ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Νικόλα Κοντινάκη

Ο Νικόλας Κοντινάκης γεννήθηκε και ζει. Συνεπής στα οράματα και τους αγώνες, προσπαθεί να εξαντλήσει όλες τις αντιαισθητικές δουλειές της πόλης. Τον αγώνα έχει, προσωρινά, ανακόψει η κόρη του. Ενδιαμέσως, σπούδασε την πιο φυσική επιστήμη του κόσμου, έτρεξε, γέλασε• τελικά βρέθηκε στο ίδιο σημείο. Αγαπάει την 1:87, το –CH=CH2, τον Γουτεμβέργιο, το Αρμενάκι και τα γονίδια από την πλευρά της μητρός του.

του Νικόλα Κοντινάκη

22/05/2012 - 00:50Μια πτήση…

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο η βροχή έπαιρνε να σταματήσει. «Άντε να δούμε» είπε βγάζοντας τη βαλίτσα ο ταξιτζής «Γιατί δεν έχω ξαναδεί τέτοια πρωτοβρόχια. Μήπως και βγει λίγο ο ήλιος όσο είναι ακόμα μεσημέρι και στεγνώσει το κοκαλάκι μας»…

Το πρωτοφανές μέγεθος του αιολικού πάρκου που ο όμιλος Μυτιληναίου προτίθεται να κατασκευάσει στην Ικαρία αποδείχθηκε τόσο πράγματι πρωτοφανές που όλοι οι ενδιαφερόμενοι, αφού πρώτα έσπευσαν να δηλώσουν την «απερίφραστη υποστήριξή τους στην ανάπτυξη των ΑΠΕ, την πράσινη ανάπτυξη, κτλ, κτλ, ..., χωρίς όμως επιβάρυνση του νησιού, κτλ, κτλ, ...» επέλεξαν έναν από τους δύο δρόμους του ζεν: «ναι χωρίς συζήτηση» και «όχι χωρίς όρους»...

Από την Ικαρία. Σημαίνει, έχει καταναλώσει μεγάλη ποσότητα νερού από την Ικαρία. Ξέρετε τι λένε για το νερό στο νησί. Αυτά και χειρότερα. Χειρότερα γιατί πίνει και κρασί από το ίδιο μέρος. Και για το κρασί λένε ακόμη χειρότερα στο νησί. Γυναίκες του νερού και του κρασιού.

Τρίτο μέρος για την Τρίτη… για όσους το «από Δευτέρα» το βαρέθηκαν δηλαδή... Ο Τέσκος με τα γλυκά του και τις βυσσινάδες του τόσα χρόνια το δείχνει απλόχερα, ο Συνεταιρισμός Γυναικών Ραχών αρχίζει και ξεχωρίζει, μήπως πρέπει να σκεφτούν κι άλλοι τον δρόμο της μικρής βιοτεχνίας τροφίμων; Κάτι ξεκίνησε με το κρασί, γιατί όχι με το μέλι, την μπύρα, τα αποξηραμένα φρούτα;

Μικρός ήμουν και πιθανόν να κάνω μεγάλο λάθος, μα η μικρή κοινωνία της Ικαρίας δείχνει πια να έχει χάσει κάνα-δυο σημαντικά πράγματα σε σχέση με αυτό που γνώρισα το ’80… σαν να έχει πέσει πρώτη απ’ όλους η ίδια θύμα του μύθου της… την ίδια στιγμή που όλο ζητάει και κατηγορεί και αυτή κάποιον άλλο… ευγενικά το λέω…

Ανάμεσα στα εκατοντάδες κλισέ που κυκλοφορούν ελέω κρίσης, ένα που μου αρέσει είναι αυτό που θέλει την γενιά των 20ρηδων να είναι η χαμένη γενιά της κρίσης. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης προφανώς έχουν κάνει μεγάλη προσωπική επένδυση, γιατί εμένα θα μου φαινόταν πολύ πιο λογικό να ακούσω ότι η χαμένη γενιά είναι αυτή των 30ρηδων.

Συνέβη πριν κάμποσα χρόνια, αρχές Αυγούστου ήταν που ταξιδεύαμε προς το νησί για διακοπές… κινητά δεν υπήρχαν τότε, οπότε αρχίσαμε να το μαθαίνουμε από στόμα σε στόμα μόλις πατήσαμε το πόδι μας στον Άγιο… Ο Θανάσης είχε χαθεί στη θάλασσα..

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πόλη, μεγάλη και ζηλευτή: όμορφες πολυκατοικίες, πλατιοί δρόμοι, πράσινες πλατείες, ποτάμια, τόσο όμορφα ήταν που οι κάτοικοί της συνήθιζαν να καμαρώνουν λέγοντας, ζούμε στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου!

Καλοκαίρια πάνω σε βράχο, τριγυρισμένα από βράχο, στοιχειωμένα από δαύτον… «όχι, εμείς δεν έχουμε παραλίες στο χωριό, δυστυχώς» η αιώνια αποστροφή… «όχι, από τα βράχια βουτάμε, κατευθείαν στα άπατα, εκεί ξαπλώνουμε και για να στεγνώσουμε… και τα βράδια… εκεί»… Αλυκές… Μόλος… Βότσος… Μπαρκαδούρος… Λειβάδα… Έλικας… Φόφλακας… Κόκκινος Βράχος… Κυρά της Θάλασσας…

Είναι γεγονός ότι κάτι πρόκειται να αλλάξει στο Αιγαίο και αναφέρομαι φυσικά στο θέμα των αιολικών πάρκων για τα οποία έχουν υποβληθεί αιτήσεις για άδεια στην Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ). Το όλο θέμα απέκτησε και Ικαριώτικο ενδιαφέρον μετά την έγκριση, στις 21/7, από την Αρχή της αίτησης για την κατασκευή και λειτουργία πάρκου 330 MW που θα διατρέχει την κορυφογραμμή του Αθέρα.

Σελίδες

ikariastore banner