Διάβασα την πτήση της Δώρας μετά τα γεγονότα στη Μανωλάδα και δεν μπορούσα να το πιστέψω πόσο πολύ συμφωνούσα μαζί της… Με χέρι σκάρτο από την τενοντίτιδα, σφίγγω τα δόντια και γράφω –κυριολεκτικά και μεταφορικά- με πόνο, τις πέντε αράδες που δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου άλλο.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, οι Η.Π.Α. πέρασαν ένα νόμο που περιόριζε, αν δεν απαγόρευε τελείως, την μετανάστευση από τις χώρες της Νότιας Ευρώπης. Ο λόγος τους ήταν απλός και αντηχεί έως τις μέρες μας: άνθρωποι από αυτές τις χώρες, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα, θεωρούνταν κατώτεροι και χαμηλής διανοητικής ικανότητας.

Αυτό που ζούμε δεν υπάρχει, μου λέει μια φίλη, μετανάστες εργάτες, φράουλες, σφαίρες κι αίμα, μια από κείνες τις ντροπές που κρέμονται στα χείλη, καίνε το μυαλό, πονάνε και τσουρουφλίζουνε το δέρμα.

18/04/2013 - 11:06η ντροπή

Σε τι κόσμο ζούμε; Βαρέθηκα να μην αναρωτιέμαι! Θέλω να απορήσω, να σκεφτω τι να κάνω, να αντιδράσω, να πράξω. Πώς να πολεμήσεις το έγκλημα με φιλοσοφίες; Πώς να πολεμήσεις τη βία με ανεμελιά και χαμόγελα;

ikariastore banner

ikariaki-agora.gr