Έχω τονίσει ξανά τον προβληματικό τρόπο λειτουργίας του Περιφερειακού Συμβουλίου. Χθες, μετά από αρκετό καιρό και αφού είχαν προηγηθεί οι δικές μας διαμαρτυρίες, συνεδρίασε το Περιφερειακό Συμβούλιο με θέμα το μεταναστευτικό – προσφυγικό.

Το Kέντρο κράτησης προσφύγων Σάμου άνοιξε . Για άλλη μια φορά, αιφνιδιαστικά, σταμάτησε η δαπάνη της σίτισης (για λόγους που δεν μας εξήγησαν) γινόταν μέχρι τώρα με ανάθεση από την αστυνομία, και το κέντρο βαφτίστηκε αυθαιρέτως >.

Οι τρεις γιαγιάδες από τη Λέσβο, που ταΐζουν το μωρό προσφυγόπουλο, μας διδάσκουν ανθρωπιά. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Και οι 2 φορές μανάδες μας, το ξέρουν διπλά!

Άνθρωποι υπό διωγμό, ένα θαλάσσιο είδος υπό εξαφάνιση, επιστήμονες στο Αρχιπέλαγος, τουρίστες, εθελοντές και "Friendly Humans", όλοι πρωταγωνιστές στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση της εποχής μας. Όλα αυτά ένα μίλι απο τις Τουρκικές ακτές, την Σάμο τον Σεπτέμβρη του 2015.

To 48 έφυγα από το νησί. Με λύπη, σχεδόν οδύνη. Έξι ακόμα αδέλφια είχα, που να μας θρέψει ο καημένος ο πατέρας τότες... δύσκολα χρόνια εκείνα. Έφυγα και πήγα στο Κογκό, 17 χρονών παιδί στο Κογκό, βάλε με το νου σου!

30/09/2015 - 14:15Συριανή γλυκιά

Σύρια ή Σύρα ή Συριανή ή εκείνη που βγήκε στο σεργιάνι, δεν έχει τόση σημασία, παιδί και λίγο κοπέλα, με υπέροχα μάτια και δυνατό γέλιο. Η μάνα της φορά μαντήλι στα μαλλιά, μου θυμίζει μια φωτογραφία ασπρόμαυρη της γιαγιάς μου στα νιάτα της. Θα φορούσε το μαντήλι, σκέφτομαι, ακόμη και στο ταξίδι για το Τσεσμέ και το Χαλέπι, τότε που έσερνε τα τρία της παιδιά μαζί.

Η νέα ταινία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες υπογραμμίζει την αντίφαση που ζήσαμε όλοι μας αυτό το καλοκαίρι. Από τη μια όμορφες στιγμές μιας μαμάς με το παιδί της στις θάλασσές μας και από την άλλη, στα ίδια ακριβώς νερά, ο αγώνας και η αγωνία μιας μητέρας και ενός παιδιού, που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στη λάθος χώρα, τη λάθος στιγμή.

Ήθελα να γράψω κάτι. Όμως δεν πρόλαβα. Το πρώτο μου καλοκαιρι, έτσι θα έλεγαν το κείμενο μου. Μετά από ένα χρόνο που έχω να γράψω, ένα χρονο που μεγάλωνε μέσα μου ένα μωρό κορίτσι. Θα έγραφα οτι πήγαμε μαζί στην Ικαρία φέτος και πόσο όμορφα ήταν. Σα να ήταν το πρώτο μου καλοκαιρι! Θα έγραφα πόσο την αγαπώ, πώς ένιωσα, πως ακούω την ανάσα της, πόσα καλοκαίρια ονειρεύομαι μαζί της στην Ικαρία. Θα έγραφα πως δεν ξερω πώς ζούσα τόσα χρονια χωρίς αυτήν και άλλα τέτοια..

Καιρό ακούμε για το δράμα συνανθρώπων μας από άλλες μακρινές πατρίδες, ανθρώπων που βιώνουν τη φρίκη του πολέμου το πόνο την εξαθλίωση κ το θάνατο. Ανθρώπων που αφήνουν τα σπίτια τους, τους κόπους μια ζωής και φεύγουν μακρυά για να μη πεθάνουν.

27/01/2014 - 00:02Το ναυάγιο

Ναι, το ξέρω ειναι ανόητο και μάταιο να κάνει κανείς μαθήματα ηθικής, ευαισθησίας και ανθρωπιάς μέσω Ίντερνετ. Είναι επίσης ανόητο να εξηγήσεις τη ματαιότητα σε ανθρώπους που σχολιάζουν ακομα και τον καιρό διαδικτυακά. Ωστόσο αυτο που παγώνει το αίμα ακομα περισσότερο κι απο πνιγμένους ανθρώπους, ειναι οι αντιδράσεις στην είδηση του πνιγμού.

Σελίδες

ikariastore banner