ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Δέσποινας Σιμάκη
της Δέσποινας Σιμάκη
20/04/2012 - 00:18Το φαΐ των παιδιών
Η γυναίκα του τον παρακαλούσε ένα χρόνο σχεδόν. Από τότε που ήρθαν οι πρώτοι Ιταλοί στο νησί. Δεν τους είχε μείνει τίποτα πια. Μήτε σπόρος, μήτε ζωντανό. Είχε αρχίσει ο εφιάλτης της πείνας. Οι βάρκες έφευγαν γεμάτες κόσμο κάθε νύχτα που το φεγγάρι έλειπε από τον ουρανό ή είχε σκεπαστεί με βαριά σύννεφα. Όλοι οι συγγενείς είχαν φύγει από καιρό, τουλάχιστον οι πιο νέοι. Οι γειτόνοι το ίδιο.
22/03/2012 - 00:41Ο εξαγωγέας
Ο Χαραλάμπης δεν άντεχε τον πόνο. Ειδικά τον πόνο διαρκείας. Ήταν χαρούμενος άνθρωπος κι ήθελε να παραμείνει έτσι. Ό,τι λοιπόν του χάλαγε το κέφι και τον μαράζωνε του ‘δινε μια και το πετούσε απ’ όξω…
08/02/2012 - 01:18Στον Αθέρα... δίχως τέλος
Όχι πως δεν άρεσαν στη γιαγιά τα παραμύθια, όταν είχε χρόνο έπλαθε διάφορα με απίστευτη ευκολία, μα οι δουλειές ήταν πολλές. Μπουγάδα, άπλωμα, τάισμα των ζωντανών, μαγείρεμα, πότισμα, πλύσιμο των πιάτων, καθάρισμα του δωματίου μας, κοινό για κείνη και για τα ανεπρόκοπα εγγόνια... Ε, ήθελε να πηγαίνει για ύπνο «με τις κότες».
28/11/2011 - 01:23Μια καρτούλα μοναχή
Το διόλου ευτυχές έτος 1916. Ο Στυλιανός, εργάτης τότε στην κατασκευή σιδηρογραμμών στα βόρεια της αμερικανικής ηπείρου. Αρκετά συχνά στέλνει κάρτες με τοπία από τις πόλεις όπου διαμένει κατά καιρούς. Κυρίως από το Pittsburgh. Η εντυπωσιακή Fifth Avenue, η Fourth, το Kennywood park…
31/10/2011 - 02:31Απ’ έξω προς τα μέσα
Κοιτώντας απ' έξω προς τα μέσα βλέπεις τα ερείπια απ' τη στέγη που κατέρρευσε πια. Κι όμως, σα να ήταν χτες που είχε στο ράφι τα βαζάκια με το γλυκό, τα άνυδρα ντοματάκια που κρέμονταν από την οροφή, τον μπότο με γάλα πρόσφατα αρμεγμένο στο τραπέζι και καθούρες στην άρμη να σκληραίνουν και να νοστιμίζουν με τις μέρες που κυλούσαν αργά-αργά.
