Τρία παιδιά ήταν. Ο Γιώργος, η Μαρία και ο Παύλος. Κουβαλούσαν στην πλάτη τη σκηνή τους, τις κατσαρόλες και τ’ αρβυλάκια τους. Κουρασμένα φαίνονταν απ’ το λιοπύρι και τα πήρα στ’ αμάξι. Είχαν δώσει πανελλαδικές τον Ιούνη κι είχαν έρθει στο νησί για ξεκούραση και γλέντι. Δεν είχαν λεφτά για ξενοδοχείο. Γλυκύτατα ήταν. Έφευγαν με το καράβι απ’ τον Εύδηλο. Δεν πέρασαν καλά, λέει, γιατί φέτος είχε πολλούς στην παραλία κι έκαναν φασαρία όλο το βράδυ.

Ήταν κι ο Νορβηγός με τη γυναίκα του... Μου έκαναν νόημα λίγο πριν από το Καραβόσταμο, ξημερώματα. Φοβήθηκα λίγο, φαίνονταν πιωμένοι και κάπως βρώμικοι, μα σταμάτησα. Μιλούσαν λίγα ελληνικά που τα ‘χαν μάθει στο νησί, μου ‘παν, καθώς έρχονται μόνο σε μας εδώ και έξι χρόνια κάθε καλοκαίρι. Όλο το βράδυ χόρευαν στο πανηγύρι της Αρέθουσας. Σφύριζαν τον ικαριώτικο σκοπό. Ήξεραν όλα τα χωριά που συναντούσαμε στη διαδρομή και φώναζαν τα ονόματα γελώντας δυνατά καθώς περνούσαμε μέσα απ’ αυτά. Πήγαιναν στο αεροδρόμιο όπως κι εγώ. Μ’ αγκάλιασαν πριν μπουν στο κτήριο.

Κι η Ελένη. Δασκάλα μου σε ένα σεμινάριο με τίτλο «Μνήμη και προοπτική». Είχε μόλις τελειώσει το διδακτορικό στην Οξφόρδη κι έψαχνε για μόνιμη δουλειά. Στα διαλείμματα μου μιλούσε για τις αγγελολιβάδες και τα μονοπάτια της αγαπημένης της Νικαριάς. Ελεύθερο κάμπινγκ με τον φίλο της για τρία χρόνια κάθε Ιούλιο. Ακουστά τον είχα αυτόν. Ανδρέας το μικρό του. Έχει δημιουργήσει ένα πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο για την ποίηση. Φέτος λογαριάζουν να ξανάρθουν. Αν την πληρώσουν για το σεμινάριο ως τότε, μου ‘πε, γιατί δεν έχει ούτε για τα ναύλα.

Κι η Ζωή ήταν κι ο Μάκης κι η Άννα. Τους πήγα από τον Κάμπο ως το Λιβάδι όπου και έμεναν σε σκηνή. Τριαντάρηδες αυτοί. Με τον Μάκη τσακωθήκαμε στη διαδρομή. Έξαλλη μ’ έκανε. Μου ‘πε ότι έρχεται στο νησί γιατί νιώθει ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. «Τα πάντα επιτρέπονται εδώ», έτσι μου ΄πε. Οι κοπέλες διαφωνούσαν. Μιλούσαν για όρια και σεβασμό. Ήμασταν τρεις κι ήταν ένας. Όταν κατέβηκαν από τ’ αμάξι συζητούσαν ακόμη με ένταση το θέμα.

Σκέφτομαι καμιά φορά ότι θα ‘πρεπε να έχω κρατήσει διευθύνσεις και τηλέφωνα. Να μιλήσουν και τούτοι. Να δούμε μαζί πώς θα ξεκαλοκαιριάσουμε πιο όμορφα.

Ξέρω, ο θείος μου ο Γιάννης δεν τους θέλει, γιατί του κλέβουν τις ντομάτες κι η φίλη μου η Άννα, γιατί παρεκτρέπονται, λέει, συχνά και κάνουν διάφορα έκτροπα. Κι η ξαδέρφη μου η Γιωργία δεν τους θέλει, γιατί στριμώχνεται για να κάνει μπάνιο και μου γκρινιάζει κάθε φορά που τους βάζω στο αμάξι, γιατί πάλι στριμώχνεται και δεν της αρέσει.

Και μιλάμε πάντα γι’ αυτούς έτσι, χωρίς ονόματα. Είναι μόνο οι άλλοι, οι ξένοι και είναι οι ξένοι που δεν έχουν πολλά λεφτά για να πάνε σε ξενοδοχείο και παρεκτρέπονται, αλήθεια είναι, συμβαίνει καμιά φορά. Μα όχι όλοι. Όπως κι εμείς δεν είμαστε όλοι έτοιμοι να τους διώξουμε ούτε κι όλοι που τους προσφέρουμε φιλοξενία. Ούτε κι οι ίδιοι είμαστε πάντα. Με άλλους θα τσακωθούμε και με άλλους θ’ αγκαλιαστούμε.

Μα όλοι αγαπάμε τον ίδιο τόπο. Εμείς που ‘μαστε τυχεροί και μας έλαχε τούτος ο παράδεισος για πατρίδα και πηγαίνουμε με άνεση στα πατρικά μας κι εκείνοι που τον επέλεξαν για να τον κατοικήσουν κάνα μήνα. Ας μην κόβουμε εισιτήριο στον πόρτα του. Άλλο τρόπο να βρούμε για να χωρίσουμε τους αμαρτάνοντες από τους μη.

Δέσποινα Σιμάκη
desikaria@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δέσποινας Σιμάκη.