Με την άκρη των δαχτύλων μου τρίβω το πολυκαιρισμένο γράμμα που έστειλε η γιαγιά μου στον παππού μου από τη μακρινή Αυστραλία.  Κιτρινισμένες πλέον σελίδες με άκρως προσεγμένη καλλιγραφική γραφή.  Εν Αθήναις τη 13η Δεκεμβρίου του 1972.  Η αλληλογραφία μιας μακραίωνης σχέσης γεμάτη αγωνία και όνειρα.  Καθώς το μυρίζω, αναδύεται ελαφρώς τα ανεπαίσθητα ίχνη της κολόνιας που η γιαγιά φρόντιζε να εμποτίζει με αγάπη και τρυφερότητα λίγο πριν σφραγίσει το φάκελο του γράμματος με τελικό αποδέκτη τον πολυαγαπημένο της άνδρα.  Αναλογίστηκα με θλίψη την ανήσυχη προσμονή και τη λαχτάρα που προκαλούσε η αναμονή της απάντησης.  Θυμάμαι τη γιαγιά που φύλαγε με «τελετουργική ευλάβεια» το γράμμα του παππού κάτω από το μαξιλάρι της μέχρι να λάβει το επόμενο για να πάρει τη θέση του παλιού. 

Με την πάροδο του χρόνο και με σύμμαχο την τεχνολογία, η γραπτή επικοινωνία αντικαταστάθηκε από τις κασέτες.  Μικρές μπομπίνες με ηχητική πλέον κάλυψη.  Η γιαγιά τα κουτσοκατάφερνε. Πατούσε τα κουμπιά για να ξανακούσει την αφήγηση.  Play – Pause – Rewind και δώσ’ του ξανά Play – Pause – Rewind.  Η ηχογράφηση ήταν εξ’ ορισμού μοναχική πράξη με στιγμές αμηχανίας, συγκίνησης και νοσταλγίας.  Η αδημονία της προσμονής ήταν και πάλι πρωταγωνιστής.  Μια σχέση αγάπης και υπομονής. Μια σχέση με παύσεις και σιγές, με μοναδικούς μάρτυρες τις λέξεις, τα γράμματα και τις φωτογραφίες -η ακτινογραφία της ζωής τους.

Αλήθεια πόσες σχέσεις έχουν γράψει αμέτρητα χιλιόμετρα «δι' αλληλογραφίας» και το κοντέρ της μηχανής έμεινε αναμμένο για πολλά χρόνια;  Πόσες σχέσεις ξεπέρασαν το φραγμό του χώρου και του χρόνου, χωρίς να αλλοιωθεί το μαγικό και μοναδικό συστατικό της αγάπης; Της αγάπης που τους ένωνε.  Κερί αναμμένο.

Στο βάθος ακούω το ραδιόφωνο να παίζει ένα γνώριμο τραγούδι…

Σου γράφω πάλι από ανάγκη,
η ώρα πέντε το πρωί,
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ.

Άει γειά σου ρε Παύλο…

Στέλλα Κυριακού
thejackalsk@gmail.com