Στην Ικαρία το επίθετο Φουντούλης, εμφανίστηκε, στις αρχές του 1700, και απαντάται στο Καραβόσταμο, όπου υπάρχει και γειτονιά Φουντουλάτο. Από εκεί έφυγαν οι Φουντούληδες που υπάρχουν στη Χίο, στο Αϊβαλή και αλλού.

«Η Αυλή είναι η καρδιά του σπιτιού», συνήθιζε να λέει ο παππούς μου, ένας Ικαριώτης με όλη τη σημασία της λέξης. Όταν ήμουν μικρή δε μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς εννοούσε, γιατί είχα συνδέσει την αυλή αποκλειστικά με το παιχνίδι και την ξεγνοιασιά των παιδικών χρόνων.

Στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Αγίου Κηρύκου, στη δέκατη τέταρτη προθήκη, εκτίθενται ευρήματα από τη νεκρόπολη (8ος - 2ος αιώνας π. Χ) που έφερε στο φως η σκαπάνη στα Νέγια. Σχεδόν 2.500 χρόνια μετά

Ο Σίμωνας Καράς (1905-1999) είναι, ίσως, η πιο αμφιλεγόμενη μορφή της Ιστορίας της Βυζαντινής Μουσικής του 20ου αιώνα. Ήταν νομικός, ιεροψάλτης, μουσικολόγος, ερευνητής της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, αλλά και βαθύς γνώστης της παλαιογραφίας της βυζαντινής μουσικής.

Η πρωτοχρονιά, κατ’ εξοχή διαβατήρια ημέρα, ως η αρχή μιας νέας χρονικής περιόδου, συνδέεται με τις προσδοκίες και τις ελπίδες του ανθρώπου για την ευετηρία και την καλοχρονιά.

Η γιορτή των Χριστουγέννων*, συνδέεται με τη γενέθλια ημέρα της θρησκείας μας και την πίστη για τη γέννηση του Χριστού, «Άναρχος Θεός καταβέβηκεν…».

Οι Καριωτίνες είναι όμορφες. Είναι όμορφες στα είκοσι, στα εξήντα, στα ογδόντα, στα πανηγύρια, στην ψυχή ακόμη και στις λύπες τους. Τα τελευταία χρόνια περιποιούνται τον εαυτό τους κιόλας. Μα πιο όμορφες δε γίνανε.

Το μάτι είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος να πάθεις αδιαθεσία, ζαλάδες, στομαχόπονο, πονοκέφαλο και άλλα. Πρέπει να είναι κανείς προσεχτικός και ειδικά αν καμιά μέρα είναι όμορφος, να φυλάγεται για ν’ αποφύγει τα χειρότερα. Μερικοί είναι πιο επιρρεπείς στο μάτι ή το μπερδεύουν με τη βαρυστομαχιά.

Γνωριστήκαμε εντελώς τυχαία σε μια συναυλία του Β.Κορακάκη στο Ρέμα των Θερμών το 2002 κάποια μέρα τ’ Αυγούστου, μέσω κοινών παρεών. Η σκούφια μας κρατάει από το ίδιο χωρίο και ψάχνοντας το λίγο καλύτερα, ανακαλύψαμε ότι είμαστε και τεταρτοπέμπτα ξαδέρφια. Εγώ είχα αποφασίσει να μείνω μόνιμα στην Ικαριά λόγω εργασίας.

Γεννήθηκα το 1946 και μεγάλωσα στον Άγιο Κήρυκο. Η γενιά μου, η μεταπολεμική, είναι η πιο τυχερή. Δεν έχω μνήμες από τον εμφύλιο, παρά μόνο από κάτι καλούς ανθρώπους που ζούσαν στο κάτω πάτωμα. Τότε μέναμε στον Κρατημό και οι εξόριστοι ζούσαν στο ισόγειο.

Σελίδες

ikariastore banner