξινισμένο κρασί.

30/01/2014 - 01:12Αέρηδες

Μυστήριοι, σκοτάδι βαθύ. Σκοτάδι που υπάρχει μέσα μας, αγέννητοι ακόμα, στη μήτρα, τα στρίμματα αυτά η πρώτη πρώτη μάχη της οργανικής φύσης μας με την ανόργανη ζωή. Αυτό το σκοτάδι είναι που μας γνωρίζει στον τόπο, αρπά τον ομφαλό κι ορίζει· κολαουζιέρης Καλυμνιός, κρεμά ψυχές και σώματα για να τα φέρει ατόφια. Μα έχει μια δύναμη, διαολεμένη δύναμη, κανείς δεν ξέρει τι θα βγάλει.

… και αφού (η Αλίκη) διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει καμία μυστική κουφάλα ή τουλάχιστον μια μαγεμένη ηλεκτρική σκούπα να τη ‘ρουφήξει’ και να τη στείλει αυτόματα στον επόμενο προορισμό της, που τυχαίως επέλεξε την Ικαρία, και έχοντας τις εξής μόνες επιλογές «ή κολυμπώντας ή με το Ιεράπετρα», αποφάσισε, έστω και για λίγο, να αναβάλλει το ταξίδι της.

17/01/2012 - 10:25Φυρή Άσπα

Βαρύ βραχιόλι φορτώθηκες να περετάς γυναίκα. Μουτσούνα και θάρρος, περπάτημα και λαλιά, κορμοστασιά πανηγυριώτικη και βλέμμα απαθές, ιαματικό στα μποφόρια. Καριωτίνα· σε τόσον αγέρα γενόμενη.

Εκεί μεγαλώσαμε όλοι. Όλοι! Εκεί, όχι στον ίδιο χώρο, αλλά μέσα στα ίδια έθιμα. Ένας κάτω από το καμπαναριό του χωριού, χρησιμοποιώντας το σαν υπόστεγο για κρύο και βροχή, έξι το ξημέρωμα, Δεκέμβρη μήνα, 15 χιλιόμετρα μακριά από τη βασική εκπαίδευσή του.

Το Αξάδι* ή αξάι είναι η ποσότητα του λαδιού που κρατάει το λιοτρίβι για την πληρωμή του. Το ελαιοτριβείο για να μην πάρει χρήματα από τον παραγωγό, του παρακρατά ένα μικρό ποσοστό της ποσότητας λαδιού που θα παράξει και μετά το μεταπουλά σε εταιρείες που πληρώνουν τον ιδιοκτήτη.

07/11/2011 - 00:02η Αλεικόντιση

Κάποια απογεύματα που ο χρόνος μου είναι βασανιστικά άπλετος και τα οικονομικά μου επιτρέπουν μόνο τη βενζίνη για τη μεταφορά μου, τη βγάζω σε ένα ψιλικατζίδικο μιας φίλης μου στα Ταμπούρια. Συχνά μαζεύονται και άλλοι φίλοι ή κάτοικοι της γειτονιάς και σχολιάζουμε (σαν κουβέντα καφενέ) τα πάντα.

Οι αυλές ασπρίσανε, οι περίπατοι κλαδεύτηκαν για το σταφύλι και τα ξύλινα κουφώματα δέχτηκαν και πάλι καινούριο στόκο και μπογιά. Οι τρυπούλες στα ταμπάνια έκλεισαν για το φόβο των τρωκτικών και τα κηπάκια ξεχορταριάστηκαν για να καρπίσουν εύκολα κάθε λογής λαχανικά.

Σελίδες