ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - φιλοξενούμενες πένες

φιλοξενούμενες πένες

Τέρμα! Οι Ικαριώτες ξέρουν πολύ καλά τη συνταγή του καλού πανηγυριού. Το χορό και το γλέντι το έχουν στο αίμα τους! Δεν ξέρω αν ήταν το κρασί, αλλά η ατμόσφαιρα έγινε πιό χαρούμενη και ενεργειακή από άλλα πανηγύρια, και όλοι έλαμπαν!

Την τρίτη εβδομάδα του Ιουνίου 2011 βρεθήκαμε στην Ικαρία με αφορμή τη συντήρηση του αυτόματου μετεωρολογικού σταθμού που λειτουργεί το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών (ΕΑΑ), στη θέση Ράχες στα βορειοδυτικά του νησιού.

Φωτογραφία: Νίκος Δημητρακογιάννης

Δε θάθελα να κλείσω τον κύκλο των αφηγημάτων μου για τη ζωή στο Δημοκρατικό Στρατό με μαύρο. Θέλω να ρίξω λίγο κόκκινο στη νύχτα του εμφυλίου, όχι αίμα αλλά το ροδινό μιας αυγής. Γιατί είδα πολλές ρόδινες αυγές, όταν κοιμόμαστε κάτω απ’ τ’ άστρα. Αγάπησα την καριώτικη φύση, γιατί μας προφύλαξε και μας έκρυψε, γιατί την είδα τις έναστρες και τις φεγγαρόλουστες νύχτες.

Μια νύχτα κάταστρη, που βαδίζαμε στην κορυφογραμμή κατάκοποι, είπαμε να σταματήσουμε κάπου να κοιμηθούμε. Κατά τύχη βρεθήκαμε δίπλα στη μάντρα ενός τσοπάνη. Ήταν κατακαλόκαιρο και η νύχτα ήταν ζεστή. Έξω από τη στάνη υπήραχν πέτρινα τραπέζια. Ξαπλώσαμε πάνω τους να κοιμηθούμε. Πρόλαβα κι εγώ ένα τραπέζι. Όπως ξάπλωσα ανάσκελα και κοίταζα τον  ουρανό, έγινε το απρόσμενο. Χιλιάδες πεφτάστρα άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό, φωτίζοντας ακόμα παραπάνω την έναστρη νύχτα. Όταν είμαστε παιδιά θεωρούσαμε μεγάλη τύχη να δούμε ένα πεφτάστρι. Και κάναμε πάντα μια ευχή. Κάναμε κι εμείς τώρα ευχή για την ειρήνη.

Προχθές το βράδυ, η Σελήνη ντράπηκε να εμφανιστεί έτσι. Άφωτη, μελί, καφέ, σα λερωμένη, με μια βαριά κι ασήκωτη σκιά ουράνιου σώματος να πέφτει καταπάνω της, και μάλιστα σε κατάμαυρο φόντο, που δε φωτιζόταν πια από την ίδια, όπως όλοι θα περιμέναμε κανονικά, λόγω Πανσελήνου...

Του Αγίου Πνεύματος σήμερα κι εμείς υμνούμε το ικαριώτικο …πνεύμα!

Η συζήτηση-αναζήτηση για την εύρυθμη λειτουργία του δήμου συνεχίζεται.

Ίσως αυτό το άρθρο θα μπορούσε να είχε γραφτεί πριν 15 χρόνια όταν κλήθηκα μαζί με 1000αδες νέους να υπηρετήσουμε κάτι που λέγεται «πατρίδα». Αιτία θα ήταν η αγωνία αρκετών τελειόφοιτων λυκείου συντοπιτών μου, να σκέφτονται πολύ σοβαρά να δηλώσουν υποψηφιότητα εισαγωγής σε στρατιωτικές σχολές.

(Πρώτες σκέψεις για να ενδιαφερθούν κάποιοι)

Στις αρχές του Μάη στο παλιό νεκροταφείο του Προφήτη Ηλία Μεσαριάς, εκεί που θάφτηκαν τα απανθρακωμένα πτώματα των δύο Βρετανών πιλότων στις 10/2/1944, θα έρθει ο 67χρονος γιος του ενός πιλότου που στα 24 χρόνια του έχασε τη ζωή του καιγόμενος στις φλόγες του αεροπλάνου που έπεσε μεταξύ Κάμπου και Μεσαριάς.

Ήλθε ο Λάκης Σάντας. Με την κόρη του την Γεωργία είμαστε φίλοι από παλιά. Τον συνοδεύει η άλλη του κόρη, η Αλεξάνδρα. Με μεγάλη χαρά παίρνω τον εγγονό μου τον Γαρύφαλλο και του λέω πάμε να δούμε ένα ήρωα.

Σελίδες