Ο Γεωργακόπουλος δεν είναι εύκολος. Δε δίνει συχνά συνεντεύξεις. Όμως αν κάποιος έχεις μπουχτήσει από τους φλύαρους μπαρμπάδες (ο χαρακτηρισμός "μπάρμπας" δεν έχει να κάνει με φύλο ή ηλικία) που έχουν κατακτήσει το δημόσιο λόγο του τόπου ως «ικαριολόγοι»

«Influencers, Ikaria Mag, Μπλε Κομήτης, Taverna: Η νέα περίοδος των ελληνικών εκδόσεων αξίζει -πολύ!- την προσοχή μας» είναι ο τίτλος του αφιερώματος της ελληνικής έκδοσης της Huffington Post ενώ όπως σημειώνει στον υπότιτλο: «Στη διαμόρφωση της οπτικής κουλτούρας της Ελλάδας, διαλέξαμε τέσσερα σύγχρονα έντυπα για μια συζήτηση για τα σύγχρονα Μέσα και τους υποψιασμένους αναγνώστες.»

Δεν πάει πολύς καιρός που η Ικαρία ήταν ένα εν πολλοίς άγνωστο νησί του Αιγαίου, χαμένο ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα. Που αν έλεγες ότι κατάγεσαι από ‘κει η πιο συνηθισμένη απάντηση ήταν «Ιταλία; Έλα, ρε!» Κι έπρεπε μετά να εξηγείς: «Ι-Κ-αρία. Νησί είναι, στο Αιγαίο. Δίπλα στη Σάμο; Στο ΒΑ Αιγαίο;»

Το ‘χεις κάνει κι εσύ, είμαι σίγουρη. Μόλις γυρίσεις από την Ικαρία, μόλις περάσουν λίγες μέρες και ξεπλυθεί το χώμα της Λαγκάδας απ’ τ’ αμάξι, μόλις πέσουν οι πρώτες βροχές, ή όταν μαζευτείτε στο πρώτο χειμωνιάτικο κάλεσμα, ανοίγεις το Google και γράφεις «Ικαρία». Να δεις, τί έγινε τόσο καιρό που έλειψες;

Άκου να δείς τώρα! Πριν καμιά δεκαριά μέρες παίρνω ένα mail που πάνω κάτω έλεγε τα εξής: «Αγαπητή κυρία Θεοδώρου, καλημέρα. Σας γράφω εκ μέρους της θεατρικής ομάδας Ιδέα του Κώστα Γάκη και ετοιμάζουμε μία παράσταση για την Ικαρία με αληθινές ιστορίες και θα θέλαμε την άδειά σας να χρησιμοποιήσουμε δυο από τα άρθρα σας στο ikariamag».

“Ένα φιλί ήταν μόνο, μα ένα φιλί ήταν τόσα πολλά”, μας λέει ο Φάμελλος στο υπέροχο τραγούδι που έγραψε για τη Νατάσα Μποφίλιου. Κάτι που παραφρασμένο ισχύει για εκείνον και το στενό φίλο του, συνεργάτη και συνοδοιπόρο, Στάθη Δρογώση: ένα τραγούδι είναι μόνο, μα ένα τραγούδι είναι τόσα πολλά.

Τον Μιχάλη Μαθιουδάκη τον γνώρισα αλλά και τον απήλαυσα, τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν στα γενέθλια για τα 6 χρόνια του ikariamag.gr, μαζί με τον πολυπράγμονα Ικαριώτη, επίσης κωμικό του Stand-up (αλλά και μεταξύ άλλων, πετούμενο στις ελεύθερες πτήσεις) Ηλία Φουντούλη, προσέφεραν στο κοινό που ήρθε να μας ευχηθεί, άφθονο γέλιο. Κατάλαβα αμέσως πως το χιούμορ του, ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα, τα βιώματα και η αντίληψη του, μου πάνε. Από κυνήγησα την ευκαιρία να ξαναδώ τον Μιχάλη σε performance του, σε αυτό το είδος που ολοένα και κερδίζει θαυμαστές και το οποίο, προσωπικά, το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, δύσκολο και απαιτητικό, ευφυές και συχνά ξεκαρδιστικό.

Βρίσκομαι στο ηρωϊκό χωριό της Ικαρίας, στις Ράχες, στο Χριστό. Αριστερά μου οι κωμικοί έρωτες του Κούντερα και δεξιά μου ο οδηγός της Αλεξίας. Την Αλεξία την γνώρισα σ’ έναν άλλο ευλογημένο τόπο, την Αμοργό. Αμέσως είχαμε να πούμε.

Με την Αλεξία συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο: γνωριστήκαμε και «κολλήσαμε» με αφορμή την Ικαρία - δηλωμένες «φαν» του νησιού αν και ξενάκια και οι δύο – «δέσαμε» για τα κοινά μας ενδιαφέροντα, την τρέλα μας για τα ταξίδια και ακόμα περισσότερο για τις κόντρες και τις ανταρσίες των χαρακτήρων μας κι όμως...

"Η δική μου εξερεύνηση στην Ικαρία έγινε μέσα από το βιβλίο της Αλεξίας, μολονότι στον παράδεισό μου δεν υπάρχουν ταξιδιωτικοί οδηγοί. Πάντα υποπτευόμουν τα βιβλία που σε καθοδηγούν στην ανακάλυψη ενός τόπου. Μου αρέσει να πηγαίνω σ’ένα μέρος και να κάνω όλα τα πιθανά λάθη μέχρι η μαγεία να με πάρει από το χέρι. Όταν μάλιστα μιλάμε για έναν τόπο όπως η Ικαρία, που αρνείται να πέσει ο ίδιος στην παγίδα της περιγραφής του εαυτού του ως κάτι σταθερό, είμαι διπλά καχύποπτος μ’ένα βιβλίο που προσπαθεί να τον χωρέσει, να τον οριοθετήσει.

Σελίδες