ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Γιάννη Κουτελίδα

Ο Γιάννης Κουτελίδας γεννήθηκε καλοκαίρι του '77. Τον πήγανε στην Ταρσού και έκτοτε περιφέρεται γύρω της. Τα διαλείμματα μακριά της ήταν πάντα αγαπημένα. Σε ένα από αυτά βρέθηκε απροσδόκητα στην Ικαρία, όπου και έμεινε σχεδόν τριάντα μήνες. Τα μαθητικά χρόνια στην πλατεία Βάθη και τα φοιτητικά στην Πάντειο. Επί σειρά ετών εργάζεται, χωρίς λογική συνέχεια, σε τομείς άσχετους μεταξύ τους. Παθιάζεται με την ένωση, το καλό κρασί και επιζητά την αλληλεγγύη. Από το 2008 ασχολείται επαγγελματικά και εθελοντικά με τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Κάθε πτήση του είναι και η τελευταία.

του Γιάννη Κουτελίδα

10/02/2012 - 01:30Φ

Στην ίδια πάντα γειτονιά μ’ ακολουθείς τα βράδια, / γέρνεις πάνω στις σκιές και κεντάς σκοτάδια. / Και σαν ξυπνήσω το πρωί τον καθρέπτη θα ζυγώσω, / κάγκελα μπροστά στα μάτια μου ξανά θα ανταμώσω.

04/08/2011 - 19:47Ο βασιλικός

Βικτώρια ώρα δώδεκα και το μυαλό στα όρια.
Το μπαλκόνι δεν βλέπει θάλασσα,
το όνειρο μόνος μου το χάλασα.

13/04/2011 - 22:00Άγιοι τόποι

Σε άκουσα πάλι να μου λες για τον τόπο σου τον άγιο…

Τρίκαλα μου είπες – άνθρωποι καλοί, τοπία μαγευτικά, κλίμα ιδανικό και αξέχαστο το φαγητό.
Κρήτη μου είπες – λεβεντιά και ξενοιασιά, θάλασσα, βουνό και τσικουδιά.

20/01/2011 - 22:05Διάλογος

- Κοιτώ έξω απ’ το παράθυρο και βλέπω τριαντάφυλλα.

Γύρος του θανάτου οι μαύροι κύκλοι των ματιών σου, κι εκεί θέλω να μείνω.

07/11/2010 - 15:13Η επιστροφή

Τώρα που φεύγω, έχω να σου πω δυο λέξεις.

11/09/2010 - 16:59Μισοφόρια

13 χρονών σου είπα μ’ αρέσεις,
κοκκίνισες κι έφυγες

16/06/2010 - 21:17Εμβρυακή στάση

Θηλαστικό μου είπανε πως είμαι,
μα κέλυφος αβγού ο ουρανός μου

Πες μου αν είμαι μόνος όταν μου λένε δουλειά και προκοπή.
Για την αλήθεια μη σε μέλλει, θα στην πει η “Ανατροπή”.

Πες μου αν είμαι μόνος όταν βλέπω τη στολή,

 

 

Το ξυπνητήρι χτυπά με τον ίδιο μονότονο ρυθμό. Όποια μελωδία κι αν διαλέξω, τη στιγμή της έγερσης είναι πάντα αποκρουστική. Είναι φορές που μου λείπει το παλιό μου ρολόι. Εκείνο που μου είχε χαρίσει ένας θείος λησμονημένος. Η ιστορία για την οποία δεν μιλάει κανείς τον έστειλε πέρα μακριά, πέρα από τη σιδερένια κουρτίνα, σε χώρα που δεν υπάρχει πια. Ρολόι με καμπανάκια δύο, που όταν λειτουργούσε ακουγόταν σε όλο το σπίτι και όταν σε καλούσε να ξυπνήσεις, ξυπνούσε μαζί όλη η πολυκατοικία. Εκείνο τουλάχιστον το εκσφενδόνιζα κατά βούληση, χωρίς ενδοιασμούς. Έφυγε ο θείος , έφυγε και το ρολόι. Τέλος εποχής…; Τώρα σε αυτό το κινητό πρέπει να φέρομαι με τρόπο ακόμα πιο τρυφερό απ’ όσο θα φερόμουν στις όμορφες υπάρξεις της σκανδιναβικής χώρας που αντιπροσωπεύει. 

Σελίδες