Τελικά, τα κατάφερα! Συμμετείχα στον τρύγο στην Ικαρία. Ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή για πολύ καιρό, αλλά μέχρι στιγμής δεν το είχα καταφέρει, γιατί έφευγα πάντα από το νησί πριν από την έναρξη της συγκομιδής. Αλλά φέτος το είχα σχεδιάσει λεπτομερώς. Ήρθα αργότερα για να έχω την ευκαιρία να παραμείνω περισσότερο μέσα στον Σεπτέμβριο και όταν έφτασα ενημέρωσα τους πάντες, ότι τα χέρια μου προσφέρονται να εργαστούν εθελοντικά στον τρύγο.

Αρχές Σεπτεμβρίου έφθασε επί τέλους η στιγμή. Με ειδοποίησαν να είμαι έτοιμη την Κυριακή το πρωί (Ικαριώτικος χρόνος!). Σαφείς οδηγίες ακολουθούσαν σχετικά με τα ρούχα ... και να μην ξεχάσω το καπέλο. Αφού κατανάλωσα ένα-δυο καφέδες στην πλατεία περιμένοντας τους υπόλοιπους να φτάσουν, ξεκινήσαμε για το βουνό.

Κάπου στην περιοχή του Χριστού Ραχών φτάσαμε στο αμπέλι και συναντήσαμε μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι είχαν ήδη αρχίσει να εργάζονται. Μια έκταση μερικών στρεμμάτων μάς περίμενε. Κόκκινα και λευκά σταφύλια καλλιεργούνται εδώ υπό αυστηρούς κανόνες βιολογικής καλλιέργειας. Λόγω των ισχυρών ανέμων που φυσούν σ ’αυτή την περιοχή είναι ένα δύσκολο μέρος για την καλλιέργεια των αμπέλων και κατά τη διάρκεια του έτους χρειάζεται πολλή δουλειά για τη φροντίδα των φυτών. Το φετινό καλοκαίρι ήταν ξερό και ένας μεγάλος αριθμός των αμπέλων δεν απέδωσε καρπούς. Καθώς ο ήλιος ανέβαινε και μεγάλωνε η ζέστη, δεν χάσαμε χρόνο με περαιτέρω συζητήσεις, αλλά ριχτήκαμε αμέσως στη δουλειά.

Μας έδωσαν εργαλεία, πήρα ένα μαχαίρι και ένα καλάθι και κάποιος μου έδωσε μερικές σύντομες οδηγίες. Διαισθάνθηκα κάποιο σκεπτικισμό, για το αν θα τα καταφέρω ή όχι… Πώς μπορώ να τους εξηγήσω, ότι προέρχομαι από μια οικογένεια ισχυρών γυναικών, που ξέρουν να παίρνουν αποφάσεις και να εργάζονται σκληρά στον κήπο και στο σπίτι; Αποφάσισα να μην κάνω σχόλια και μπήκα μέσα στο αμπέλι για να βρω τη θέση μου.

Με βάλανε σε μια ομάδα, που θα μάζευε τα λευκά σταφύλια και μετά από λίγο βρήκα τον τρόπο να ελέγχω το κάθε φυτό προσεκτικά, για να μαζεύω όλα τα σταφύλια. Πήρα γρήγορα το «κολάϊ» και οι κουβέντες των ανθρώπων γύρω μου ήταν μια ωραία μουσική υπόκρουση στη δουλειά μου. Γέμιζα τα καλάθια το ένα μετά το άλλο και μετά από λίγο βρέθηκα εκτός της ομάδας, και δούλευα μόνη μου. Όπως ήμουν περιτριγυρισμένη από τη φύση, την όμορφη θέα στο βουνό και τη θάλασσα και με την μονοτονία της δουλειάς, ένιωσα μια βαθιά ηρεμία μέσα μου.

Ξαφνικά ήξερα ότι ήμουν στο σωστό μέρος, με τους κατάλληλους ανθρώπους για να κάνω τη δουλειά που πρέπει. Ένιωσα ένα με το περιβάλλον μου, εξηγήσεις δεν χρειάζονται. Κρατώντας τα σταφύλια στα χέρια μου, ένιωσα μεγάλη τρυφερότητα γι’ αυτή τη γη και γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν εργαστεί σκληρά σ’ αυτό το χώμα όλο το χειμώνα για να προετοιμάσουν αυτόν τον τρύγο. Ενώ μάζευα τα σταφύλια, ένιωσα βαθιά μέσα μου πόση σκληρή δουλειά και υπομονή χρειάζεται για να καλλιεργήσει κανείς αυτό το στεγνό χώμα πάνω στα βράχια. Ένιωσα μεγάλο σεβασμό για τις γενιές των Ικαριωτών, που έχουν εργαστεί σ’ αυτά τα χώματα στο παρελθόν και για εκείνους, που δεν τα παρατούν μέχρι και σήμερα.

Καθώς ταξίδευα με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, συνειδητοποίησα ότι η ομάδα των υπολοίπων είχε έρθει πιο κοντά.  Ήταν σαν μια χορογραφία ελληνικού χορού .... λίγο-λίγο, περικυκλώθηκα  από την «οικογένεια» ... που με φρόντισε, δεν με άφησε απ’ έξω μόνη μου. Ωραίο συναίσθημα. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονταν, θα μπορούσαμε να τελειώσουμε τη συγκομιδή μετά από μερικές ώρες. Ακόμη και χωρίς να ξέρω αρκετά ελληνικά, καταλάβαινα την ευτυχία όλων για το καλό αποτέλεσμα. Υπήρχαν πολλά καλάθια γεμάτα με σταφύλια καλής ποιότητας.

Οι άνδρες εγκατέστησαν το ειδικό μηχάνημα και σιγά-σιγά η συγκομιδή είχε μεταφερθεί εκεί κοντά.  Ήταν μια ήσυχη δουλειά, διαφορετική από τις άλλες ελληνικές ομάδες εργασίας, που έχω βιώσει μέχρι τώρα. Δεν υπήρχαν μεγάλες συζητήσεις για το πώς θα προχωρήσουμε. Ο καθένας, ήξερε τι πρέπει να κάνει. Πολλές κουβέντες δεν χρειάζονταν. Στο τέλος, λήφθηκαν τα πρώτα δείγματα πολτού και χυμού.

Τα μεγάλα χαμόγελα των ανδρών ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι η συγκομιδή ήταν εξαιρετική ... θα δώσει περισσότερα από 1.500 κιλά κρασιού καλής ποιότητας. Αυτό θα εξασφαλίσει κάποια καλά χρήματα, αλλά πάνω απ’ όλα, θα φέρει τη χαρά στα τραπέζια, όταν θα κάθονται μαζί κατά τη διάρκεια του χειμώνα, με φαγητό και κουβέντα και θα θυμούνται αυτή τη μέρα, τον Σεπτέμβριο, όταν όλοι μαζί εργάζονταν χέρι-χέρι .... ακριβώς με τον τρόπο που πρέπει.

Birgit Urban
urbanb27@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Birgit Urban.