Τα χρόνια της κατοχής ήταν δύσκολα στο νησί, όπως σε κάθε άλλος μέρος της Ελλάδας. Στην Αθήνα, βέβαια, όλα ήταν ακόμα δυσκολότερα. Πείνα, εξαθλίωση και όλοι οι κατακτητές βαθμοφόροι με τα επιτελεία τους πάνω από το κεφάλι σου σε κάθε γωνιά στην πρωτεύουσα.

Σε λίγες ημέρες φτάνουμε στην 28η Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης και τιμής, όχι εορτής ούτε πανηγύρεως… Ετούτη την μέρα, εύχομαι οι περισσότεροι να συμφωνούμε, δεν γιορτάζουμε ούτε πανηγυρίζουμε… γιατί δεν μπορεί να αισθανόμαστε τοιουτοτρόπως, στην έναρξη της συμμετοχής μας σ’ έναν πόλεμο με τόση βαρβαρότητα, τόσο φασισμό, δυστυχία και θάνατο, όπως άλλωστε όλοι οι πόλεμοι…

Τον Μάιο του 1941 οι Γερμανικές δυνάμεις έκαναν απόβαση στην Ικαρία καταλαμβάνοντας την. Μετά την σύντομη παραμονή τους στο νησί παρέδωσαν την εξουσία στην Ιταλική μεραρχία Κούνεο.

Ο 95χρονος, διάσημος για την μακροζωία του, Ικαρίωτης Παπάς, ο παπα-Κώστας Πλάκας, καθόταν απέναντι μου στην αυλή του σπιτιού του στο Καρκινάγρι και μου μιλούσε για το ταξίδι της ζωής του. Στο πρώτο μέρος της «μαρτυρίας» του, μου αφηγήθηκε τη σύλληψη του από τους Γερμανούς το 1943 επειδή μετέφερε με καΐκι αξιωματικούς στην Τουρκία για να διαφύγουν, την εις θάνατο καταδίκη του, την απομόνωση στις φυλακές Αβέρωφ, τη χάρη που έλαβε και τη μεταφορά του σε μια φυλακή στο χωριό Stain της Αυστρίας, δίπλα στην πόλη Krems.

Πρόσφατα μίλησαν για εκείνον οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες όλου του κόσμου. Ήταν το 2009, όταν επιστήμονες και δημοσιογραφικά συνεργεία επισκέφτηκαν την Ικαρία για να βρουν το μυστικό της μακροζωίας των κατοίκων της.