Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε η Πέμπτη γιατι ήταν πριν την Παρασκευή που μετά ήταν Σάββατο. Ήμουν τόσο χαρούμενη όταν έμπαινε ο Ιούλιος γιατί μετά θα έβγαινε και μετά θα ήταν Αύγουστος.

02/09/2013 (All day)Η επιστροφή

Πίσω στην πόλη... Άλλος ένας αποχαιρετισμός... Κι ας μην κρατάει πολύ... Πάλι εκείνο το δάκρυ που το στεγνώνει ο άνεμος του Ικάριου, εν πλω, καθώς αφήνεις πίσω την καταγάλανη ακτογραμμή... Απαντάς, σαν τότε που ήσουν παιδί, στα «καθρεφτάκια»...

Όσοι με ακολουθείτε στο instagram @gabnikolaidis έχετε ήδη υποψιαστεί τον ενθουσιασμό μου με την Ικαρία. Η πρώτη φορά στο νησί είναι σαν πείραμα... αν νιώσεις το χαλαρό vibe του τόπου θα το ερωτευτείς. Μετά από λίγες ώρες αποκτάς ένα απροσδιόριστο αίσθημα χαλάρωσης και σταματάς να κουράζεσαι. Και όταν λέω ποτέ εννοώ πως μετά από 9 ώρες στην παραλία μπορείς να χορεύεις ικαριώτικο μέχρι τις 6 το πρωί, και μετά να πας για πρωινό μπάνιο.

Το μεσημέρι της Τετάρτης 14 Αυγούστου 2013 με βρίσκει στο λεωφορείο της γραμμής καθ' οδόν για τον Αγιο Κήρυκο. Ο τόπος είναι η Ικαρία, ο προορισμός η κορυφογραμμή του Αθέρα. Ο χρόνος βέβαια είναι ικαριώτικος και ακολουθεί τους δικούς του ιδιαίτερους ρυθμούς.

Να φτιάξω μια μικρή βαλίτσα με μόνο τα απαραίτητα να μη κουβαλάω σαν το μουλάρι στο καράβι(Ψέμα. Θα τα πάρω όλα μου σχεδόν τα ρούχα, ακόμα και αυτά που έχω να φορέσω χρόνια μήπως και μου χρειαστούν. Βέβαια θα καταλήξω να φοράω συνέχεια τα ίδια).

Να ξυπνάμε στη μία χωρίς βία και ας είχες υποσχεθεί ότι φέτος θα σηκώνεσαι νωρίς. Να ξυπνάμε μαζί ή και χώρια. Να μου λες αργήσαμε. Να φορτώνεις πετσέτες, αντηλιακό και τσιγάρα και βιβλία σε μια ψάθινη τσάντα. Να φοράς το μαγιό. Κάνει ζεστή, μια σταγόνα ιδρώτα κυλάει από το λαιμό σου.

Ό,τι έχεις ακούσει για τα ωράρια του νησιού είναι αλήθεια. Ενδεικτικά... Εγερτήριο: 16.00, lunch break: 21.00, απογευματινή σιέστα: 23.00- 01.00, dinner: 06.00, βραδινός ύπνος: 08.00-16.00

-Θα φέρεις ένα χάρτη μαζί σου; Με είχε ρωτήσει απ’ το τηλέφωνο.
-Ναι, κάπου έχω έναν.

Δεν τον έψαξα καν. Ήμουν τόσο χαρούμενη που τον είχα πείσει επιτέλους να επισκεφθεί το νησί… Ούτε που μου πέρασε απ’ το μυαλό ο χάρτης.

Αλίμονο μου έτσι και πέρασε, το έχασα το μπάνιο μου για σήμερα. Και ποιος ακούει τις τσιρίδες και τα κλάματα; Όχι μόνο δε μετρούσαμε διπλά τα μπάνια (πρωί – απόγευμα) εμείς τα βουνίσια παιδάκια, αλλά αν χάναμε το λεωφορείο, ούτε ένα.

Φεύγει και ο Ιούνιος, τελείωσαν τα σχολεία και οι περισσότερες Καριωτίνες μαμάδες της Αθήνας, στέλνουν τα παιδιά τους στη γιαγιά στην Ικαρία για τρεις μήνες. Απίστευτη εμπειρία για τα Καριωτάκια που εξαιτίας του μεγάλου αυτού χρονικού διαστήματος που περνούν όλα μαζί , διατηρούν φιλίες και στην Αθήνα. Αναρωτιέμαι, μετά πώς γυρνάνε πίσω;

Σελίδες

ikariastore banner