Με την άκρη των δαχτύλων μου τρίβω το πολυκαιρισμένο γράμμα που έστειλε η γιαγιά μου στον παππού μου από τη μακρινή Αυστραλία. Κιτρινισμένες πλέον σελίδες με άκρως προσεγμένη καλλιγραφική γραφή.

Αν το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κίνα, σύμφωνα με τους χαοϊστές, μπορεί να προκαλέσει σεισμό στην Ευρώπη, τότε η απρόβλεπτη συνάντηση στο άλσος της γειτονιάς, ένα ανοιξιάτικο πρωινό με τον «Στέλιο» και τα γνωστά ξεπορτίσματά του, τι θα επέφεραν άραγε στη ζωή μου; Σίγουρα πολλά μαθήματα.

06/10/2010 - 20:56τo Μ.

Μαζί μεγάλωσαν στο νησί. Για κάποιες χρονιές, μάλιστα, ήταν οι μόνοι μαθητές του σχολείου. Έμαθαν γράμματα, έπαιξαν, μάλωσαν, ψηλάφισαν τον έρωτα και τις φουρτούνες του, γνώρισαν ο ένας τον άλλον όσο ποτέ κανείς κανέναν.

Άνοιξη 2001, Νέα Σμύρνη, στο στέκι του «Τσίνου».

Περί έρωτος μιλούμε όλοι.

11/09/2010 - 16:59Μισοφόρια

13 χρονών σου είπα μ’ αρέσεις,
κοκκίνισες κι έφυγες

Μελαγχολικός Σεπτέμβρης; Ένας μήνας αλλαγών και αποφάσεων; Αλήθεια, πόσες φορές έχεις ακούσει τις ίδιες σαχλαμάρες; Ένας μήνας σαν τους άλλους. Όπως και ο Αύγουστος. Μόνο με λίγη παραπάνω μαγεία.

Ηλιοβασίλεμα θα' ναι. Σούρουπο. Στην «ταράτσα» του Καλάμου. Στο πανηγύρι "του Χριστού"! Με τον πράμνιο ίσα να κοχλάζει τη φαιά μου καθώς νωχελικά κρεμιέσαι πάνω μου προσμένοντας από το -άρτι αφηχθέν στο νησί- σώμα μου, που βαθιανασαίνει σαν ψάρι που το ρίξαν πάλι μέσα στο νερό, να σε οδηγήσει στα 4/4 του άσματος κι έτσι να πορευτούμε … ολόκληροι!

Βράδυ Αυγούστου. Στο μεγάλο βράχο του μόλου, ξαπλωμένοι δίπλα δίπλα να ακουμπούν μόνο τα δάχτυλα μας. Μπόλικη η αμηχανία, λιγοστό το φως. Τα μάτια βλέπουν περίεργα σχήματα μέσα στο σκοτάδι. Από μακριά η μουσική και οι θόρυβοι των Καφενέδων. Ζαλίζομαι. Φταίει και το τσιγάρο. Μόνο εγώ καπνίζω. Το στόμα στυφό, καταπίνει τα λόγια άφωνα, άμαθο ακόμα στο αλφάβητο μιας τέτοιας λαχτάρας.

Σελίδες

ikariastore banner