Ο «Κωλοφάνης» ήταν ένας αγαπητός (αγαπημένος των πολλών, για την ακρίβεια, ματαίως υποψήφιων συζύγων του) νέος του περασμένου αιώνα στο Καραβόσταμο. Το παρατσούκλι του ιδέα δεν έχω από πού προκύπτει, αν και κολακευτικό δεν ακούγεται. Ήταν ο Καζανόβας του χωριού, όπως λέγεται.

«Η Αυλή είναι η καρδιά του σπιτιού», συνήθιζε να λέει ο παππούς μου, ένας Ικαριώτης με όλη τη σημασία της λέξης. Όταν ήμουν μικρή δε μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς εννοούσε, γιατί είχα συνδέσει την αυλή αποκλειστικά με το παιχνίδι και την ξεγνοιασιά των παιδικών χρόνων.

Προσπαθούσα σε κάποια προηγούμενα γενέθλια μας να θυμηθώ την 1η Μαρτίου του 2010. Νομίζω ξημερωθήκαμε στην εταιρεία ενός φίλου μας, του Θωμά που μάς έφτιαξε (δωρεάν!) το τότε site.

Μπαίνουν σ' ένα αεροπλάνο μια Σαλονικιά, μια Καριωτίνα και μια Κομοτηναία. Θα μπορούσε να είναι κι ανέκδοτό, αλλά όχι. Τrue story. Μαζεύουν, λοιπόν, αυτές τα μπογαλάκια τους να πάνε στο Παρίσι. Διότι έχουνε γάμο. Παντρεύουν την κολλητή τους φίλη με το υπέροχο ταίρι της, κι αν δεν πάνε αυτές να κάνουν τον δέοντα σαματά, ο γάμος δεν στεριώνει.

Τρεις μέρες έμεναν δεμένα τα επιταγμένα καΐκια στην προκυμαία του Βαθιού. Το καράβι που θα μετέφερε τους πρόσφυγες από τους καταυλισμούς της Παλαιστίνης, το περίμεναν να φανεί από στιγμή σε στιγμή.

Σ' όποιο ξένο συναντούσε στο δρόμο της η συγχωρεμένη η γιαγιά μου -νενέ στα σαμιώτικα- έλεγε: -Εγώ που με βλέπεις, έχω πάει μέχρι την άκρη του κόσμου. Μέχρι το Καλαμπάχτασι! ...δηλαδή, μέχρι το πιο μακρινό απ' το χωριό μας, την Καστανιά, χωριό της Δυτικής Σάμου, τη σημερινή Καλλιθέα.

Πρώτες αυτοδιοικητικές εκλογές, Μάρτιος 1975. Ο κόσμος σε αναβρασμό. Μα σίγουρα πρέπει όλοι οι ελεύθεροι πολίτες να φέρουν τη Δημοκρατία.

Στα παιδικά μου χρόνια, την δεκαετία του πενήντα, δεν είχαμε “ράδιο” στο σπίτι. Στον Άγιο Κήρυκο είχε ένα ράδιο Telefunken ο Δήμος Ροπαλίδης, ράφτης, πόντιος φιλόσοφος, που αγαπούσε πολύ τα παιδιά. Το ραφείο του ήταν ένα είδος γιάφκας… Εκεί αφήναμε τα πηλήκια και τα παίρναμε μόνο όταν θέλαμε να πάμε στην πλατεία.

07/02/2018 - 11:31Beautiful Mess

Ακίνητοι στην κίνηση της Καρέα. Εφτά και μισή το πρωί. Κάθε αυτοκίνητο είναι ένα σύμπαν, 9-10 τετραγωνικά μέτρα αναρχοαυτόνομου κόσμου, μέσα στο οποίο εκτυλίσσονται δράματα, κλάματα, νεύρα, χαρές, εκπλήξεις, ανία. Ζωές. Πού πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Προς το παρόν πουθενά.

Είχα διαβάσει για τους Φούρνους Κορσεών αλλά δεν φανταζόμουνα ότι:
θα κολυμπούσα δίπλα στο αρχαίο λατομείο, στο Πετροκοπιό, απ’ όπου κόπηκαν τα μάρμαρα για να χτιστούν ναοί και οικοδομήματα στην αντικρύ Μίλητο.

Σελίδες

ikariastore banner