Φωτογραφία: Μυρτώ Αξαρλή

Όπου και να πήγα σαν και  σένα δεν ξαναβρήκα.

Είναι οι μυρωδιές σου; Είναι τα παιδικά μου χρόνια ,που είναι βαλμένα εκεί; Να είναι οι άνθρωποι; Χαρές και πίκρες και έρωτες και ίντριγκες του καλοκαιριού; Είναι τα υπέρ και τα κατά σου;....τα κατά νομίζω πιο πολύ…κανείς δεν είναι τέλειος!

Τα μετόχια, τα πανηγύρια, τα αμπέλια, τα κύματα της Μεσαχτής… η απουσία του χρόνου, το ηλιοβασίλεμα στον Να, οι φοβεροί παππούδες που μπορείς να μιλάς μαζί τους με τις ώρες, οι θείες(μεγάλο κεφάλαιο), η ψαρόσουπα της κυρα Λευτερίας στον Κιαλάρη! Η υπέροχη θέα που απολαμβάνεις στο Καρνάγιο στο Γιαλισκάρι πίνοντας τον καφέ σου, βλέποντας το εκκλησάκι της Ανάληψης και το πέλαγος, τα περιβόλια, οι πεζούλες, οι κορκόφιλες, οι λουκουμάδες της παππαδιάς, τα κανταϊφια στον Αρμενιστή, τα auto-stop, οι γκρούβαλοι… η ηρεμία και η ασφάλεια του κρεβατιού μου εκεί(απίστευτοι ύπνοι)!

Αν ήσουνα άνθρωπος, Ικαριά μου, θα σ’ αγαπούσα σα μάνα, σαν πατέρα, σαν αδερφή…

Κάθε μεριά σου έχει να μου θυμήσει κάτι και έχει να μου δώσει κάτι ακόμα για να σε αγαπήσω περισσότερο.

-Μία τζούρα Ικαρίας, παρακαλώ…!

Αξαρλη Μυρτώ
mirtax_gr@yahoo.gr