Όταν ήμουν μικρό, ένοιωθα ιδιαίτερη περιφάνεια για τις μελανιές και τις γρατζουνιές που είχα στα πόδια μου. Ήταν κάτι σαν παράσημα και όταν γυρνούσα στην Αθήνα το Σεπτέμβρη, τις κοιτούσα και σκεφτόμουν τις περιπέτειές μου. Το βούνιο στον Άγιο και τις εξορμήσεις, τους βράχους στου Τσουκαλά και στο Παγοποιείο που βουτούσα (και φυσικά σκοτωνόμουν) και τα κάθε λογής βάτα που με έγδερναν.  Τα σημάδια όμως μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη είχαν εξαφανιστεί.

Πριν από 2 μήνες περίπου, έπαιζα με τη γάτα μου κι εκείνη μου γρατζούνισε τη γάμπα. Το σημάδι είναι ακόμα εκεί. Το καλοκαίρι μάτωσα από το ξύσιμο ένα τσίμπημα από κουνούπι. Το σημάδι είναι ακόμα εκεί.

Αλλά θα μου πεις, έτσι είναι: όσο μεγαλώνουμε όλα αλλάζουν. Ακόμα και η σχέση μας με τις γρατζουνιές και τις μελανιές. Τα σημάδια, τα κάθε είδους, φεύγουν δυσκολότερα, σε αναγκάζουν να θυμάσαι πιο πολλά, σε ταλαιπωρούν περισσότερο καιρό.

Κι έτσι τώρα πια το σκέφτεσαι αν θα πας στον Άη Γιώργη με σορτσάκι και σαγιονάρα ή αν θα έπρεπε να βάλεις φορμίτσα και αθλητικά.

Κι έτσι τώρα προσέχεις πιο πολύ όταν ανεβαίνεις στο βράχο για βουτιά...αν δηλαδή αποφασίσεις καν να ανέβεις.

Γιατί ξαφνικά δεν είσαι αθάνατος και όλα τα σημάδια έχουν σημασία. Και τώρα που οι γρατζουνιές κι οι μελανιές δεν είναι πια παράσημα περιφάνειας και περιπέτειας, αλλά παράσημα βλακείας, αστοχίας, κακής συμπεριφοράς και στεναχώριας. Mαθαίνεις όχι μόνο να αποφεύγεις τους τραυματισμούς, μα το πιο σημαντικό: να μην τους προκαλείς στους άλλους.

Ηλέκτρα Πάστη

elektra.pasti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.