Κάποτε εν το μέσω του τριωδίου, στην Αθήνα στο κεντρο, δυο Καριωτίνες, προσπαθούσαν να εξηγήσουν σε μια Κερκυραία τι σημαίνει "ντύνομαι μουτσουνάρης".
Εκείνη έδειχνε να το διασκεδάζει χώρις όμως και να πολυκαταλαβαίνει την όλη διαδικασία. Ρωτούσε τι στολές φοράνε, ποια μέρα της αποκριάς βγαίνουν, πόσο καιρό πριν το προετοιμάζουν, πόσα άτομα ειναι το γκρουπ, σε ποιο μέρος γινεται το event, για να παρει απαντήσεις που δεν περίμενε.

Τελικά είμαστε νησιώτες με όλη τη σημασία της λέξης; Συνδυάζουμε βουνό και θάλασσα, αλλά προς τα που γέρνουμε περισσότερο; Παρακάτω θα αναφερθώ σ' ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό συμπατριωτών μας, που σε αυτό περιλαμβάνονται και άτομα του στενού οικογενειακού και φιλικού μου κύκλου, που ή θάλασσα, πέρα από ωραία θέα και υδάτινο δρόμο προς την πρωτεύουσα, θεωρούν και το πιστεύουν πως δεν έχει κάτι άλλο να τους προσφέρει.

Η απόφαση να μετακομίσω από την Αθήνα στην Ικαρία δεν ήταν δική μου και, το βασικότερο, δεν με έβρισκε σύμφωνη. Πολύ λογικό, αν υπολογίσει κανείς πως ήμουν δεκαέξι Μαΐων (Απριλίων για την ακρίβεια), και ποιός είναι αυτός που θέλει στα δεκαέξι να αφήσει ένα ωραιότατο δυτικό προάστιο των Αθηνών πενήντα πέντε τότε χιλιάδων κατοίκων, και να εγκατασταθεί σε ένα ημιορεινό χωριό της βορείου Ικαρίας τριανταπέντε μόνιμων κατοίκων το πολύ;

Άντε, φύγατε και οι τελευταίοι. Κατεβήκαμε στο λιμάνι και σας ξεπροβοδίσαμε. Σας κουβαλήσαμε τα πράγματα ως την προβλήτα, σας τα βάλαμε και μέσα στο γκαράζ. Σας φιλήσαμε σταυρωτά, και δεν σας ρωτήσαμε πότε θα ξανάρθετε. Γιατί ξέρουμε. Θα ξανάρθετε με την πρώτη ευκαιρία.