Κυριακή. Αρχές Νοέμβρη στην Αθήνα. Μια τυπική οικογένεια Ικαριωτών ετοιμάζεται για το μεσημεριανό τραπέζι. Ο καιρός λωλάθηκε και ο ήλιος καίει, γι’ αυτό και, μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, έχουν κάτσει στο μπαλκόνι. Το ηχοσύστημα παίζει χαμηλά τα Ικαριώτικα Χοροσταλίσματα από τον σύλλογο «Άρτεμις Ταυροπόλος». Ένα μωρό, που σε λίγα 24ωρα θα χρονίσει, κάθεται στα πόδια ενός μεγάλου. Η κουβέντα περιστρέφεται σε διάφορα και κάποια στιγμή ακούγεται ο Καριώτικος. Το μωρό χαμογελά αφήνοντας να φανούν οι 2 υποψίες δοντιών που μόλις "έσκασαν" στο στοματάκι του, σηκώνει τα χέρια και κουνιέται προσπαθώντας να ενώσει τον δείκτη με τον αντίχειρα σε κάθε παλάμη.

Κοίτα να δεις. Αναγνωρίζει το κομμάτι; Τι συμβαίνει; Πόσες φορές, άραγε, το έχει ακούσει από τότε που γεννήθηκε; Πόσες ακόμα στην κοιλιά της μάνας του;

Ξαφνικά, θυμάμαι ότι έχω ένα βίντεο από το φετινό καλοκαίρι. Έχουν γραφτεί υπέροχες ελεύθερες πτήσεις για τον Καριώτικο και τη λειτουργία του. Θέλω να προσθέσω μόνο μια προσωπική εμπειρία:

Αρχές Αυγούστου στο Καρκινάγρι. Το καλοκαίρι στα ντουζένια του. Σε μια ταβέρνα «έχει όργανα» εκείνο το βράδυ. Σχεδόν όλο το χωριό είναι εκεί. Η παρέα των εικοσάρηδων που πια μεγάλωσε πολύ για να κάθεται με τους γονείς της και ακόμη περισσότερο για να μην εκτιμά αυτά τα ζεύκια και να χάνεται στα μισοσκόταδα των βράχων, έχει το δικό της τραπέζι. Τι τραπέζι; Τραπέζια! Μάσαλα.

Η ορχήστρα ξεκινά τον Καριώτικο. Η πίστα του μαγαζιού στην πέμπτη νότα έχει κιόλας γεμίσει. Οι εικοσάρηδες την καταλαμβάνουν… πανηγυρικά! Οι μεγαλύτεροι δε χαλιούνται. Κάθονται και τους θαυμάζουν.

Και ξεκινούν. Τον χορεύουν όμορφα. Μερακλήδικα. Με τσαλίμια και γυρίσματα. Κρατιούνται από τους ώμους, χαμογελούν στους φίλους τους από ευγνωμοσύνη που σμίξαν και φέτος, και σηκώνουν το βλέμμα ψηλά, κλείνοντας τα μάτια στο τέλος.

Κάποια στιγμή, στον ώμο ενός παλικαριού, φυτρώνει ένα πιτσιρίκι. Ο κόσμος γελά. Το μικρό κάθεται αναπαυτικά, χαμογελά σε όλους και σηκώνει ψηλά τα χέρια του. Δεν περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και νάσου ένα ακόμα, 5 χορευτές παραπέρα, σκαρφαλώνει στον ώμο ενός άλλου νεολαίου. Αμέσως, 2 ακόμα μικρά αναδύονται, σχεδόν ταυτόχρονα, στους ώμους άλλων δύο. Ακολουθεί ένα ακόμα, το πέμπτο.

Η σπείρα συνεχίζει να χορεύει. Όλοι χαμογελούν. Ο κόσμος στα τραπέζια, η νεολαία στην πίστα και τα πιτσιρίκια στους ώμους. Ωραία πράγματα.

Όμως όλοι έχουν την αίσθηση ότι κάτι ακόμα θα γίνει. Κάτι λείπει. Κάτι. Τα πιτσιρίκια συμμετέχουν μα υπάρχει και σε αυτά μια εκκρεμότητα. Κανείς δεν μπορεί να την προσδιορίσει γιατί η χαρά και το κέφι ξεχειλίζουν, όμως νιώθουν πως η κορύφωση είναι ένα βήμα μακριά. Ή μάλλον, μια κίνηση.

Και τότε, το σώμα των παιδιών δίνει τη λύση. Ενστικτωδώς, απλώνουν τα χέρια τους και πιάνουν τον φίλο τους που βρίσκεται στον δίπλα ώμο. Το ίδιο κάνει και αυτός με τον διπλανό του. Και τότε, τη στιγμή που ο κύκλος κουμπώνει και στον επάνω «όροφο», όλοι αντιλαμβάνονται πως αυτό έλειπε. Γιατί αλλιώς δε χορεύεται. Γιατί αλλιώς δε γίνεται ρε παιδί μου. Ξεσπούν χειροκροτήματα, κραυγές, βλέπω θαμώνες δακρυσμένους. Χωρίς απαραίτητα να εκλογικεύουν τι συνέβη, με καθαρή όμως την εικόνα όσων βλέπουν:

Η νέα γενιά που μόλις ξεπετάχτηκε, ανέλαβε να μυήσει στον Καριώτικο τούς ακόμα μικρότερους...παίρνοντάς τους στους ώμους της!

Και η ΠιτσιρΙκαρία, σηκώθηκε ψηλά και άπλωσε τα χέρια σχηματίζοντας έναν ακόμα κύκλο. Υπακούοντας, θαρρείς, σε μια φυσική λειτουργία. Σαν την αναπνοή.

Και τότε ξεκίνησε ο Καριώτικος…

Κωνσταντίνος Βατουγιος
@fayum
konstantinos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου.