Είμαι η φωνή σου. Η φωνή που ακούς μέσα στο κεφάλι σου όταν δεν σου μιλάει κάποιος άλλος. Είμαι εσύ.

Μεγαλωμένη στην Αθήνα, σπουδές Πάτρα, καταγωγή από Ικαρία και Σάμο (όχι, οι γονείς μου δεν γνωρίστηκαν στο πλοίο) και τώρα μ’ ένα πρόγραμμα για σπουδές στο κρύο Βέλγιο. Δεν μετανάστευσα ακόμα μόνιμα, 6 μήνες είναι, θα περάσουν.

Είναι γεγονός, τον ξαποστείλαμε για τα καλά πλέον τον χειμώνα. Τα καταφέραμε κουτσά στραβά, με ηθικό ακμαίο. Δε μας πτόησε η έλλειψη πετρελαίου και το ότι τριγυρνούσαμε από δωμάτιο σε δωμάτιο αγκαλιά με το μίνι αερόθερμο.

1. Βγάζω εισιτήριο για Ικαρία. Ναι το Πάσχα πλησιάζει.. όμως πριν τη μεγάλη Τετάρτη... βιάζομαι!

2. Παίρνω βαθιά αναπνοή την ώρα που φυσάει αεράκι κάτω από μια ανθισμένη νερατζιά. Άσπρα μικρά μυρωδάτα λουλούδια ξυπνάνε τα μικρά μόρια του μυαλού σε όλο το δρόμο από τη μύτη ως την ψυχή.

Στην πόλη τα καλοκαίρια ξημερώνει αλλιώς. Ακόμη πριν βγουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, βγαίνουν τα πρώτα αυτοκίνητα. Κάτι ξεχασμένα πουλιά προσπαθούν να συμβάλουν στη μαγεία της ανατολής αλλά τα προλαβαίνει η βοή των μηχανών. Ο ήλιος σκάει ξεθωριασμένος κι ας είναι καινούριος, πασχίζει να περάσει τις πρώτες ακτίνες του ανάμεσα από πολυκατοικίες και τα αποκαλυπτήρια είναι θλιβερά.

Η ζέστη κάτω από το Ηρώδειο είναι πηχτή. Κοιτάω μαγνητισμένη ένα νεράντζι, πέφτει σ' ένα σκονισμένο καπό. Κοιτάω το δρόμο κάτω από το μπαλκόνι.. αχνίζει… σαν εφέ..σαν ανάμνηση: Εγώ σου είπα… κι εσύ είπες γιατί όχι… Ικαρίααααα!! Οι αναμνήσεις γλιστρούν δροσερές σαν παγάκια στον καύσωνα!

Τέλη Μάρτη, μόλις έχουν αρχίσει οι πρώτες λιακάδες, και τα μάτια μου ανοίγουν από ένα τόσο όμορφο όνειρο..Γιατί; Δεν πρόλαβα να χορέψω το τελευταίο καριώτικο στη Λαγκάδα, ούτε να γεμίσω ακόμη μια φορά το ποτήρι μου...

Tέλος Ιουλίου. Βράδυ στην Αθήνα. Αργά. Σε κάποιο δρόμο στενό. Ζέστη και ανοιχτά παράθυρα. Μπύρες. Ησυχία. Μόνο τα air condition. Το νέο βουητό της πόλης. Τα air condition να αγκομαχούν να σε δροσίσουν. Στο βάθος παίζει κάποια τηλεόραση. Ειδήσεις. Απεργία. Θα κλείσουμε τους δρόμους. Φραπέ, ελληνική σημαία, παράνοια και μαγκιά. Μια χώρα γκρίζα, μίζερη, θυμωμένη. Μετράς απώλειες. Φοβάσαι. Οι αλλαγές πάντα σε φόβιζαν. Πώς θα είναι μετά; Υπολογισμοί, λογαριασμοί, ανασφάλεια. Άλλη μια μπύρα. Έλα, πες κάτι άλλο.

Θες να φύγεις. Λίγες μέρες ακόμα. Δεν αντέχεις, θες να περάσουν. Όχι, δε θες. Αποφάσισε. Αυτές οι μέρες είναι οι πιο δύσκολες. Και οι πιο όμορφες. Οι μέρες πριν ξεκινήσει το καλοκαίρι σου. Τις περιμένεις όλο το χειμώνα. Ε; Είναι εδώ.

12/07/2011 - 18:31Ετοιμάστηκες;

Φωτογραφία: Μυρτώ Αξαρλή

Κατεβάζω γρήγορα  γρήγορα την κρυμμένη βαλίτσα από τη ντουλάπα…

Δεν έχω χρόνο, με έπιασε υστερία… πρέπει να φύγω! Τι να πάρω μαζί;

- Σίγουρα ένα πιο χοντρό πανωφόρι, σε νησί πάω… το βραδάκι θα την έχει την ψύχρα του.

-Χμμ…τι άλλο; Να πάρω και κανένα πιο «θηλυκό» παπούτσι; ...Μπα,στην Ικαρία πάω ,τι να το κάνω;! Πώς να ευχαριστηθείς  ικαριώτικο με τακουνάκι;

…συμφωνώ στη δουλειά για την άδεια, βλέπω δρομολόγια και ημερομηνίες, κλείνω τα εισιτήρια, πλέον οι μέρες μετράνε ανάποδα για δυο βδομάδες στο νησί…

Σελίδες

ikariastore banner