ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Νικόλα Κοντινάκη

Ο Νικόλας Κοντινάκης γεννήθηκε και ζει. Συνεπής στα οράματα και τους αγώνες, προσπαθεί να εξαντλήσει όλες τις αντιαισθητικές δουλειές της πόλης. Τον αγώνα έχει, προσωρινά, ανακόψει η κόρη του. Ενδιαμέσως, σπούδασε την πιο φυσική επιστήμη του κόσμου, έτρεξε, γέλασε• τελικά βρέθηκε στο ίδιο σημείο. Αγαπάει την 1:87, το –CH=CH2, τον Γουτεμβέργιο, το Αρμενάκι και τα γονίδια από την πλευρά της μητρός του.

του Νικόλα Κοντινάκη

Ξέρεις τώρα, έχεις ακούσει για μεγάλες στιγμές με άτσαλα κορμιά κι αδέξια φιλιά κι εφηβικές πρωτιές αλλά που μάλλον είναι ενήλικες μνήμες, για εκείνα τα καλοκαίρια που η θάλασσα ήταν ζεστή, το καρπούζι κόκκινο, το ψάρι φρέσκο και η κατάψυξη πάντα γεμάτη με παγάκια. Ναι, σίγουρα, πάντα έτσι εύκολα συμβαίνουν τα πράγματα…

Το τραπέζι του Αντώνη ήταν πάντα το μικρό με τη μια καρέκλα, μπαίνοντας αριστερά, το σφηνωμένο ανάμεσα στην πόρτα και το ψυγείο με τα γλυκά και τους μεζέδες του ούζου. Άνοιγε η πόρτα του καφενέ το καλοκαίρι και το χτυπούσε ο ήλιος και ο λίβας, άνοιγε το χειμώνα και έμπαινε ο αέρας και η κρύα θάλασσα, αλλά ο Αντώνης εκεί, δεν το άλλαζε. Κάθε μεσημέρι, κατά τις τρεις κατηφόριζε αργόσυρτα προς την πιάτσα, άνοιγε την πόρτα, κοίταζε λοξά μην και έχει τολμήσει κανείς να κάτσει στο τραπέζι του, μια καλησπέρα για το Δημήτρη, μετά μια καλησπέρα για τους υπόλοιπους και καθόταν.

Λ: Κύριε Υπουργέ, ευπειθώς αναφέρω ότι όλα είναι έτοιμα για τον εορτασμό της απελευθέρωσης του έθνους!
Υ: Απο τους Γερμανούς;
Λ: Συγγνώμη κύριε Υπουργέ αλλά νομίζω από τους Τούρκους, την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε.

Το τριπλό μπλακ άουτ στην Σαντορίνη, στα μέσα Αυγούστου, ήρθε ως πικρή επιβεβαίωση των ελλείψεων σε βασικές υποδομές που παρουσιάζουν ακόμη και εμβληματικοί τουριστικοί προορισμοί στην Ελλάδα.

Πριν από την εποχή της κρίσης, πριν και από την εποχή της μη κρίσης, υπήρξε μια τρίτη στη σειρά εποχή, αυτή που είχε καλοκαίρια… ήταν καλοκαίρια με ξαδέρφια, με παιδιά οικογενειακών φίλων από καιρό χαμένων, με παλιούς συμμαθητές, τυχαίους γείτονες, καλοκαίρια με καρπούζι και γερμάδες, πεύκο και ρετσίνι, κοινή ψησταριά και λαθραίο παγωτό...

Ακόμα κι εδώ που βρίσκομαι, θα το έβλεπα, αργά ή γρήγορα, γέμισε ο τοίχος μου στο φέισμπουκ, έτρεξα κι εγώ να δω τι ήταν αυτό που είπε η Δημουλά και ξεσήκωσε τον περήφανο λαό, δεν πρόλαβα και να το δεύτερο κύμα, αυτή τη φορά με το πλήρες κείμενο της συνέντευξης, στη συνέχεια το τρίτο κύμα με τις συγκρίσεις,

Μια φορά κι ένα καιρό, στην άκρη του αρχιπελάγους υπήρχε ένα μικρό νησί, πολύ μικρό νησί για την ακρίβεια, και είχε κι αυτό τα ίδια προβλήματα, τα πολλά προβλήματα με όλα τα μικρά νησιά του αρχιπελάγους, δεν είχε αρκετό νερό, ούτε αρκετό ηλεκτρικό ρεύμα, τα τρόφιμα έπρεπε να τα φέρνουν από άλλα μέρη σε πιο ακριβές τιμές, τα καύσιμα σε ακόμη πιο ακριβές τιμές...

Φέτος ήταν προφανές… όπως και πέρσι άλλωστε… το έπιαναν στον αέρα όσοι έχουν βρεθεί στο νησί τα τελευταία χρόνια… ναι, δεν μπορεί να κρυφτεί… η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών έρχεται το καλοκαίρι για να ζήσει το μύθο της Ικαρίας: ήμουν κι εγώ εκεί που τα μαγαζιά ανοίγουν μετά τις 12...

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα γιορτάστηκαν στην πρωτεύουσα του νησιού τα 200 χρόνια από την Έκτακτη Επαναστατική Συνέλευση του 1912. Υπενθυμίζεται ότι, στην τότε Συνέλευση, τρεις μέρες μετά την απελευθέρωση του νησιού, είχε εκλεχθεί η πρώτη Προσωρινή Διοικητική Επιτροπή με αποστολή να διοικήσει και οργανώσει το νησί έως την προκήρυξη κανονικών εκλογών.

14/06/2012 - 23:58κόκκινο

Ένα κόκκινο σακ βουαγιάζ (από δερματίνη όπως θα μάθαινα αργότερα) ακουμπισμένο στο μωσαϊκό, η πρώτη εικόνα… μέσα στο καφενείο που, χρόνια αργότερα, θα το δούλευε ο Γιάννης, στην πλατεία του χωριού. Θα ξημέρωνε σύντομα, αλλά όχι ακόμα… η Μάγδα πήγε να φέρει μια λάμπα πετρελαίου να ανάψει στο καφενεδάκι, να μη φοβηθώ, μάσαλά του το μωρό, η μάνα μου φοβόταν μην πάει κανάς σκόρφης κάτω από τις τσάντες, πήγαινε να δεις Μανώλη, θα μπορέσει να μας πάει ο Αθηνόδωρος με την βάρκα;

Σελίδες

ikariastore banner