Τα πράγματα αλλάζουν τελικά ή όχι; Πρέπει να πάρουμε μία απόφαση, πρέπει να λύσουμε την απορία ,εκτός αν πούμε ότι κάποιοι πιστεύουν ότι δεν αλλάζει τίποτα και οι υπόλοιποι το αντίθετο. Έτσι θα ξέρουμε ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει, δηλαδή όταν θα γνωρίζουμε έναν άνθρωπο θα πρέπει να μπορούμε να τον κατατάξουμε στην μία ή στην άλλη κατηγορία, κάτι που ίσως σημαίνει ότι τον καταδικάσουμε στην μη αλλαγή του αν είναι από τους άλλους. Εγώ είμαι από αυτούς.

Όλο ως "μικρή" πάω στην Ικαρία, θέλω να πάω και λίγο σαν μεγάλη. Αφού μεγάλη είμαι πια! Να φτάσω μόνη μου στον Εύδηλο χαράματα, να μη με περιμένει κανείς και να ανέβω όλο το δρόμο ως τις Ράχες μόνη μου. Να χαζέψω τους ξενύχτηδες στα καφενεία, να μποτιλιαριστώ ως το Φύτεμα, να περάσω πάνω από τις κόκκινες πρωινές παραλίες, ν' ανηφορίσω σιγά-σιγά μέσα στα πεύκα.

Πέρασα πολλά καλοκαίρια στον Άγιο Κήρυκο ψαρεύοντας. Και εκτός από μερικές φορές που με πήρε μαζί για συρτή και καλαμάρια με τη βάρκα ο Κώστας ο Καρράς, έκανα κυρίως ψάρεμα στεριανό από το λιμάνι! Δεν ήμουν ούτε ιδιαίτερα καλός ψαράς, ούτε ιδιαίτερα τυχερός! Είχα δοκιμάσει όλα τα δολώματα όλα τα αγκίστρια και τις σαλαγκιές, καλάμια και πετονιές αλλά η “ψαριά” μου ήταν πάντα από ανύπαρκτη εώς μικρή!

Διαβάζοντας κάθε μέρα τις ελεύθερες πτήσεις, κόλλησα με αυτές που εκφράζουν σκέψεις για το νησί. Μα δεν είναι μόνο σκέψεις. Είναι κατάθεση ψυχής από τον καθένα που ελεύθερα φτερώνει ή φτέρωσε έστω για λίγο σε αυτό τον βράχο.

Είχα μια μεζονέτα στην τοποθεσία Μούτσικο, εξοχικό στη Σκληθρέ, γκαρσονιέρες σκόρπιες εδώ κι εκεί στο χωριό, μόνιμη κατοικία στις Πλάκες. Μετά ήρθαν οι φόροι ακινήτων, το πόθεν έσχες και τα έχασα όλα. Ε; Μακάρι να ήτανε οι φόροι, αλλιώς τα έχασα.

Σελίδες

ikariastore banner